Herinneringën deel 2

[J.H.]

Zeker mooie schepen Maart maar volgens het lijstje zat Brettelltje met die mooie boot wel 351 dagen op zee, ik snap dat niet helemaal, er blijven dan 14 dagen over dat het schip binnen ligt, maar ja daar ga ik me maar niet in verdiepen dat is zonde van de tijd.

[vreemdeling]

Verschillende Havens en Verschillende Visgronden,     no.4

Mijn vader vertelde gewoonlijk ons alles, toen wij gingen varen.
De IJslanders gebruikten alleen maar kleine schepen voor de kust wateren.. Zij wisten niets over trawling en dat soort zaken..
Het waren de schepen uit Grimsby die het eerste naar IJsland gingen, om de visgronden te verkennen..
Wat zij daar vonden was zoveel vis dat er niet genoeg voedsel in de zee zat om de vis te voeden en zodoende was de vis ondervoed en niet van goede kwaliteit, maar natuurlijk vingen zij die vis en brachten de vis mee terug, en de hoeveelheid betaalde..
Zij waren erg vindingrijk om de visgronden bij IJsland te verkennen, omdat het een zeer rijk visgebied was., maar het was historische Engelse visserij grond, want zij hadden het verkend en het in gebruik genomen. En zij waren daar de eerste pioniers..
Men ging naar IJsland zonder moderne navigatie middelen.
Zij hadden niets, geen sextant, niet zo iets als radar.... zij hadden het soms zelfs niet tijdens de oorlog.  Het waren toen geharde mensen en zij realiseerde zich dat zij naar erg goede visgronden gingen..
De West kant van IJsland  was ruw visgebied, waar van gewoonlijk werd gezegd... de visserman die daar vist, vist daar in een gebied, waar engelen bang zijn om te komen.
                                                  Bill Hardie- Grimsby.

Meestal ging je naar IJsland en je viste daar op verschillende plaatsen, Je ging naar het noorden van IJsland, naar het zuid oosten en naar het westen, afhankelijk waar de visserij het beste was. Maar altijd was de beste visserij om de noord, maar daar was vaak heel slecht weer.. Zeer slecht weer.
En je moest dan snel een opperte zoeken en anders kwam je in moeilijkheden. Wij lagen daar eens voor anker voor opperte en natuurlijk waren er drie of vier schepen, die kapseisden. Het was de ijsafzetting die toesloeg.  De ijsafzetting begon bij het staande want  en dat werd vaak tien maal zo dik en dan zat er niets anders op om het los te breken. In die tijd had je niet de mogelijkheden om het ijs te ontdooien..
Gewoonlijk sloeg het schip dan om en veel schepen hebben dit lot ondergaan..
Als je bij IJsland was bij dat soort weer, stoomde je naar Noorwegen en als je eenmaal bij Noorwegen was, kon je meteen opperte zoeken in de fjorden voor het slechte weer. En je kon al heel slecht weer hebben, voor je in de fjorden was.
Maar ik vond het nog steeds fijn op zee. Ik wist niet beter.. Ik kon niet aan de wal gaan werken en een baan als timmerman zoeken. Ik hield van het varen.
                                         Jim Johnson- Grimsby.

Er waren meerdere slechte visgronden in gebruik bij de visserlui uit Fleetwood.
Wij hadden ook ons aandeel en zeker rond IJsland.
De namen van deze gronden vertellen je het al, de doodkist, de bovenpees diepte, de Hindenberg, de Hara Kiri bank. Deze namen spreken voor zich..
Hara Kiri betekend plotselinge dood.
De bovenpees diepte, de bovenpees van de trawl, als het net ergens scheurde, met een beetje geluk scheurde het langs de bovenpees en dan had je alleen maar langs de pees te repareren, maar scheurde het net in het  midden, had je veel netwerk om te repareren.
                                            Jim-Williams- Hull.

De reis viel gemeenlijk zwaar, de condities rond de Noord Kaap van IJsland waren vaak verschrikkelijk. We hadden stormen te door staan, de zwarte vorst en ijsafzetting.
De meeste van ons liepen bevriezing verschijnselen op aan lippen, handen en voeten. We waren klaar om naar huis te gaan. We hadden 1600 kits kwaliteit vis in het visruim. En toen het nieuws door kwam dat we nog twee dagen langer zouden blijven , voor wij naar huis gingen, vonden wij dat goed., dat kan ik je wel vertellen..
En om het nog mooier te maken , verbeterde het weer, de triestheid verdween en we ontdekten een groot ijs veld wat zich vanuit het noorden verplaatste,
De schipper, tot onze opluchting , besloot dichter bij het ijs veld te gaan vissen na het horen van rapporten over vangsten van enorme kabeljauwen.
Het was net na het ontbijt op onze tweede laatste dag.
Toen wij de trawl haalden, waren we verwonderd.. het net zat barstens vol met grote kabeljauw.. Maar met hen kwam de lucht, een buitenissige geur vulde de lucht, wat de dekbemanning hun dassen voor hun mond en neus deed houden.
Ik heb nooit geweten dat er zo iets verschrikkelijk bestond.
Toen zagen we pas dat het hele net er mee bedekt was. een vreemde wassige substantie,  wat van de trawl af droop, toen wij de trawl scheep haalden en het dek in een gladde ijsbaan veranderde,
De schipper gaf orders om het weg te spoelen en dat deden we dan ook met scheppen en twee waterstralen..
Maar dat was niet het einde van het geval..
Twee keer meer hadden wij dezelfde ervaring en het kostte ons twee uur om het spul weer terug in zee te krijgen. Bij het vallen van de avond besloot de schipper van het
ijsveld vandaan te vissen.
Ik kan me nog steeds herinneren dat de dekbemanning op het achterdek stond, om schone lucht in te ademen.
Zij moesten zelfs hun oliegoed schoon spoelen en hun laarzen, voor zij naar de kombuis konden gaan voor een mok thee. Maar dat waren orders van de kok.
Blijkbaar hadden twee grote Hull trawlers ook last gehad van de wassige substantie, maar een van haar schipper  had het spul herkent en had orders gegeven het spul in vaten te scheppen.
Tot onze verbazing leerden wij dat het ambergris was, een afscheiding gemaakt door de potvis en wat wordt gebruikt voor het maken van dure parfums..
Wij in feiten hadden nog nooit een potvis gezien en ook niet bij IJsland, in de tijd dat ik daar had gevist.. Een theorie was dat het met het ijs veld was mee gekomen.
Maar we kwamen wel te weten dat de trawler uit Hull het mee nam naar huis en het hele zootje aan en koper verkocht.
De schipper besloot dat wij een tijdje gingen liggen drijven. Het dek werd geklaard en de vis werd  in het visruim geijsd
Maar terwijl wij in de last aan het strippen waren,  gebeurde een tweede verbazingwekkend  voorval, wat we nooit zouden vergeten..
Ongeveer 500 yard van ons vandaan, aan stuurboord , begon de zee in beroering te komen en te bubbelen. Wij stopten met strippen en keken vol ongeloof naar een grote commando toren, die langzaam boven water uit rees,  waarop een hamer en een sikkel waren afgebeeld, van een Russische onderzeeër.
Allereerst dachten wij, dat wij in een militaire oefen zone waren terecht gekomen.
Het water stroomde als een waterval van de commando toren af, alsof het een reuze waterval was en neer kwam op een slijmerig en groen dek, wat ons verwonderd maakte,  hoelang dat schip al onder water had gezeten. Toen de Russische kapitein aan dek kwam, was zijn vraag echter vrij simpel en makkelijk uit te voeren. Alles wat hij wenste was alleen maar verse vis voor het avond eten van de bemanning.
Wij gaven aan de vraag gehoor door twee manden met gesorteerde vis te geven, waarna hij ons acht flessen van de beste wodka terug gaf, om te verdelen onder de bemanning.
Tot op heden kan ik nog steeds de smaak er van herinneren.... het was puur vuurwater.. Nadat de transactie was afgehandeld, dook de onderzeeër weer onder water, met een straal van luchtbellen achter zich latend.
De rest van de dag op deze visgrond ging voorbij, zonder verdere voorvallen.
                                            Michael Sparkes- Grimsby.

Je ging nooit naar zee met geld bij je., maar je kon altijd wel een voorschot krijgen van de scheepsagent.
Maar je wilde jezelf niet te veel in de schulden steken, want je moest het toch weer terug betalen..
Ik voer op de Akureyri. We hadden een grote reparatie klus wat uitgevoerd moest worden, wat zeker vijf of zes dagen zou duren.
De agent kwam bij de schipper en zei tot de schipper. Ik kan wel iets organiseren om de bemanning blij te maken. En de schipper gaf zijn akkoord.
Zo organiseerde hij tripjes de heuvels in en hij presenteerde de rekening aan de schipper ... wat uit kwam op £ 23 per persoon. En dat was een hoop geld.
Toen pas realiseerden wij ons dat de agent de eigenaar van het bus systeem was, wat ons had mee uit genomen en hij liet het schip ook iedere dag verhalen en daar de motor niet gebruikt kon worden, was er ook iedere dag een sleepboot nodig.
En toen kwamen wij er achter, dat hij ook de eigenaar van de sleepboot was.
Toen moesten we weer opnieuw provianderen, want wij hadden ons proviand reeds verbruikt en wat dacht u , wie de eigenaar  van de winkel was ?  Natuurlijk weer de agent.
Daarna kwam hij weer bij de schipper en vroeg of de bemanning geïnteresseerd was om naar de bioscoop te gaan of naar een zwembad.
En toen kwamen wij er achter,  dat ook hij de eigenaar van de bioscoop en het zwembad was.
Het kostte een fortuin. Wij lagen daar acht of negen dagen en de rekening liep op tot
£ 5000 en wij besomden gewoonlijk rond de £ 6000 per reis.
En de schipper raakte in paniek. Hij dacht wel,  dat hij zo wel de zak kon krijgen door dit geval, maar hij realiseerde  zich niet, tot hij de rekeningen nog eens bekeek en tot de ontdekking kwam dat het een agent voor de IJslanders  was.   
En dat veranderde de zaak.
De reders gebruikten gewoonlijk een agent en het kon niet schelen welke rederij het was, waren het de agent van de bepaalde haven en zij kwamen nooit aan boord..
Gewoonlijk had je een agent nodig als je problemen had met de radar of dat soort zaken of als er iets fout liep en de schipper een nacht wilde binnen liggen.
Gewoonlijk vertelde je dan,  dat de radar niet functioneerde en kon je een nacht binnen liggen,
                                          Graham Howard- Grimsby


Wordt vervolgd

[Maart]

Was mijn ook opgevallen Jan, nou weet ik wel dat er jonge schippers waren die wat schepen overnamen om er mee te vissen over de kerst perioden en de oorspronkele schippers bleven dan thuis 

[J.H.]

Ja dat is wel zo Maart maar dan nog zat het schip 351 dagen op zee, het lag toch t/m 2 dagen binnen en het maakte meer dan 7 reizen. Ik weet niet hoe ze dat berekenen, het zal niet in het voordeel van de bakzeun zijn geweest.

[vreemdeling]

Verschillende Havens en Verschillende Visgronden.    no 5


Je ging naar Groenland toe, als je nergens anders kon vissen, omdat het een vreselijke plaats was om te vissen.
Het tij was daar zo sterk dat de ijsbergen zich sneller verplaatsten als jezelf.
En je had steeds problemen met de bodem en hierdoor veel gescheurde netten...
het is echt geen fijne plaats om te vissen.
                                            Bill Hardie- Grimsby. 

Ik ging naar Groenland mat een knaap die Andy Jensen heette.
Wij gingen met de Prince Philip, een 139 voet lange trawler. Mijn vader zei tegen mij... Jullie gaan toch niet met dat schip naar Groenland  ?
Maar ik ging toch en Andy, die niet bang was voor ijs of wat dan ook.
Hij was echter nog nooit bij Groenland geweest en toen wij Kaap Farewell naderden, zei hij tegen mij... blijf een halve mijl van de ijsbergen af.. Je  kan het  je niet voorstellen, tot je er een ziet, hoe groot zij wel zijn..
Het lijkt wel een blok flatgebouwen. Wij bleven er ongeveer een halve mijl vandaan, kijkend op de radar en deze ene keer ging ik ongeveer een halve mijl, waar ik een mijl er vandaan had moeten blijven en wij raakte hem.
Er was een enorme klap en een schrapend geluid. Mijn tikker en ook van de anderen sloeg op hol, maar Andy die net naar buiten kwam zei. Wees er maar niet bang voor. We hebben alleen maar een onderwater stekend deel geraakt.
Wij gingen deze zelfde reis naar een plaats die Julianna heette, ik dacht weel dat het zo geschreven werd..Ik dacht,  wij komen nooit deze fjord binnen, het is een grote massa ijs, maar ik ging naar de boven brug, want ik was op dat moment op wacht en ik stuurde.
Hij kwam ook naar boven en zei... Wat jij aan het doen bent, is in principe stomen naar een grotere ijsberg die de kleine ijsbergen uit de weg ruimt en daar is altijd wel ergens een opening.
                                            Ray Jones- Grimsby.

Bij Groenland kwam de vis naar beneden en wanneer de warme lucht van de Golfstroom gewoonlijk er over heen kwam, zwom de vis er niet door heen..
Het was warm water. De vis stierf dan gewoonlijk. Dunne, stervende vis en dat was het , wat je gewoonlijk ving en je bracht het binnen als minder waardige vis.... niet goed voor de handel.
Wij hadden 3200 kits aan boord, bijna allemaal minderwaardig spul, dunne kabeljauw als scheermesjes, te dun,   zodat je er bijna doorheen kon kijken.
De schipper zei gewoonlijk. Haal ze aan boord, haal ze aan boord, het zit wel goed, maar dat is dan wel dat je maar een halve kroon verdient, voor de reis van 3200 kits vis.
Die schipper was Michael Burton en hij was schipper op de James Barrie.

                                            George Waudby- Hull.
Ik ben in Groenland geweest en ik was in Godshaven, wat de hoofdstad was.
Het is een zeer primitieve plaats. Het was een wel bekend begrip in Godshaven op Groenland, dat zodra je gemeerd lag,  je omringd was door meisjes.
De meisjes wilden zwanger worden, want het was verboden voor hen,  om in Groenland te wonen, als je zwanger was. Wat zij gewoonlijk deden was hen naar Noorwegen sturen, wat een andere door God vergeten plaats was.
Het was een wel bekend feit dat zodra je gemeerd lag in Groenland al de meisjes uit de stad naar het schip kwamen.
Het was hun enige manier van leven... er was verder niets. Er waren een paar kleine kolen pieren, een paar winkels, veel sneeuw en veel ijs. En dat was het.
Er was helemaal niet zoiets als een dancing of bioscoop en je kon ook niet naar een pub gaan voor een biertje.
Er was niets. En de meisjes wilden zwanger worden, alleen maar om daar gewoon weg te komen en naar Noorwegen te komen te gaan.. Dat was hun bedoeling.
Ik hoop, dat ik nooit iemand zwanger heb gemaakt.

Ik zal me altijd herinneren toen wij eens Godshaven naderden, het reusachtige gekletter en een harde knal.. Ik praat dan over iets wat je bijna doof maakt, omdat er een gledser van de berg af kwam. En zodra het een bepaalde hoogte had, brak zij af en veroorzaakte een ijsberg.
Als je naar een voetbal wedstrijd kijkt en je hoort de herrie die er wordt gemaakt, dat ik nu wel denk dat zoiets honderden keren luider was. Ik dacht... wat gebeurd er hier. Toen realiseerde ik mij wat het was..
Als ik het gevoel er voor had gehad, had ik van dat soort dingen foto's kunnen nemen, maar in die dagen konden we ons geen camera veroorloven.
                                               Tom Jacombe- Grimsby

Toen ik stuurman was, kwam ik op een trawler met de naam Churchill.
Het was een nieuwe trawler en haar schipper was Norman Rogers.
Zijn bijnaam was... Non Stop Norman.
Het was een harde kerel.
Wij visten eens bij de Noorse kust,  in de buurt van de Tanna fjord.
Dat is helemaal in het noorden. Er woei een wind vanuit de wal. Het was een wind met stormkracht en wij visten een mijl uit de kust en er was nog een Yorkshire trawler bij ons..
Wij hadden bijna het schip vol en we vingen veel vis.. De kanonneerboot kwam naar buiten en zag ons. Wij haalden vlug de trawl en stoomde het slechte weer in.
Maar de Yorkshire trawler werd gepakt. Het schip werd opgebracht naar een plaats Vardo, in het noorden van Noorwegen en de schipper werd veroordeeld.
Wij stoomden naar huis met ongeveer 2400 kits vis en liepen Tromso binnen., onder het motto... Hoe brutaler je bent, des te beter.
Toen wij in Tromso aan de kade meerden, werd het schip gearresteerd..
Dat was wel niet zo fraai.
Ik was nog niet zo lang getrouwd en ik dacht... ik weet niet hoe lang dit gaat duren.
Maar we lagen in ieder geval langs de kade..
Wij kregen alle aansluitingen vanaf de wal en werden geproviandeerd.
Maar we kregen ook een gewapende wacht aan boord met een Tommy gun en een officier met een revolver.
Deze officier en een van de marine mannen gingen aan wal voor de lunch en de andere marine man stond op de kade met zijn geweer.
De schipper zei... als ik jullie  vanuit het stuurhuis raam een seintje geef, moeten jullie de trossen los gooien en gaan wij er van door.
In ieder geval kreeg ik het signaal en ik dacht..Als die knaap maar niet gaat schieten, als ik de trossen los gooi. Wij voeren volle kracht achter uit, trokken alle koppelingen kapot toen wij draaiden. Wij hadden ook twee douane officieren aan boord.
Wij gaan wel met jullie mee naar Engeland, zeiden zij..
Wij gingen er met volle kracht tussen uit en voeren weg en ik ging naar de brug om het schip te sturen. De schipper zei...Er is niemand die ons volgen kan of zo iets dergelijks. Maar het volgende wat wij zagen,  was een Catalina vliegboot die over ons heen vloog.
Ik dacht... hier gaan wij en toen kwamen wij bij Yesben of zo iets dergelijks in de fjord en een motor torpedo boot kwam aangestormd en kwam bij ons langszij en gaf orders om te stoppen. En de  schipper zei... Ik stop mijn schip niet.
En wij voeren door en het volgende ding was,  dat hij vlak naast ons kwam varen.
De schipper zei...Ik heb er zin in,  om hard stuurboord te geven en hem tot zinken te brengen.
Ik weet het niet schipper, was mijn antwoord.
Maar hij zei... Als mijn zenuwen mijn de baas worden, zal jij hier op je knieën zitten te bidden..
Ik dacht , oke..
Het volgende wat zij deden, was ons onder vuur nemen en ik zag de lichtspoor munitie langs het raam van de brug vliegen. En ik dacht... dat loopt fout en uiteindelijk stopte de schipper het schip en wij gingen daar voor anker.
Zij wilden niet dat hij de Britse consul in Tromso bezocht en zij zetten bewapende politie aan boord en ook matrozen met Tommy guns.
Ik ben vergeten hoe hoog de boete was,,, het was ongeveer £ 5000, wat toen een hoop geld was in die dagen. Wij brachten 2350 kits vis aan wal en besomden £ 4000, wat erg weinig was voor een schip als dat van ons..
Maar de schipper werd ontslagen.
                                             Mick George -Grimsby.

Als je in de Witte zee viste, liep je altijd het Noorse plaatsje Lodingen aan , om een loods op te pikken en de mannen aan boord waren dan gewend om brieven naar huis te sturen. En blauwe pakken sigaretten vloeitjes papier te kopen, die in Noorwegen bijna niets kostte. Geen rood sigaretten papier maar blauw. De mannen waren er aangewend om dozen vol te kopen, die zij dan later weer verkochten en zij kregen daar goed geld voor.
Je pikte altijd de loods op in Lodingen en zij brachten je door de fjorden ,gedurende vier en twintig of zes en twintig uur en dan gaven de bemanning aan hem de brieven mee om te posten en voor het postzegel geld, gaven zij hem een pakje sigaretten.
En als je terug kwam van het vissen en een loods oppikte bij Honigvag, was er ook weer post vanuit Engeland., tenminste, als ze terug schreven., dan kon je de brief ontvangen.
Dan had je nog vier tot vijf dagen eer je thuis was, maar je had in ieder geval al een brief. En dat was goed.
Ik wilde, dat ik wat van die brieven had bewaard.
                                             Les Bowden-Grimsby

wordt vervolgd

                                                                   

[zier]

Vreemd dat de vloei in noorwegen zo goedkoop was.
Ik heriner me dat we met de zuiderkruis in 58 in de winterdag om de noord met de vleet waren en zaterdags naar binnen gingen op een eilandje voor de kust van noorwegen ik denk het de naam van karmo had.
Aan de haven sprak ik een noor die hollands sprak en die vroeg of ik nog vloei voor hem had,toen vroeg ik wat moet je nou met vloei dat is 6 cent de pakje.
Toen zij die met jullie wel maar hier is een pakje rizla 2.50 de pakje een kwestie van belasting.

[J.H.]

Hallo Zier.
Vreemdeling  heeft `a slip of the pen `gemaakt, en dat is een logisch gevolg als je al een paar boeken hebt vertaald.
Het moet zijn-- de blauwe pakjes vloei waren erg duur in Noorwegen, de trawlerlui namen dozen vol mee, (vanuit Engeland) en daar betaalde zo´n Knud veel geld voor.
Wie kent/kon  eigenlijk die Scheveninger in Narvik, hij is daar in de oorlog achter gebleven wij noemde hem ´Pakje Shag`( eie ien pakje shag voor me') omdat hij altijd maar 1 pakje vroeg maar hij kreeg er meer,  hij was een voorman, hij liep op de schepen gedurende het erts laden.

[zier]

Ja dat is dan het zelvde wat de scheveningers in ierland deden dozen sigaren voor de ringvissers.
Nou dat is gemakelijk ik ben nooit in narvik geweest.

[vreemdeling]

Verschillende Havens en Verschillende Visgronden.     No.6

De Russen waren vroeger erg laks met de controle van de visserij limieten en dat soort zaken, toen de limiet nog drie of vier mijl was. Regelmatig visten wij binnen deze limiet op twee of drie mijl uit de kust, in plaats van vier of vijf mijl en zij maakten het ons niet lastig..
Wij werden nooit opgebracht , maar een schip van onze rederij wel en de reder zelf was daar aan boord. De boete was ongeveer £ 250. Niets meer.
Ik voer bij de rederij Marr, toen de Swanella werd opgebracht.
De schipper was een welbekend persoon en heette Leo Rennet. De jonge reder was voor een plezier reis bij hem aan boord.. De Russen arresteerden hem op beschuldiging  van spionage van radar torens..
Zij namen hem mee naar Moermansk en vervolgens had hij daar een rot tijd..
Overal aan boord waren er gewapende wachtposten. Gewoonlijk kwamen zij aan boord om hem mee aan wal te nemen, om hem daar te ondervragen, dat vier uur in de ochtend duurde. Hij werd aan boord terug gebracht, alleen maar om wat te slapen en kwamen dan weer terug,  om hem weer op te halen.
Dat ging zo vier of vijf dagen door en namen hem toen mee naar de rechtbank en kreeg hij een boete van £ 250 en vertelde hem, dat hij kon gaan. Wij stoomden Moermansk uit, wat een Marine basis is en gelukkig voor hem, keek de schipper uit het raam van de brug en zag de jonge baas op de brug omloop staan, terwijl hij foto's aan het nemen was van de Russische marine schepen.       Goed stom.
De schipper greep hen bij zijn nek, schopte hem van de ladder af en vertelde hem dat hij niet meer op de brug moest komen, tot dat wij thuis waren.
                                                               
                                              Sid Morrell- Grimsby

In 1957 voer ik als bootsman op een verre visserij trawler die vanuit Hull viste.
Het schip, de Kingston Almandine, was van de rederij Kingston Deep Sea Trawling Co.. De schipper van het schip was Cyril Burt en de stuurman was Gordon Sheppperd.
Op deze reis in kwestie, hadden wij ook een passagier aan boord, wat soms wel eens gebeurde voor een plezier reis. Op dat moment was alleen de schipper op de hoogte van de ware identiteit van de zogenaamde passagier..
Gedurende de reis ontdekten de passagier en ik, dat wij veel dingen gemeen hadden, wat als resultaat had, dat wij bevriend werden. Wij hadden lange gesprekken op de brug als ik op wacht was.
Het was tijdens een van deze conversaties dat hij zijn ware identiteit bekend maakte en de reden waarom hij aan boord was.
Hij zei, dat hij had besloten, het mij te vertellen omdat ik misschien wel het meesten er van geraden zou hebben.
Hij was een jonge Britse marine luitenant met de naam Andrew Marks. Hij was toegevoegd aan de afdeling van de Koninklijke Marine wat bekend was als Marine Inlichtingen Dienst.
Hij vertelde dat de Marine Inlichtingen Dienst informatie had ontvangen, dat de Russen zo ongeveer bezig waren met de zee testen van een nieuw soort oorlog schip..
Daar de Kingston Almandine naar dit gebied zou gaan, waar de proeven zouden worden uitgevoerd, had de Marine deze luitenant bij ons aan boord geplaatst, met de opdracht dat hij het Russische oorlog schip ( onder anderen ), kon fotograferen, als de gelegenheid zich voor deed.
Luitenant Marks had een grote soort canvas zak, die verzwaard was op de bodem.
Ik de zak zat, wat mij toe leek, een heel dure camera, een complete telescoop op een driepoot, was bleek een stel kijkers te zijn, een scherts bord en twee of drie folders met harde kaften, waarin silhouetten stonden van Russische oorlogsschepen.
Wij kwamen uiteindelijk bij Kildin aan wat aan de Russische kust ligt en wat het eiland is, waar de Russische oorlogsschepen normaal verschenen. En op onze derde dag dat wij daar waren kwamen er drie oorlogsschepen in het zicht en een van de schepen sleepte een groot doelwit.
De luitenant nam veel foto's van de oorlogsschepen en hij vertelde mij ook de reikwijdte en de trefzekerheid van de kanonnen. Maar hij legde het niet uit, hoe hij dat te weten kwam. Hij gebruikte veel de verrekijkers op de driepoot, waarop ook een snoer was bevestigd , wat naar zijn oor liep en ik geloof ook nog dat er een microfoon was, waarin hij sprak.
De verre kijkers waren in feiten ook nep en hij vertelde mij dat het in werkelijkheid instrumenten waren voor gebruik van het opnemen van de frequenties van de Russische kust radar stations.
Luitenant Mark vertelde mij, dat als er Russen aan boord zouden komen voor een onderzoek op het schip, de verzwaarde canvas zak onmiddellijk overboord moest worden gegooid en als hij dan ernstig werd ondervraagd door deze overval ploeg, hij zou vertellen dat hij een student was van een universiteit en gegevens verzamelde voor zijn proefschrift..
Ik kan me nog heri9nneren, dat ik met hem grapjes maakte en hem zei, dat hij wel een medaille zou krijgen voor de informatie, die hij had verzameld..
Zijn antwoord was zoiets als dat hij er niet zoveel over wist, maar dat zijn superieuren zeker tevreden zouden zijn.
In dit geval geloofde ik, dat het zeer waarschijnlijk was dat deze clandestiene operatie over het algemeen bekend was bij de trawler schippers uit Hull.
( Ik voer jaren als schipper vanuit Hull )
Ik ontmoette commandant Brookes bij diverse gelegenheden en hij zou altijd wel vragen stellen of je bij de Russische kust had gevist en of wij nog Russische oorlogsschepen hadden gezien en hoeveel schepen er waren en wat zij aan het doen waren.
Hij zou dan meteen weer vragen... Ga je de volgende reis weer naar de Russische kust om te vissen en als je gaat, wil je dan een camera meenemen om Russische oorlogsschepen te fotograferen of andere zaken, als je van mening bent, dat het voor ons interessant zou zijn.. En hij bedoelde dan,,,, de Marine  Inlichtingen Dienst.
Commandant Brookes maakte er geen geheim van dat hij voor de Britse Marine Inlichtingen Dienst werkte. in ieder geval tegen over mij.
De trawler eigenaars uit Hull waren volledig op de hoogte van het spionage, werk wat op hun schepen werd gedaan.
Ik zag commandant Brookes bij ons op het kantoor van Hellyer Brothers, de firma die later de Britse Verenigde Trawler Maatschappij zou worden, bij zeker drie of vier gelegenheden
                                              Neville Beavers- Hull.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Verschillende Havens en Verschillende Visgronden.   No.7

Persoonlijk gesproken, zou ik het informatie verzamelen noemen.
Verschillende personen hebben hierover verschillende ideeën. Maar aan het einde van de dag was je steeds  bezig met een werk voor het gouvernement..
Een of twee maal werd aan de trawlers gevraagd om ergens anders te gaan vissen en als er een paar kanonnen op de werden gericht bij de vraag, vroeg je niet meer........ waarom ?
Steeds duidelijk bij het vissen wist je altijd wel, wat de Russen gingen doen, omdat zij alles volgend het boekje deden. De Russen waren de enigen vissers die altijd vlaggen hesen om aan te geven, dat zij de trawl gingen halen of aan het uitzetten waren en al dat soort zaken.
Alles ging volgens het boekje. Veel er van was, omdat zij het niet anders wisten.
Plotseling na de oorlog hadden zij duizenden schepen en het duurt langer dan vijf minuten om een schipper of stuurman voor de visserij op te leiden. En hier door moest er volgens het boekje worden gewerkt. Zij vielen je nooit lastig en zij spraken nooit met ons.
Maar bij een gelegenheid werd aan de schepen gevraagd, om zich te verwijderen , door Russische oorlogsschepen,
Ik denk dat zij wisten wat er gaande was, zoals wij het ook wisten. Wij wisten wat zij aan het doen waren.
Ik voer op de trawler Galliard, wat bekend stond als een spionage schip. Ik was er op dat moment stuurman en commandant Brookes was een zeer vriendelijke knaap.
Deze Brookes had zelfs een klein kantoor in de haven.
Deze speciale reis zei de schipper ons... alles zal deze reis oké zijn..
Wij nemen deze reis wat lui van de marine mee en we zijn gegarandeerd van onze verdienste, elke dag van deze reis..
Meer of minder, zullen wij deze reis  £ 10.000 besommen of wij nu iets vangen of niet.
Er waren twee marconisten aan boord en het enige wat zij deden was luisteren met hun toestellen en zij hadden ook nog tape recorders bij zich.
Zij konden Russisch verstaan en zij luisterden alleen maar..
Commandant Brookes voer met ons mee, maar er was ook nog een andere knaap aan boord, maar ik weet niet, wat zijn rang was., maar hij had wel dienst gedaan op ambassades in diverse landen. Het was een uitgesproken heer.
Ik hield er van om naar zijn verhalen te luisteren over de ondervindingen, die hij mee had gemaakt.
Hij stond vaak op de brug met een soort antenne en luisterde in het rond en de marconisten  luisterden op een andere frequentie. Zij werkte zes uur op en zes uur af op het moment dat wij daar waren.
Brookes had een ander tijd schema.
Alles werd opgenomen en de informatie werden uitgezocht voor wat zij waren, tijdens de thuis reis.
Naderhand lieten zij een tape recorder achter met een marconist en als hij hoorde dat er Russisch werd gesproken, nam hij het op.
Zij kunnen misschien wel over de visserij hebben gesproken of over andere zaken , die wij allang wisten.
Aan sommigen van ons werden kleine camera's gegeven met telelenzen, door de Marine Inlichtingen Dienst, via commandant Brookes..
Hij was een geclassificeerd Marine officier in dienst van de Inlichtingen Dienst.
Als je een Russisch schip zag, of oorlogsschepen, vliegtuigen, onderzeeërs, alles, maakte je er foto's van en je gaf het rolletje met de film aan hen bij terug komst.
Als je een filmpje over had, gebruikte je het om foto's te nemen van je gezin of ander soort dingen.
Zij drukten ze af en gaven de privé foto's aan je terug. Ik had zo'n camera gedurende twee of drie jaar bij mij. Wij kregen er niets voor betaald.
Zij garandeerden ons alleen die ene bepaalde reis , toen zij allemaal mee gingen en
zij de £ 10.000 besomming garandeerden.
Maar dat betaalden zij echter ook niet, want wij besomde echter meer als dat. Bedrag.
We hadden ons werk normaal kunnen uit oefenen en we hadden het geluk om in een goede visserij van schol te komen en besomde  £ 4000 meer als de gegarandeerde
£ 10.000.
Anders om, als wij niets hadden gevangen, hadden wij toch onze verdienste gehad van de £ 10.000 garantie som.
                                     
                                               Jim Williams- Hull.


Ik nam nooit een van de marine mannen mee op mijn schip. Ik had gediend bij de Marine voor mijn nationale dienstplicht en een van de officieren, luitenant Edwards van het marine schip waar ik op  had gevaren, de HMS Thesius, kwam  op een dag in Hull, en hij was een Marine Inlichtingen Dienst man.. Gewoonlijk kwamen zij naar je toe als je op het rederij kantoor was,  om je te vragen of je nog activiteiten had gezien van Russische schepen. Gewoonlijk zag je vrij regelmatig Russische schepen op bepaalde tijden in het jaar, als je bij de Russische en de Finbar kust viste.
Maar ik heb nooit iemand van de Marine mee naar zee genomen.. Ik weet wel dat vrienden het wel deden en een vriend van mij had een camera gekregen van de Admiraliteit, om foto's te nemen en ik geloof dat hij de camera nog steeds heeft
Wij gebruikten gewoonlijk onze eigen camera's, maar ik weet niet of er ooit iets goeds uitgekomen is..
Je behoefde er alleen maar een filmrol in te zetten..
De Russen waren vrij schappelijk voor ons. Het was alleen,  als zij bij Moermansk manoeuvres hielden of dat soort dingen, dat zij een beetje moeilijk gingen doen.
Ze kwamen dan naar je toe gestoomd en begeleidde je het gebied uit, omdat zij het gebied wilden voor hun manoeuvres. Apart er van was, dat ik ze altijd schappelijk vond en zij waren  ook altijd correct.

                                                Sid Morrell- Hull.

Toen ik de functie over nam van bedrijfsleider, heeft geen Marine commandant of een Marine persoon,  mij benaderd, om schippers te ondervragen..
Toen ik schipper was, zat deze Marine man vaak bij ons op het kantoor. Ofschoon, alleen als je naar de Witte zee was geweest, wat vaak in de winter maanden was, maar de meeste tijd zaten wij bij IJsland.
Hij vroeg dan gewoonlijk... Heb je nog Russische schepen gezien ?. Waarvan wij er tonnen zagen passeren en gewoonlijk gaf hij je een boek vol met silhouetten van oorlogsschepen en de vraag was dan.... kan je hiermee nog deze schepen herkennen.
Gewoonlijk zeiden wij dan.... Ik geloof dat het dit type schip was.
Het was dan alleen maar het type schip, maar niet specifiek het betreffende schip.
Zo was er altijd wel wat van dat soort verzamelen aan de gang., maar niet op grote schaal in Grimsby.
Absoluut niet, zover als ik weet en ik ken alle top schippers in Grimsby en zelfs nu spreek ik ze nog wel eens en ik heb ze er naar gevraagd en hun antwoord was... Nee.
Zij hadden alleen dezelfde wederwaardigheden die ik ook had.
                           
                                           Don Lister- Grimsby.
                                                                                           
De Britse Geheime Dienst had een commandant die over de visserij havens ging..,
Ik weet niet of hij ook over Grimsby ging.
De Marine Inlichtingen Dienst was uiteraard druk bezig om zoveel mogelijk informatie te krijgen van Russische schepen en hun bewegingen.
En in het bijzonder de marine schepen.
En bepaalde schippers waren erg gewillig dit werk te doen.
Je moet niet vergeten dat er veel  van deze schippers in die tijd zelf ex. Koninklijke Marine Reserve mannen waren en waren ook in dienst geweest en hadden vaak mijnenveeg diensten uitgeoefend..
Nog steeds sturen wij onze jonge bootsmannen en stuurlui naar de Marine Discipline opleiding in Corsham, want wij voelen,  dat de dienst een geweldige hoeveelheid aan discipline en zelf controle te bieden heeft.
Er waren natuurlijk hechte banden en wij verschaften alle informatie waar mogelijk was over de  Russische vloot en haar bewegingen.
En je kunt ze zo wel informatie verzamelaars noemen..
Zij zullen waarschijnlijk wat te weten zijn gekomen over de militaire manoeuvres en de scheep manoeuvres..
Maar de Russen waren erg meedogenloos en vindingrijk bij het wegvoeren van mensen, en zo was het beste wat wij konden doen , alleen wat informatie verzamelen over de soort schepen waar de Russen mee  werkten en van tijd tot tijd namen wij Marine personeel mee,  die dan trachtte bijzondere Russische schepen te identificeren en hun karakteristieken.
Maar ik meen , dat er niets was van die ondergrondse bezigheden zoals in de laatste oorlog, toen spionnen op de Franse kust werden afgezet en weer werden terug gehaald en het voor ons slechts  oefening was in het verzamelen.

                                                Tom Boyd- Hull.

Einde
wordt vervolgd

[J.H.]

H-104-Kingston Almandine

[J.H.]

H-209-Arctic Galliard-

[vreemdeling]

                                 Arm en Stom Voetvolk         No.1

De visserij was een mannen wereld en het monopolie van de werkende klasse. Andere industrieën trainden hun werknemers voor een betere vaardigheid, daar zij steeds hogere eisen stelden of zochten een betere opgeleide jeugd en lui met diploma's. Verschillende rapporten over de visserij, bepleitte,  om mensen aan te trekken uit een andere achtergrond en ze beter op te leiden.
Momenteel blijft de visserij een eigenzinnige en traditionele industrie, een laatste bolwerk van overdreven vaderlijke zorg en traditie, met een een “Wij eerst en dan pas anderen” relatie..
Hun arbeidskrachten waren minder goed beschermd door legalisatie, rechten of kracht van de vakbond ( een grap in de visserij ),  wat zij in een andere industrieën  wel hadden of zoals de visserlui uit andere naties.
In Frankrijk, Duitsland en IJsland waren de meeste visserlui beschermd door de wet. De Britse visserlui wilde hier niets van weten en waren vindingrijker bij het werken. om meer te verdienen en eerder thuis te zijn.

Eenmaal op zee hadden de werklui de macht. Niet door de controle op het werk, want visserij werd uitgevoerd op een bijna feodaal stelsel en de eigenaars exploiteerden alles, fysiek en met menselijk kapitaal, tot het uiterste, zodat ieder schip voor zich zelf werkte als een serie van drijvende werk klasse collectieven..
Iedere bemanning, geleidt door een van de bemanningsleden , was een team, wat verantwoordelijk was voor hun eigen succes of mislukking, Iedereen triomfeerde of mislukte gezamenlijk.
Op elkaar vertrouwend door kameraadschap, liefde om te leven en de gewone lust om geld te verdienen en een sotto voce vijandschap tegen de reder..

Talent rees in rang. Veel van hen waren vindingrijk om te volharden in de strijd naar de top..
Zij streden energiek tegen elkaar, Anderen waren tevreden met hun lot of gelukkig.  om in de kameraadschap van het team te kunnen blijven. Iedereen had dezelfde gewone , harde manier van leven. Gunsten en privileges waren zeldzaam.
Alles draaide om de uiterste geldelijke beloning na de reis.
Voor de buitenstaanders leek de verdienste van de visserman veel geld. Maar de betaling per reis verschilde nogal in veel en grote sommen geld, verspreid over drie weken van intensief werk, met lange werkdagen van achttien uur per dag, wat nog veel minder kon zijn op uur basis..
In 1968 berekende de Britse Trawler Federatie dat dek mensen in Hull  op de verre visserij, varende op de  zij trawlers, £ 32.2s.6p per zeven dagen verdienden.
Deze getallen waren iets minder in Grimsby en Fleetwood. Maar hoger dan op de vries trawlers. Allen kregen rond de £ 20 per week, als hun gegarandeerde minimum..

Dat was niet veel, maar meer dan de meeste knapen met een zelfde achtergrond konden hopen, om te verdienen en het geld werd iedere keer in een keer uitbetaald als zij thuis kwamen.
Altijd,, was er ook de prikkel en de hoop,  om meer te verdienen..
De schipper zelf,  werd beter betaald, gemiddeld £ 130 per zeven dagen trip,  op schepen van 140 voet in Grimsby en tussen de £ 20 en £ 80 meer,  dan dat in Hull.
Grote sommen geld gingen door hun handen.
Inderdaad, een van de schippers, Wally Bowden uit Grimsby heeft een lijst bij gehouden over zijn verdiensten, wat het laat zien van Mei 1957 tot Mei 1970,
Hij maakte 192 reizen en bracht 342.089 kits vis aan wal,  wat verkocht werd voor £ 1.754.451, gemiddeld £9.137 per reis.. Maar dat was niet zo bij iedere visserman.

Reacties

Ik heb knapen gekend die op Donderdag binnen kwamen en dat het schip weer op Zaterdag zou moeten vertrekken en in plaats van een “veel geld verdiener” te zijn, zeiden zij.....Ik ga niet mee, ik wil de voetbalwedstrijd van  Zaterdag zien..
Zij monsterden dan af en gingen de week er na weer opzoek naar een ander schip..
Maar goede schepen , verdienden veel geld en hadden vrijwel een regelmatige ploeg en hadden niet veel wisselingen..Ik bedoel, als je een goede reis maakte, had je financieel wat meer geld om uit te geven. Sommige mensen bleven altijd op hetzelfde schip varen. Je deed het al waarschijnlijk, als je nog dekknecht was, maar werd je stuurman, als je bij een bepaalde rederij  voer en er kwam een plaats vrij en een mogelijk bood zich aan bij een andere rederij, wat moest je dan doen ?
Of als je naar een andere rederij ging en je dacht dat je niet genoeg mogelijkheden had dan hetgeen wat werd gegarandeerd, kon je beter ergens anders heen gaan tot je een beter aanbod kreeg.
Ofschoon je bij verschillende maatschappijen werkte, deed je hetzelfde werk.
Het betaling systeem was overal hetzelfde.
Geen trawler eigenaar wedijverde met een andere,  door meer geld te bieden.
                                         
                                               John Gilby – Grimsby

Er waren schepen waarop geen mens wilde varen., omdat deze schepen weinig besomden en het meer verlies van tijd was, dan iets anders.
Een hele boel van dit soort schepen lagen er in een hoek van de haven en wachtte weken lang op een bemanning.. Wij gingen ook wel eens op een van deze schepen mee. Het had al een maand in de haven gelegen en geprobeerd een bemanning te krijgen. Zij hadden wel een schipper en een stuurman en meer voor een geintje vormden wij met een groep, een bemanning, om mee te gaan.
Wij hadden een hoofd machinist, vier dekknechten en een bootsman. Wij kenden elkaar allemaal en gingen monsteren en gingen naar zee.
Wij besomden niet veel toen wij weer binnen kwamen, maar wij wilden alleen maar zien, wat wij konden doen. Maar de hoofdzaak was, dat je nooit geld scheen te verdienen, zelfs nog geen garantie loon.. Er was geen andere keus, want op de schepen die wel verdienden, moest je wachten tot er iemand dood ging. En dan nog negen van de tien gevallen stuurde de schipper of de stuurman je weg.
Je had gewoon geen kans.
Ik kende een heleboel mensen, die op een goed schip voeren, maar zij zaten bijna altijd op zee. Zij vormden onderling een kliek, zelfs toen ik er bij kwam en ik zou er niet gebleven zijn.
Je kon wel met ze omgaan, dat was nu niet het probleem, weet je,  maar er was veel onderling gekuip en gekonkel.  Op die manier.
                                         Thomas Bagnall- Fleetwood.

Wij waren uitstomende en mijn hut was onder het stuurhuis. En ik hoorde er veel commotie en ging de trap op naar de brug. De bootsman die al heel lang bij ons voer, hij heette Frank, Frank Trott noemden ze hem, was aan het ruzie maken.
Hij had al aardig wat gedronken, dat kon ik goed zien en hij viel de lui die op wacht waren, lastig..
Ik zei hem, Frank ga mee naar mijn hut, want ik wil met je praten.
Hij antwoordde... Ik zal je op het voordek wel te pakken nemen, jij bastaard !
Ik zei hem, dat doen wij dan wel later, maar kom eerst mee naar mijn hut, dat wij kunnen praten. Hij kwam in ieder geval mijn hut binnen.
Het was een sterke kerel en hij was ooit boxer geweest. Maar dat was in de tijd , dat ik dertig jaar oud was.
Ik sloot de deur van mijn hut en hij sprong naar mij toe, maar ik greep hem en ik gooide hem om en smeet hem op de vloer en sprong boven op hem.
En als ik eerlijk moet zijn, als ik een sombrero op mijn hoofd had gehad, had het er op geleken of ik een wild paard wilde temmen, op de manier zoals wij door de hut vlogen..
Ik kwam adem te kort bij de pogingen om hem op de grond te houden. Hij was finaal doorgedraaid. Ik dacht in ieder geval, ik moet winnen, anders maakt hij mij kapot.
Maar ik droeg altijd hoge zware schoenen, want ik had ooit mijn enkel twee maal gebroken en deze schoenen waren een soort steun. Ik sprong omhoog en dacht verder nergens meer aan en ik landde op zijn borst en brak zijn ribben.
Ik tilde hem vervolgens op  en zette hen in een stoel en gaf hem een blikje bier en zei......Nou Frank, wat scheelt er aan ?
En hij stortte zijn hart uit.
Het was zijn vrouw, Zij was er vandoor met een andere knaap en dat wist hij.
Je had vaak met zulk soort situaties te maken en je moest dan als een soort vertroostende moeder optreden. En je moest hem dan maar weer op zijn gemak stellen en dan werd de knaap ook rustiger en kon er een rustiger gesprek op volgen en het slachtoffer ging je vertrouwen. Meestal waren zij thuis wel rustig, maar het begon meestal als zij weer op zee kwamen.. Hun gedachten speelden hen dan parten. Zij begonnen dan de meest vreemde gedachten te krijgen, zoals een een man in de gevangenis. Zij laten dan hun gevoelens de vrije loop. Je moet dan vier of vijf dagen stomen en zij krijgen dan de gelegenheid om te denken, want ze hebben niets te doen.
Zodra de trawl uit is gezet, zijn zij weer bezig en hebben geen tijd om te denken.
                                                                                   
                                          John Meadows- Grimsby

 Alle visserlui zijn bijgelovig. Ik was ook erg bijgelovig.. Er waren allerlei soorten dingen. Zoals een bepaald paar sokken dragen, want dat gaf ongeluk. Het ergste was fluiten.
Er werd beweerd, dat als je floot, er storm zou komen.
Nog zo iets waren de grommers, en zij bedoelde dan varkens, maar dat zei je niet en je zei dan ... die krulstaart beesten,
                                         Fred Quinn -Fleetwood.

Mijn moeder was erg bijgelovig. Zij waste nooit een stuk van haar wasgoed, op de eerste dag dat ik naar zee ging, , wat in de volksmond   “wegwassen “werd genoemd.
Mijn vrouw was al een beetje bijgelovig toen wij trouwden. .
Maar ik was nooit bijgelovig. Net als het fluiten en dat soort dingen, maar veel lui geloofden er in. Als je een koksmaat was of dek leerling, kreeg je een draai om je oren als je floot.. Ze zeiden dan....Stop er mee, om de hersens er uit te fluiten, wil je soms storm en wind.
 ,                                    Ray Jones – Grimsby.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

                          Arm en stom Voetvolk       no.2

Je waste nooit, voor zij naar zee gingen. God behoedde me !
En op een keer dacht ik, Wel, hij is met een vroeg hoog water vertrokken en morgen heb ik wat anders te doen, dus laat ik maar aan de was beginnen..
Toen hij weer binnen kwam na de reis, was het eerste wat hij vroeg.... Heb jij gewassen ? En ik zei.. Nee, hoe zo ?
Hij antwoordde.... Wel, iemand moet het hebben gedaan en de schipper heeft het aan ons allemaal gevraagd.
Hij zei, dat wij een van de slechtste reizen hadden gemaakt, wij hadden bijna niets gevangen.
Ik zei... Nee, mijn vrouw niet, 
En dat was dan het einde van het voortijdig wassen.
En je boende ook niet je stoep, ander “boende je hem weg “, op de dag dat zij vertrokken.
Je kocht nooit iets met een groene kleur.... wij kochten eens een groene Ford Consul en we hadden niets als problemen met die auto. Ik kocht eens een groene jurk, maar ik had er al gauw genoeg van.

                                        Josephine Gibney- Cleerthorpes.

Ik voer op de Hull City en we hadden een kok aan boord en ik zat al vijf jaar op dat schip en ik had nooit een ander kok meegemaakt. Hij was een heel goede kok,
Maar er waren er ook, die niet goed waren.  Zij hadden een moeilijke baan., want de voedsel bevoorrading was slecht in de vijftiger jaren , toen ik ging varen., maar het verbeterde in het latere tweede gedeelte. Zeer goede merk artikelen van sausen en jams en dat soort zaken..
Eerder was het echter het goedkoopste uit de markt..
In de vijftiger en de vroege zestiger  jaren, zaten wij vaak zonder olie om vis te bakken, wat een basis voedsel was van ons dieet. De kok spaarde het vet, zodat als wij 's-nachts vis wilde bakken, we schapen of varkens vet bij de olie moesten gebruiken..
Veel koks hadden prachtige bijnamen, Een heette .. Een tinnetje melk., omdat aan het einde van de reis, hij altijd naar de brug ging om aan de schipper te vragen,,,,,
kan je ergens nog wat tinnetjes melk vinden, want ik zit zonder melk.
Dat was altijd zijn zwanen gezang..
Een ander heette... Eieren met spek  Smitje. Als je de haven uit voer, was in eens alle ham verdwenen..Sommige koks bewaarden de ham voor de Zondag en zo raakte je niet in de war met de dagen, want iedere dag was hetzelfde en op de Zondag werd er eieren met spek geserveerd zowel 's-morgens als 's-avonds, en dat kon niet schelen op welk schip je voer..
Er was altijd koude ham bij de thee maaltijd, met zuurwaren en chips en fruit uit blik.. Er was niet meer aan boord dan voor drie weken.
Er was ook een andere kok die  “Tiddley-oggy Ted “als bijnaam had, omdat hij gewoonlijk persoonsgebonden vlees pasteitjes maakte, die Tiddley-oggy pasteitjes werden genoemd..En natuurlijk , als zij  elkaar in de pub tegen kwamen, werd veelal de bijnaam gebruikt.
Ik kan mij nog herinneren dat wij naar de Witte zee gingen. Wij liepen Tromso binnen voor een af andere las werk en daar lag ook een andere Grimsby trawler.
Wij meerden bij haar langszij, zodat de lassers hun werk konden doen en de kok stapte op het andere schip en zei... Ik ben Tiddley- oggy Ted.
                                               John Gilbey- Grimsby.

Toen ik naar zee ging was de voeding helemaal niet zo goed. Dat was , toen de eigenaar de proviandering deden. Maar na verloop van tijd, werd het beter en beter.
Maar toen ik voortaan bij de Consols maatschappij voer, denk ik niet dat je ergens anders beter zou hebben gegeten. Maar het had ook te maken met welke kok je aan boord had.. Gewoonlijk waren er goede koks op de trawl schepen. Ik voer met een paar koks, Gordon Hamsley, Lenny Keightley, wat uitstekende koks waren, zij waren buitengewoon goed.. Je kreeg altijd een drie gangen maaltijd, soep, vlees en groente en een toetje. En ook gebruikten zij vaak hun specialiteiten..
Visserlui houden van een uien pudding. Je ziet ze niet aan de wal. Een pudding, zoals een niervet pudding, maar hier zaten er dan uien in.
Zij waren heerlijk. Zij hadden allemaal hun specialiteiten, vooral bij de soorten vis die zij gewoonlijk gebruikten.
De heilbot soep was iets geweldig.  Je ziet het tegenwoordig niet meer, want heilbot kan je niet veroorloven. Maar pas op, er zijn ook slechte koks. Als je een slechte kok had, veranderde het gehele schip,
Ik heb altijd gezegd dat een goede kok het schip “maakte “. Als iedereen zich gelukkig voelde bij de maaltijden, was ook iedereen gelukkig..
Je kon ook echt, echt goede koks hebben, uitstekende koks in feiten en hierbij bedoel ik zij,  die hun eigen brood bakten, wat wij dan een korenmaat noemden, een soort gevlochten broodje.
Wij kregen dan gewoonlijk deze hete vlecht broodjes in de namiddag.
                                           George Mussell- Grimsby..

Aan boord van de Ross Reverge waren wij gewend om onze gevangen levers te koken.. De Leverman, zoals wij hem noemden , kreeg extra geld. Wij moesten ze voor het halen,  van het dek af hebben en naar achteren hebben gebracht om te koken..
Wij hadden een grote ketel met stoom verhitting, waar de levers in werden gegooid, zette de stoom aan en lieten het een tijdje staan om te garen, om de olie er uit te krijgen..
Je kon een kraan open zetten, omdat de olie boven op dreef en de smurrie op de bodem lag. De verkregen olie werd afgetapt en overbracht in een grote tank..
Van deze olie kreeg je wat extra geld....de zgn, lever centen..
Wij waren nooit verkouden, niemand van ons en gewoonlijk hadden wij een kruik in het lever huis, gevuld met pure kabeljauw lever olie en gebruikte hiervan een paar lepels vol van,  per dag..
Je had nooit een verkoudheid en je kon je handen altijd gebruiken.. Dat was geweldig.
                                            Colin Donald – Grimsby.

Ik had de gewoonte om de bemanning iedere dag een borrel te geven en gaf dan de stuurman een hele fles ( want ik dronk geen rum ) en ik gaf hem nooit een halve fles.. Ik gaf de fles aan de stuurman en hij gaf iedereen zijn borrel.. Als, wanneer je aan het boeten was, wanneer je was vastgelopen en het was koud en vriezend weer, kon je de stuurman vragen , de fles rond te laten gaan..
Het was wel zo, dat wanneer veel van hen, als je ze een fles gaf of een halve fles, zij dit ruilden met iemand anderen voor snoep of wat anders en natuurlijk degenen die geruild hadden waren zij die van rum hielden en het volgende ogenblik waren zij dronken en waren afwezig voor hun werk.
Het waren meestal de eerste vier en twintig uur, die de problemen gaven.. Als je de haven verliet op weg naar zee,, was het moment dat je te maken kreeg met hen die uit vielen met hun geliefde drank en zij deden het dan ook goed.. Het waren eigenlijk maar zwakkelingen, maar zij konden niet op een anderman schouder uithuilen..
Zij moesten kerels zijn en daarom waren ze aan de drank.
Het was gewoonlijk zo, maar de eerste vier en twintig uur was het ergste voor de schipper met zijn bemanning.
Ik had een knaap aan boord, hij woonde bij zijn schoonmoeder in.
Hij hakte met een bijl de elektrische schakelaars weg. Met wat geluk kreeg ik hem snel van boord af. Ik gaf hem aan een andere knaap over, die thuis stomend was.
                                                  Jack Tripp- Hull.

Iedereen was gewend om een borrel te drinken, Maar je kon niet te veel drinken..
Wij waren meestal drie weken weg en hadden twintig man aan boord en bij de Northern maatschappij mocht je maar twaalf flessen rum meenemen en zes flessen whisky.
Dat waren maar achttien flessen alcohol. En je nam ongeveer twintig kisten bier mee en dat was voor ieder een kist. Maar het was dan wel voor drie weken. En dat was niet zoveel..
Het was altijd fijn om een borrel te krijgen als je stond te strippen als het vroor..
Het gaf je gedurende enkele minuten een kick, tot het uitgewerkt was en dan begon je  het weer koud te krijgen.
                                            George Mussell- Grimsby.

Er waren bepaalde types aan boord. Het is verwonderlijk, als je er aan denkt hoeveel er al van dood zijn.. Net als “Een Oog Zoop”. Hij had een glazen oog en hij had de gewoonte als hij de mess-room binnen kwam, zijn oog op tafel te gooien, zodat hij een oog kon houden op zijn eten., want soms moest je je eten laten staan om de trawl scheep te halen en hij hield dan maar een oog, tot aan de thee maaltijd..
Wat mij ben hem aan het lachen maakte, is, dat hij nog steeds leefde.. Het was zijn broer die was gestorven, die op de Vivaria voer als dek jongen..
Wij waren aan het halen en er werd zo snel gehaald, dat soms de slagen uit de vislijn worden getrokken.
De vislijn sprong en pakte de bovenkant van zijn olie jas en trok die half over zijn hoofd en zijn glazen oog vloog overboord.

Wij hadden wat problemen in de machine kamer en we moesten Kirkwall binnen lopen voor reparatie, wat twee of drie dagen ging duren.
De bemanning zat zonder geld en ruilde vlees voor wat bier geld.. De eerste keer dat wij daar waren, pakte een van de jongens het vlees zo dicht tegen het lichaam dat niemand het kon zien.. Hij liep nonchalant met het vlees en hij maakte het vast aan een tros en hij haalde het op, toen het  van het schip af was. Wij gistten, hoe het verder zou gaan. Al het vlees ging zo. Ik stond op de brug en had een draad met Penny en de dekjongens kwamen voorbij en hadden alle smokkelwaar rond hun lichaam en hij zei.... Moet je die knapen zien. Hij floot met de scheepsfluit.
Ik heb jullie wel gezien en zij dumpten al het vlees in de haven, zodat ze niet gegrepen konden worden voor het stelen van het vlees. Wij gaven er niet om dat zij het vlees stalen. Wat ons wel kwaad maakte, dat zij er ons niets van gaven.
                                          Graham Howard- Grimsby.

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

                          Arm en Stom Voetvolk     no.3

Het was eens op een keer, dat wij veel vingen en ik moest nodig naar de WC en ik stelde het uit, zolang ik het uit kon houden. Op het laatst dacht ik. Ik moet nu gaan. Ik strompelde over het dek en zij waren allemaal aan het strippen en de schipper stak zijn hoofd uit het raam en zei. Waar kom jij vandaan. Ik antwoordde hem.. Als de natuur roept, ga ik.. Als jij wilt gaan, zal niemand je vragen waar je bent geweest, dus houdt je kop. Ik ging toch door naar het toilet.
Natuurlijk kreeg ik hiervoor de zak aan het eind van de reis.
                                                 Clive Finn- Hull.

Ik kan mij nog steeds de grote afrekening herinneren, die ik kreeg in 1947.
Ik voer op een van de schepen van de Marr rederij, een oude korvet, die voor de Kerstdagen en het Nieuwe Jaar, binnen kwam.
Ik was nog maar een leerling en voer op het schip als ketelbink. Wij hadden in de Witte zee gevist en hadden het schip vol gevangen. De vis werd verkocht en ik ontving hiervan  £ 22 als loon. Ik had nog nooit eerder zoveel geld ontvangen, als dit. Ik griste het bijna uit de handen van kassier, ik tekende mijn betaalstrook, die ik zelf niet eens pakte en rende naar huis. Ik woonde slechts 10 minuten van het kantoor vandaan. Ik rende ons huis binnen, waar mijn vader en moeder in de kamer zaten..
Ik schreeuwde.... Mam, Kijk eens naar al dat geld wat ik heb verdiend en gooide het in de lucht..
Zij raapte het op en gaf mij  £ 2 terug en zei... Hier, nu kan je uitgaan en kan je dit uitgeven. Zij hield de rest voor mij vast,  om mij te behoeden dat ik het geld achter elkaar zou uitgeven.
Toen de jaren verstreken, begon het geld een beetje beter binnen te komen, maar niet zo veel. Dat was wel jammer.
Het kwam alleen door de aandeel basis van de besomming in de zeventiger jaren, dat je echt kon zien dat wat je verdiensten, iets meer werden. In de vijftiger en zestiger jaren waren de verdiensten echt slecht. Op het moment dat je al je verplichtingen en rekeningen had betaald aan je vrouw, bleef er maar weinig over, om je nog te vermaken....,je vermaakte je wel, ondanks dat.
 
                                   Peter Wright Wilson- Fleetwood.

Wij  smokkelde gewoonlijk allemaal wel eens een  fles oude whisky en wat sigaretten naar de wal en meer van dit soort spullen.. Het was een deel van ons vermaak..
Je probeerde de smokkel waar op een niet vermoedende plaats te verbergen. Als ik er op terug kijk , moet ik er om lachen., je smokkelde een paar honderd sigaretten naar de wal en terwijl je een vrijstelling had. Ik denk dat het honderd sigaretten waren en een halve fles alcohol, of iets dergelijks of een geopende fles whisky, maar de douane kwam toen regelmatig aan boord. Tegenwoordig kan je de wal op lopen met een ton cocaïne bij je en niemand heeft het in de gaten. Maar toen hadden de douane ambtenaren veel belangstelling voor de trawlers..
Je toonde bij binnenkomst het douane licht in de mast en als je de haven binnen liep en aan de kade meerde, stonden zij daar. Stonden daar op jou te wachten.

                                             Stephen Drever- Grimsby.

Oude Henry was als een halve gras zode bij de ingang naar de havens en hij hield de visserlui aan. Hij hield iedereen aan. Hij was er nog een van de ” oude school”. Er was daar een klein  wachthuisje aan de Humberstraat en er waren daar altijd wel wat politie agenten, die de wacht hadden en zij hielden iedereen aan.
Waar denkt U heen te gaan ? En speciaal in de nachtelijke uren.. Gewoonlijk zei ik dan.... Ik wacht op de binnenkomst van de Everton of wat voor een schip dan ook, wat binnen kwam..
En zij vroegen dan weer, ...Wie vaart er op dat schip en ik antwoordde gewoonlijk  .... mijn man.. En dan weer de vraag... wat is hij aan boord..
Maar je moest dan wel weten wie er wel op dat schip voeren . En gewoonlijk was dan de vraag.... Vergeet niet een pakje sigaretten te geven,  op de terug weg.. En gewoonlijk gaf ik dan ook een pakje, als ik terug kwam.
                                               Flo Balls – Grimsby.

Je gaf altijd wel wat sigaretten aan de douane, de meer ploeg, de wachtsman en de scheepsagent.. Het was een gebruikelijk iets.. Maar een nieuwe douane man zei... Wat heeft U aan te geven schipper ? En ik zei... ik heb een slof. En hij antwoordde toen ... een slof is niet geoorloofd.  Ik zei hem dan.. Ik heb je net een slof gegeven.
Hij antwoordde weer,  maar het is niet geoorloofd om twee honderd sigaretten mee te nemen..
Ik antwoordde hem ....All right, en al de douane beambten stonden in mijn hut... Geef alles aan mij terug , ook uw slof.
Ik zei.... Als ik niets mag hebben, dan mag niemand iets hebben. Ze gaan terug in de bonded stores.. De volgende reis hadden de andere douane ambtenaren hem wel iets wijzer gemaakt. Het was geen smokkelen .... maar het was meer zoiets als,, iedereen van rookgerei te voorzien.
                                           John Meadows- Grimsby


Schippers en stuurlui kregen gewoonlijk bij de Kerstdagen een kalkoen van de firma..
Ik heb het nu over Bill, een van de top verdieners van de Concolidated rederij..
Wij kregen deze kalkoenen bij de Kerstdagen en ik maak er echt geen lolletje over, Toen de kalkoen werd bezorgd, vroeg ik,,,, Waar komt dat beest vandaan..
En de bezorger zei..... Het is uw Kerst presentje van de rederij.
Ik antwoordde...Het lijkt wel of hij uit het concentratie kamp Bergen Belzen komt.
Ik was nog nooit zo teleur gesteld geweest en ik zei de bezorger, dat hij de kalkoen weer mee terug kon nemen. Hij antwoordde.... Maar dat mogen wij niet doen..
Ik belde  Jack Mawer op, de manager van de buiten dienst bij de rederij en vroeg hem, waar deze kalkoenen vandaan kwamen. Zij waren zo ellendig, dat een andere schipper zijn vrouw, Nellie  Thrower, naar het huis van Jack Mawer ging op Kerst morgen, Zij kwam daar wel eens meer.
Hij had zijn kalkoen in de oven staan en het was een goede volgroeide, grote Yorkshire kalkoen.                                                           
                                               Flo Balls- Grimsby.

Je had recht op drie of twee schelvissen en twee schollen, als een zooi vis en gewoonlijk moest je die komen ophalen. Maar later toen wij koelkasten hadden op de trawlers, konden wij het meteen meenemen.. Wat ze ook deden, als wij bij de oost kant van de Westman eilanden visten, waar we gewoonlijk ook gamba's vingen, ze gewoonlijk mee naar huis te nemen en te koken in zout water en daarna gemarineerd werden,
                                          Graham Howard- Grimsby.


Wij zeiden het altijd al. Het zijn steeds de mannen van de losploeg. Voor hen was het zo gemakkelijk. Waar wij gewoonlijk twee schelvissen en twee schollen mochten meenemen, namen zij ladingen vis mee.. Ze zetten het klaar onder buiskap of in het visruim. Het was gemakkelijk voor hem om dit te doen. De verleiding was er en het was voor hen heel gemakkelijk om het te doen, Zij lieten hier en daar wat vis, links en rechts, vallen, wat later werd verzameld.

                                           Ray Jones – Grimsby.

Je voer twee of drie maanden. En je dacht toen... ik ben wat moe en ik blijf een reis aan de wal., wat een vijftien daagse reis was.. Maar na vier of vijf dagen had ik er al genoeg van. Ik ga weer terug naar de haven en ga kijken of ik een ander schip kan krijgen. Je ging naar het kantoor en zij vroegen je.... Wat wilt je.
Geef mij een stee.
Maar je schip is op zee en er zijn geen andere schepen, maar bij de Consols rederij hebben ze een stee voor je, als dek knecht, en het schip vertrekt morgen.. Wil je daar heen ? Ja zei je en je liep naar de rederij van de Consols. Je dacht bij jezelf, ik doe hier een paar reizen en ga de weer terug naar de B.U.T rederij.. Hetzelfde gebeurde een paar maanden later weer, Bij de Boston rederij hebben ze een dek knecht nodig en zei vertelde je, om daar heen te gaan. Ze konden je zo blijven rond sturen en als je weigerde, de zgn. kangoeroe berechting, acht en twintig dagen hechtenis.. Zij hadden als excuus.... Je moet twee jaar voor dezelfde rederij werken, voor je recht hebt om ontslag te nemen.
Maar iedere zeeman deed het, behalve de excentrieken, die jaren aan een, op hetzelfde schip bleven. Maar je viel steeds onder de Britse Visserij Federatie die, als je weg ging, je voor het kangoeroe berechting daagden, wat voorgezeten werd door al de lui van de rederijen en veroordeelde je dan voor acht en twintig dagen hechtenis..
In werkelijkheid werkte je voor veel van hen. Hoe kunnen zij dan zeggen, dat je voor een bepaalde kerel werkte. Je werkte voor de hele Visserij Federatie
                             
                                                 John Burton – Grimsby

Wij hadden regelmatig met bemanningsleden te maken , die niet op kwamen dagen.
Of ze hadden ruzie met hun vrouw of hadden ruzie met een vriendin, of hij was dronken en konden hem niet vinden. En dan voer regelmatig het schip niet onderbemand uit en hadden zo een verlet van vertrek van vier en twintig uur.
Gewoonlijk kwamen zij voor de rechtbank, Steevast in die dagen werden zij berecht en gewoonlijk werden zij veroordeeld met een boete van £ 2. Maar £ 2 was toen een hoop geld. Zij tekenden de monsterrol, waarin stond dat zij op tijd moesten zijn , zoals was voor geschreven en als zij niet konden komen, moesten zij een bewijs van de dokter tonen en zo niet, dan had men de vrijheid, hen voor het gerecht te brengen.
                                               
                                              Gordon Cocherill- Grimsby

wordt vervolgd.