Je moet een goede kunstenaar zijn om dit even op te schrijven /  tekenen, als ieder land met nummerborden  in eigen landstaal gaan rondrijden dan heeft de Politie in ieder geval wat te doen, Grieks, Russisch enz.

Hallo Adje.
Ja men kan wel stellen dat het zeer rustig is op de site, niemand heeft wat te vertellen, misschien hebben ze hetzelfde als wat tremmer Carlill heeft gehad na zijn ontslag uit ziekenhuis
Vr.gr.
Jan.

H-530-Queen Alexandra-

William Harker

Gezellig feestje,
Het was 5 oktober 1905 dat de tremmer James Carlill 27 jaar en de stuurman William Harker 28 jaar ruzie kregen, met tragische afloop.
6 dagen later arriveerde de trawler H-530-Queen Alexander met aan boord het stoffelijk overschot van stuurman Harker.
Stuurman Harker voer 18 maanden met schipper Charles Sutherland naar beide tevredenheid.Alles ging goed totdat een zware storm het schip noodzaakte om een opperte te zoeken in Dyrafjord, IJsland. De 12 man begonnen zich te vervelen en besloten  aan de wal drank te gaan kopen, een halve gallon Corn Brandy en 2 liter whisky.Dat zal beslist niet goedkoop zijn geweest in IJsland. De bemanning begon na verloop van tijd te dansen als Fred Astaire en te zingen als kneutjes, terwijl de storm buiten door raasde.
2 man bleven nuchter t.w. de 2e machinist James Jackson en de tremmer Carlill.
Mr. Jackson vertelde de Politie in Hull dat Carhill was een gemoedelijke scheepsmaat en stuurman Harker een man met een rustig karakter ondanks dat Mr, Jackson getuige was van de ruzie.
Om ongeveer 21.00  verbleven verscheidene bemannings leden in het voorin, Harker was behoorlijk dronken toen hij woorden kreeg met Carlill .
Harker probeerde Carlill met geweld uit het voorin te verwijderen en het kwam tot een handgemeen, de ruzie over geld eindigde in doodsbedreigingen. "Ik ben je nog niet vergeten van die koevoet " schreeuwde Harker, naar het schijnt had Carlill hem de vorige reis met de koevoet bedreigd. Ontkenningen volgde voor een lange tijdtot Carhill schreeuwde , Ja ik was het klootzak, op deze gezegde plaatste Harker zijn vuist op het gezicht van Carhill en riep "ik blaas je lampje uit".
Na middernacht zag Jackson Carlill zwaaien met het handlood wachtend op zijn prooi. Juist toen Harker zijn hoofd uit de overkapping van het voorin stak sloeg het handlood hard op zijn hoofd en hij viel de trap af hard tegen het schot toen hij daar beneden lag wachtte Carhill niet dat hij weer op z'n benen stond en gooide het handlood naar beneden weer op het hoofd van Harker. Wonderlijk Harker overleefde de aanvallen en na een minimale medische attentie van de dronken schipper ging hij in zijn kooi slapen.
De volgende keer dat Harker in beeld kwam was 3 dagen later, hij verscheen bij het ontbijt en klaagde over hoofdpijn, (  dat gebeurd wel meer als je een paar keer een handlood op je hoofd hebt gehad ) en besloot weer naar zijn kooi te gaan..
De volgende dag ging de kok naar de stuurman kijken en vond hem dood in zijn kooi, dit was voor schipper Sutherland de reden om terug te keren naar Hull. de maand er op werd Carlill's zaak gehoord in York rechtbank, De aanklager mr.  Darling had geen twijfel over de schuld van de verdachte en in zijn samenvatting van zijn  verhaal bracht hij de verdachte volkomen in diskrediet. In minder dan 15 minuten besloot de jury dat Carlill schuldig was . De rechter scheen nogal haast te hebben om thuis te komen en toen hij de doodstraf uitsprak toen adviseerde hij Carlill tussen neus en lippen door om maar vrede te sluiten met de wereld hierboven.
19 december werd bepaald voor de ophanging in Hull gevangenis. Carlill's moeder was een weduwvrouw en over 70 jaar oud en natuurlijk zei zij dat haar geliefde zoon James onschuldig was en een van haar beste zoons is. Ondanks de duidelijke schuld draaide op de een of andere manier de publieke opinie in Carlill's voordeel. Was het de Kerstsfeer dat men de hand over het hart streek, wat ook de reden was iemand begon een petitie om Carfill tegen ophanging te beschermen, hij / zij kreeg een 64.000 handtekeningen. Deze petitie werd naar de "Home Secretary" gestuurd die ermee instemde om de doodstraf om te zetten in een levenslange gevangenis straf.
William Harker liet een vrouw en 2 kinderen achter in een armoedige penny-loze staat. Op de dag dat Carhill zou gehangen worden schreef George Armitage van Armitage Trawling Co.een brief naar de uitgever van de Daily Hull Mail om een publiek beroep voor de armoedige familie. Armitage zelf schonk 10 Guineas in een speciaal opgericht fonds voor de family Harker hij drong er bij alle 64.000 mensen op aan om elk tenminste 1 shilling in het fonds te storten. De krant publiceerde de oproep aan het begin van de Kerstfestiviteiten maar de mensen waren waarschijnlijk te veel in Kerstviering om de moeite te nemen om geld te storten.
10 jaar na de opsluiting kwam Carfill vrij, hij had op een of andere manier het leven van een cipier gered en daar werd hij voor beloond, maar het kon ook zijn dat in 1915 de politiek dacht dat sommige gevangenen  in staat waren om voor King and Country te vechten en zo kwam Carlill bij de Royal Navy Reserve op een mijnenveger trawler en was op een gegeven moment in gevecht met een U boot die de trawler het water uit blaasde, Carlill werd gered en was vele weken in Chathem Hospitaal, door het gebeurde klaagde hij dat hij af en toe zijn geheugen kwijt was.
Toen de vrede was weer gekeerd trouwde Carhlill in 1919 met de weduwe Elizabeth Moss, dit was schijnbaar een tijd dat hij even zijn geheugen kwijt was omdat hij de bruid vergat te vertellen dat hij al reeds getrouwd was. In de ogen van de wet pleegde hij dus bigamie maar er kwam niets aan het licht en Carlill voer vrolijk als scheepsbediende verder. Maar... iemand vertelde de autoriteiten dat onze James al was getrouwd met ene Elizabeth Dick en Carlill's zus Eliza Sellen,  zij was op beide trouwpartijen getuige geweest. Ze leverde het bewijs voor de rechtbank dat er in 1901 tijdens de huwelijks ceremonie een ruzie was geweest en dat de bruid voor de huwelijksnacht was vertrokken en nooit meer is gezien. Carlill werd schuldig bevonden aan bigamie en moest voor 3 dagen in de "klink"
Einde.

Heb nog wat foto's gevonden uit de tijd toen het nog een KFK was, maar die zal ik maar niet op het internet plaatsen.
Vr.gr.
Jan.

Mag je met dat nummerbord in Den Haag rondrijden ? Zo te zien wel.
Als je nummerbord vuil is dan krijg je een prent, hier kan de Politie toch ook niets mee tenzij het iemand is die uit dezelfde zandbak komt.

Zwarte Steur -

Leendert Jacoba-

Sch-66-Klaartje

Sch-11-Leendert Jacoba-

Sch-10-Klaartje

Gebouwd in 1943 als KFK kotter, = Kriegsfischkutter. de schepen waren gebouwd met ijzeren spanten, houten romp. ( zie Sch-2 & Sch-55) .
Houten romp gesloopt en door ijzeren platen vervangen.

?? -IJM-45 De Hoop.
1961-Sch-66-Klaartje.
1964-Sch-10-Klaartje.
1970-Sch-11-Leendert Jacoba.
1972-Sch-242-Helena Maria.
1973-Sch-11-Leendert Jacoba.
1982- Zwarte Steur, het is dan al reeds verbouwd voor recreatie.
??--Bastiaan-
Gr.
Jan.

Bedankt Karel.
Gr.
Jan.

Hallo Vuurbaak.
Ik neem aan dat ze wel weten op welk schip hun familielid is verongelukt.
Dan was het rond de jaren 1889 de Sch-75 en is later de Sch-225 geworden, hebben ze Sch-75 over het hoofd gezien,   maar niet in de Vlaardingse boekjes want daar staat hij wel als Sch-75.
Wat nu ?? Vanaf SN-8-klopt het maar dan komt er schijnbaar een hiaat,bijv. van 1886-1890.  De Vlaardingers die de boekjes maakten verzonnen dat niet zomaar dat het de Sch-75 is geworden met de naam van de schipper er bij en dat klopt wel met  het verongelukken van die man
In 1886 was er een logger VL-75-Voortzetting, Rederij J.IJ. Sonneveld,  schipper Leen Spanjersberg,
Van tenminste 1886-1890 zijn er een Vl-75 Voortzetting en Sch-75-Jonge Gerard in de vaart geweest.  Ik heb niet verder gezocht, dus Vuurbaak, als je je soms verveelt dan kan je dat ff uitzoeken , we horen het graag.
Het is de hoogste tijd voor een slaapmuts., anders word ik zenuwachtig.
Gr.
Jan