Herinneringen deel 3

[J.H.]

N-256-Green Isle-1959, als D-52-Green Isle-1974

[J.H.]

N-256-Green Isle, in thuishaven Annalong

[J.H.]

N-145-Spes Melior-

[J.H.]

N-247-Spes Magna

[J.H.]

N-247-Spes Magna-

[J.H.]

H-188-Voyager K ex Noorse H-75-F- Libas..
Schipper Robert McCullough van de N-247-Spes Magna kocht samen met de Boyd Line Ltd , Hull, in 1990 de Libas.
Gedurende haar tijd 1990-1997  onder Engelse vlag was de schipper Arnold McCullough een zoon van Robert,de thuishaven was KilKeel.
Het schip is vervangen door de N-905-Voyager,

[J.H.]

H-188-Voyager K, zo te zien  liepen ze hier niet de hele dag met een staalborstel in hun kontzak roest te zoeken.

[J.H.]

H-75-F-Libas-1978.

[J.H.]

H-188-Voyager K, als de IJslander AK-70-Bjarni Ólafsson-1997-

[vreemdeling]

Jan,
Weer heel hartelijk bedankt.
Wij zullen jou de komende weken/ maanden missen en mag ik in mijn eentje de mannen op de site van "leesvoer en kijkgenot "voorzien..
 J.C. is een uitzondering.
Heeft er nu nooit eens iemand anders wat te vertellen,
Is hun leven nu echt zo doods,
Of ben ik op mijn oude dag zo'n brompot,
Maar ik ben met mijn bijna 90 jaar , wel de oudste van de site , die nog actief ( met J. H. samen) bezig zijn.
Ik kan mij best de boze woorden begrijpen, die J.H. kort geleden op de site zette, over de geringe deelname van anderen.

Jan, een goede reis naar Schotland,
Prettige dagen en goede Kersdtdagen.
En een BEHOUDEN terug keer.
Cor.

[dekzwabber]

Jan,
Weer heel hartelijk bedankt.
Wij zullen jou de komende weken/ maanden missen en mag ik in mijn eentje de mannen op de site van "leesvoer en kijkgenot "voorzien..
 J.C. is een uitzondering.
Heeft er nu nooit eens iemand anders wat te vertellen,
Is hun leven nu echt zo doods,
Of ben ik op mijn oude dag zo'n brompot,
Maar ik ben met mijn bijna 90 jaar , wel de oudste van de site , die nog actief ( met J. H. samen) bezig zijn.
Ik kan mij best de boze woorden begrijpen, die J.H. kort geleden op de site zette, over de geringe deelname van anderen.

Jan, een goede reis naar Schotland,
Prettige dagen en goede Kersdtdagen.
En een BEHOUDEN terug keer.
Cor.

Holy Mozus COR,ik wist niet ,dat jij al zo hoog in de Top 100 stond v Leeftijden,en om de dag actief bent op de site/forem,inderdaad Jh,Jc,en jacobus fietsen hier op deze site langs,de rest v alle leden,hebben zeker allemaal de reumathiek in hun vingertoppen zitten,maar zijn wel zo nieuwschierig als de sahara(had er een ander woord voor,maar dat kan ik hier niet neerzetten ) omtrent nieuwe berichten,maar typen HO MAAR,was ik bijna Knorhaan nog vergeten,die ook regelmatig reageert op verzoeken en het plaatsen v foto's,gaan we dezelfde kant op als de topic:Het Cafeetje,wat op sterven na Dood is?.
Ik hoop dat Vreemdeling,voor de Loners,en dat is zo'n 95% op deze site met z,n hoge leeftijd,de donkere dagen een klein beetje kan verlichten met wat Interesante verhalen zoals voor heen.
Ook v mij een goede overstoom/vlucht,en mooie en fijne dagen naar het land,waar ze nog op de centjes zitten ,en een behouden Terugkomst.
 Was getekend:v iemand die v boven de Scheveningse Noorderpier komt,en alles wat daar v daan komt deugt niet,die zijn nl Gek op een bepaald soort Metaal ;.
Hg
Adje.

[vreemdeling]

Een Iers Denkbeeld No. 5

De invoering van de Zweedse en Deense visserij netten, gaf aan de kleine Ierse schepen een uitgebreide capaciteit om op haring en makreel te gaan vissen, tijdens het pelagische seizoen.. Al heel spoedig hadden alle Ierse havens een paar schepen om dit soort trawl netten te gebruiken.. Daarna  schakelden de pioniers over over op de mid-water  trawl visserij, om de  scholen haring en makreel te vangen , die bij de oppervlakte zwommen.
Zij gebruikten voor deze visserij  de Scandinavische  span visserij mid-water trawlnetten daar deze techniek minder vermogen nodig had, dan een enkele mid-water  trawler.
Bijna de helft van de kracht  van een enkel schip was nodig  om de visborden van de mid-water visserij te spreiden., maar bij het gebruik van de span visserij netten, , waren visborden niet nodig..
Gebruik makend van de mid -water trawl of de purse sein netten, kon haring en makreel in grote hoeveelheden worden gevangen.
Dit maakte de grotere capaciteit trawlers bruikbaarder voor de pelagische visserij en daarom  steeg ook dramatisch de grootte van de schepen en het machinevermogen.
Sommigen van deze schepen zijn nu meer de 200 voet lang en kunnen 1000 ton vis vervoeren in gekoelde zeewater tanks.
Zij hebben nu vermogens van meer dan 2000 pk en zijn uitgerust met moderne hydraulische en elektronische hulpmiddelen..
Hun eigenaars en schippers zijn nu miljonair en zijn vervreemd verwijderd van hun bescheiden voorouders.
Dit mag dan een grote vooruitgang blijken te zijn, maar het is een vooruitgang wat  kwetsbaar is en onderworpen is aan risico's
Deze krachtige vloot moet een enorme hoeveelheid vis vangen , om economisch te kunnen overleven.
Zo kunnen zij meedogenloos opdoemen in hun achtervolging van de vis voorraden.. Gezamenlijk, heeft deze grote schaal van een pelagische vloot, het vermogen om de vis voorraden te decimeren en er zijn groeiende twijfels over de duurzaamheid van zulke vraatzuchtige monsters.
De basis voor Ierlands  grote schaal van diepzee visserij  vloot was in Killybegs in de provincie  Donegal gevestigd, wat vergelijkbaar was met Peterhead en Esbjerg, als grootste vissers havens.
De mensen uit Killibegs waren met de moderne haring en makreel visserij begonnen, tot op een merkwaardige hoogte, zodat gelijkwaardige grote pelagische trawlers in  andere landen, hun enorme  netten  van de fabrieken kochten, uit deze afgelegen noord westelijke Ierse haven.

Maar elders in Ierland, hadden de kustvissers de visserij verspreid voortgezet op kabeljauw, wijting, koolvis, heek, schelvis. schol, zeeduivel en garnalen.
Deze manier van vissen was meer geschikt voor de lokale visserij en heeft ook bewezen duurzaam te zijn over een langere periode, maar was niet zo spectaculair,  als de diep-zee makreel visserij.,
De leidende havens voor dit soort visserij  waren in de plaatsen Castletown Berehaven in de provincie  Cork, gevolgd door Galway ( Rosaveal ) , Kilmore Quay, Howth,  en andere havens, in het zuidelijke deel van de Ierse Republiek..

Het Europese Unie bestuur van de Ierse visserij , samen met dat van de andere Europese Unie lidstaten, begunstigen  de grote coöperatieve geëigende pelagische vloot en discrimineerden de op kleinere schaal vissende  kust vloot, die overeenkomstig meer hebben geleden dan hun neven in Schotland en Engeland..
In de jaren rond 1980 en 1990 was het de schippers vrouw, Joan McGinlay uit Teeling, die een krachtige stem tegen dit vernietiging beleid liet horen.
Momenteel  heeft Caitlin Kelly  uit Helvick en de Ierse (  Zuid en West kust ) Visserlui  Organisatie  de oorzaak op zich genomen, om de kustvissers en hun woongemeen-schappen,  te verdedigen.
De ervaring van een visser uit Donegal, John O'Brian uit Inishbofen toonde wel de kwetsbaarheid aan van deze op  kleine schaal visserij, waar de visserman mee moest werken binnen het Europese Gezamenlijke Visserij Beleid.
Ondanks de vele bezwaren van de kant van de visserlui tegen  het beleid van de  Europese Unie Gezamenlijke Visserij Beleid, zijn duizenden kleine visserlui fijn gemalen in een verwaarloosbaar bestaan en zijn velen van hen gedwongen, om uit de visserij te stappen. De meesten van deze kleine schaal vissers benutten nu de mogelijkheid om te gaan vissen op de multi-functionele visserij trawlers.

John O'Brian was een typische kleine schaal visser,, in het najaar en winter werkzaam in de kreeften visserij , met de visserij op zalm in de zomer en met gemengde witvis  in de rest van het jaar, met wat uitzonderingen voor de makreel en haring visserij, als de scholen zich weer vertoonden.
Dit type van visserij had een laag effect, waarbij nooit een vis voorraad werd over bevist en  hier van profiteerden de vissers met een stabiel inkomen, het jaar rond., wat tot nut had de visserij uitrusting en de visserij methode te veranderen, als de gebeurtenissen er om vraagden.

Maar bij deze vervloeking gaf de Europese Unie voorkeur aan de grote commerciële ondernemingen in elk deel van de bedrijfstak, met inbegrip van landbouw en visserij.. Toen zij probeerden om de visserij  die richting uit te sturen, maakten de bureaucraten in Bruxelles beleid wetten, hoofdzakelijk voor de grote voor een doel gebouwde  trawlers die zich richten op één soort vis, om die vervolgens dan op te vissen met al de kracht, welke de moderne visserij techniek zich kan verzinnen.
Dat is  natuurlijk niet duurzaam zoals navolgend gebeurtenissen hebben bewezen.
Maar het Gezamenlijk Visserij Beleid ( CFP ), heeft  “één maat die past bij iedere benadering “, maar welke niet past voor de kleine schepen , die gedwongen werden om te doen alsof zij grote trawlers waren.
Zo kon de Europese Gemeenschap  niet toelaten dat vissers zoals John O”Brian,  konden vissen op  vijf of zes verschillende soorten vis,  gedurende de loop van het jaar.
Zij over controleerden zo de makreel visserij, wat onbereikbaar was voor John O'Brian
Zij besloten toen, dat hij de zalm visserij niet meer mocht uitoefenen met zijn schip..
Zij breidde toen de kreeften visserij uit tot 12 maanden, met het resultaat, zoals O”Brian wel verwachtte, dat de kreeften voorraad  in elkaar zakte.
De Europese Unie en het Ierse Visserij Departement stelden toen aan John voor, dat hij nu wel op krab kon gaan vissen..
Daar de markt van de krab in Frankrijk was gevestigd, had hij een nieuwe bun boot moeten kopen om de gevangen krab levend  te houden en gekoeld.
Maar dan zou John weer ondervonden hebben, dat de bureaucraten van de Europese Commissie, weer  honderd en één nieuwe regels en voorschriften hadden toegevoegd over de kostbare uitrusting van een bun boot en de verlammende verboden, voor het bezitten van zo'n boot.
Dit gehele verhaal is een van de constante  tussenkomst van een  onwetende , nu arrogante  opgezwollen bureaucratie in Bruxelles wat het leven voor de kleine vissers,  in een berg van  frustrerende zaken maakt.
Maar dat is, hoe de Europese Unie nu eenmaal werkt !

Voor de grote pelagische schepen en de rederij vloot, zijn er weinig problemen., want hun doel is slechts om één soort vis te vangen en zij kunnen zich full time managers  en legale officieren veroorloven, om  het vele papier werk af te handelen en bureaucratische procedures..
De kleine vissers krijgen te maken met een zondvloed van log boeken, vangst rapporten. etc
Visserij inspecties en controle op zeedagen.
Toegestane soorten vis en quota's die zijn aangepast met al de ijver van een  gekke wetenschapper..
Het dwaze aspect van dit alles is, dat het Gemeenschappelijke Visserij Beleid totaal onnodig was en dat het juist niet nutteloos is maar wel schadelijk, zowel voor de vis voorraden als voor de visserman.
John O”Brian vond zichzelf gevangen in een vicieuze cirkel van eeuwig achteruitgaande keuzes..
Uitvoering van het E.U beleid op natuurlijk niveau heeft multi soorten visserij  , gebaseerd op seizoen gebonden condities,  geruïneerd..
In hun plaats is één enkele soort visserij gekomen, met één soort uitrusting, het jaar rond, visserij, met de consequentie van soms teveel aanvoer op de markten en verminderde vangsten per ingezette eenheid . Dit heeft de verdienste van de visserij verminderd en veroorzaakt merendeels niet realiseerbare visserij als een manier van leven en een bron van inkomsten..
Een oud Iers sprookje  vertelt over een Amerikaanse toerist die ergens stopt op  een afgelegen weg en aan een boer, die daar aan het turf steken is,  vraagt, wat de kortste weg is, naar de hoofdstad Dublin.
De oude boer krabt eens op zijn hoofd en dacht vervolgens een minuut na en zei toen.....
Wel, als ik naar Dublin zou gaan, zou ik beslist niet van hier uit, naar Dublin vertrekken..

De Europese Unie met zijn enorme kostbare en uitgebreide  Gezamenlijke Visserij Beleid., is begonnen vanaf het verkeerde punt, om te beginnen met en heeft het hardnekkig vervolgd, om de verkeerde richting in te slaan.
Dappere en energieke karakters, zoals Caitlin Kelly en John O'Brian,  hebben nog een lange harde strijd voor zich om te gaan.

Einde.

 

[J.H.]

Cor en Adje bedankt,
Ik wens u allen Prettige Kerstdagen en een goed en gezond 2019.
All the best.
Vr.gr.
Jan.
 

[vreemdeling]

Adje,
Met de "loners " had ik al rekening gehouden, In de periode na de Kerst en Nieuwjaar zal er iedere dag een verhaal verschijnen.
Ik heb zo.n 25 verhalen in voorraad, dus we kunnen voorlopig vooruit..
Gr. Cor.

[vreemdeling]

De Geschiedenis van de Commerciële Visserij.

De visserij trok de eerste Europeanen naar, wat nu Canada is en nog steeds worden er grote gebieden aan de kust en landinwaarts door hen bewoond.
Deze tak van nijverheid is verdeeld in perioden van “bloei en opwelling “ met visserlui die zich verheugen in een geweldige vangst en financieel gewin, slechts  te lijden hebben van perioden van gebrek en werkeloosheid.
Ondanks deze  wisselvalligheden is de Canadese  visserij en de levensstijl verbonden met hen , die innerlijk verbonden zijn aan bepaalde regionale identiteit, in het bijzonder van  Brits Columbia en Atlantisch Canada.

Europeanen, met inbegrip van Engelsen, Franse, Spaanse, Portugese en Baskische vissers begonnen met vissen op de Grand Banks van Newfoundland in de zestiende eeuw. De overvloedige, gemakkelijk te vangen kabeljauw was de meest waardevolle handelswaar, gedroogd of gezouten, het kon over grote afstanden worden vervoerd en het was meerdere maanden houdbaar..
De visserlui kwamen in het voorjaar uit Europa en bleven daar tot de vroege herfst..
Zij visten direct vanuit  boten, gebruikmakend van haken en lijnen..
Sommige Europeanen. In het bijzonder de Basken, visten ook op walvissen, die al vrij spoedig schaars begonnen te worden..
Rond de late jaren van de zestiende eeuw, waren de Fransen en de Engelsen in concurrentie met elkaar. De visserij bevorderde de groei van hun imperia, want visserij, scheepsbouw, scheepvaart en economische handel, versterkte elkaar.
Terwijl het economische doel voor beiden hetzelfde was, hadden de Engelsen en Fransen  een verschillende manier  van visserij  en de organisatie van hun bedrijfstak.

De Engelse Visserij.

Allereerst dit, de Engelse visserij was geconcentreerd in semi-permanente visserij  stations in beschermde havens aan de Zuid Oost kust..
De kapitein van het eerste schip, wat in een bepaalde haven aan kwam, werd de visserij admiraal en regeerde over dit kust station..
De vis werd dicht bij de kust gevangen met kleine boten, die vanuit Engeland werden meegebracht.
De dagelijkse vangst werd direct aan de kade gelost, waar de vis werd schoongemaakt , gefileerd en licht gezouten..
Hierna werd de vis gedroogd op “flakes “(  open tafels, wat een  maximale lucht ventilatie gaf ). Deze, aan de wal gedroogde vis productie, gaf een “goede verduurzaamde “ kabeljauw, bruikbaar  voor de handel  naar verre markt plaatsen en het werd de basis van Engeland's  territoriale  aanspraak, op Newfoundland.
In de 17e eeuw, begonnen de Britse vissers vaartuigen passagiers mee te brengen, die  met kleine boten visten vanuit Newfoundland en konden hierna naar Engeland terug keren of er voor te kiezen , zich in het nieuwe gebied te vestigen. Sommige Britse schepen  namen  vis aan boord de verzorgd was door de  Newfoundlandse kolonisten, die ook wel planters werden genoemd.
Mettertijd, in plaats van visserlui van Engeland naar Newfoundland te brengen, brachten sommige schepen alleen maar handelswaar mee en keerden naar Engeland terug met een lading gezouten vis..
De ruimte die nodig was voor de droog tafels, gecombineerd met de natuurlijke distributie van vis, formeerde mettertijd een aaneenschakeling van nederzettingen, langs de  Atlantische kust.
Ondertussen hadden de Nieuw Engelandse vissers hun visserij uitgebreid in  Nova Scotia en in de Fundy Baai. De Britse aanwezigheid in deze gebieden nam toe na ongeveer 1750 en breidde zich elders uit na 1763..
Ofschoon zalm en andere soorten meer aandacht kregen in de Atlantische gebieden, bleef de kabeljauw visserij overheersen. Rond de late jaren van 1700, was de walrus visserij in de Golf van St.Lawrence praktisch verdwenen, onder de aanhoudende druk van de schepen uit Nieuw Engeland.

De Franse Visserij

Franse visserlui uit wijd verspreide havens visten niet alleen langs de kust, maar ook, meer gewoonlijk dan de Engelse vissers, op de Grand Banks en andere banken..
Zij hadden de beschikking over  meer zout dan de Engelsen en de meeste Franse visserlui verwerkten hun vangst aan boord van hun moederschip.
Deze “groene visserij “ leverde  een korter leven product, wat meer aansloot op het huishoudelijke gebruik, dan een langere reis, maar het gaf de Fransen wel de gelegenheid om de vis sneller op de markt te krijgen dan de Engelsen en hadden meer gelegenheid om naar de banken terug te keren, dan een maal  per seizoen.
Nadat de Engelsen de Fransen hadden verjaagd van het Avalon schiereiland, diende Placentia NL  als Frans  hoofdkwartier tot 1713, toen met het Verdrag van Utrecht, Frankrijk haar territoriale eisen op gaf over Newfoundland en op de vaste wal,  Nova Scotia.
De Franse visserij werd toen meer verspreid, met visserlui die meer gebruik maakten van Kaap Breton en andere gebieden.
Kaap Breton  ging verloren door de val van Nieuw Frankrijk en het Verdrag van Parijs in 1763, maar de Franse visserlui mochten nog wel gebruik maken van het westen van Newfoundland en een deel  van haar noord oost kust.

Nieuwe Werkwijzen.

Parallel met de kleine boten visserij , ontwikkelde er zich een grote schoener vloot in de noordwest Atlantic, met de visserij nummers komend van Nieuw Engeland.
Schoeners , voor en achter getuigde schepen zoals de Bleunose bevisten afwisselend de kust op zoek naar kabeljauw, heilbot, schelvis en makreel..
\In het midden van 1800, verbreedde de schoeners hun gezichtsveld door dorry's mee te nemen., kleine  vis bootjes , om visserlui midden op zee uit te zetten. Zij jutten de viskracht op door gebruikmaking van beuglijnen. Een Franse uitvinding, de beuglijn werd verankerd op de zee bodem en had kortere zijlijnen met haken er aan vast gemaakt, wat meer haken in het water betekende.
De visserlui gingen er met hun dolly er op uit en brachten vis terug voor het fileren en zouten, aan boord van de schoener.
In aanvulling op de beuglijnen, beïnvloedde  een nieuw visserij methode  de handel 
hoofdzakelijk  voor de vangst van haring en makreel.. Seder eeuwen hadden de visserlui  seine netten gebruikt langs de kust, wat een landpunt nodig had, om de scholen vis te omcirkelen.
Het nieuwe purse sein net, ontwikkeld door visserlui uit Newfoundland, werden in open zee gebruikt om een school vis aan de oppervlakte van het water te omsingelen met een net wat naar beneden hing van een lijn met drijfvermogen van kurken..
De visserlui bevestigden  een lijn aan de onderkant van het net, om het net te kunnen sluiten om de vis in te sluiten, wat dan op een drijvende schaal leek..
Een grote vloot schoeners, in het bijzonder uit New England, visten op de banken in zee en in de St. Lawrence Golf.
Schepen uit New England, Maritime en Quebec, voegden zich met een groeiende vloot van Newfoundlandse schoener, bij de Newfoundland en Labrador kust
In Labrador waren de “Liveyers”( levers hier), permanent aanwezig.,”floaters” of “vlotters “ verplaatsten zich langs de kust en “stationers “of “blijvers “ zette visserij stations op , waar zij de vis aan de wal konden verwerken.
Beginnend in 1700, ontwikkelden de baai schoeners uit Conception , gevolgd door anderen, een grote zeehonden visserij, wat belangrijk werd voor de groei van Newfoundland.

Revolutie en Oorlog

De Amerikaanse Revolutie en de Oorlogen van Napoleon deed de Britse afhankelijkheid toenemen van de Britse Noord  Amerikaanse vis en hout. De onderling versterkte visserij en hout industrie en de handel, bracht  macht aan de Atlantische  economie..Zelfs nu, wordt deze periode  beschouwd als  een “gouden eeuw “, ofschoon de meesten van de vissers  waarschijnlijk arm waren,
De grootste meerderheid van hen werkten met kleine kust boten in plaats van met schoeners en veel van hen, zeker in de zuidelijke gebieden,wisselden de visserij af met scheepvaart..
Zuidwest Nova Scotia en nieuw Brunswick baai op  Fundy leidde de Britse Noors Amerikaanse visserij. Deze regio had goede hout en handel basis, veel vis en een goede  hoeveelheid soorten, een lange ijsvrije vis seizoen, in de nabijheid van Amerika en  West Indische markten en dichtbij alternatieve werkgelegenheid in de Verenigde Staten..
In de periode van de Amerikaanse  Revolutie, soort gelijke conflicten en de Oorlog van 18123, waren er argumenten over de visserij tussen de visserlui van Nieuw Engeland en de Britse Noord Amerikaanse visserlui..
Deze werden slechts gedeeltelijk opgelost door de Conventie van 1818, waar onder Nieuw Engelse vissers meestal Noord Amerikaanse wateren mochten binnen komen, binnen drie mijl van de kust alleen voor opperte, reparaties of voor de inkoop van water en hout. Zij konden echter wel vissen binnen de drie mijl  zone bij de Madeleine Eilanden, langs de  zuid west en westlijke kusten van Newfoundland en langs de kust van Labrador, ten oosten van ongeveer Natashquan.
De visserlui van Nieuw Engeland  konden ook hun gevangen vis ter droging hangen in de wankelbare gebieden van Labrador en de zuid west kust van Newfoundland.
Tussen 1854 en 1866, een wederkerig verband met de Verenigde Staten, stond de visserlui toe van elke rechtspraak om te vissen binnen de andere territoriale wateren en bezorgden wat maatregels van vrije handel voor de algemene economie.
Het verdrag hiep de Britse Noord Amerikaanse economie bedoeld als dat het einde van het verdrag samenviel met wat economische  noodtoestand onder de kust visserlui.

Wordt vervolgd