|
zo als zo velen, en wat ook in een boek ter gelegenheid van het zo veel jaar bestaan van het Dagblad van het Noorden heeft gestaan.
'Een Engels pukkelig Douane strebertje'
Goede middag vrienden hier een leuke gebeurtenis die ik in de zestiger jaren met de Fendo, in Blyth mee mocht maken
Toen we zo'n vier reizen in vast dienst verband op Blyth gemaakt hadden viel ons steeds het zelfde patroon op als hare Majesteit douane weer eens bij ons aan boord kwam.
Ik stond dan altijd als vetpriester tijdens het manoeuvreren, om dat alles om te manoeuvreren, boven in het stuurhuis was geplaatst. Dus was ik als vetpriester om te manoeuvreren niet meer in de vet loods nodig. Met onze ouwe Kapt Kroeze in het stuurhuis een praatje te maken, terwijl onze dek dek ploeg bezig was de bomen omhoog te trekken, en de werk boot buitenboord te zetten. En een zeker moment zo als altijd stopte dan met piepende remmen de auto van hare Majesteit,s douane voor onze loopplank, waarna de portieren van de auto open vlogen, en daar kwamen de heren dan naar buiten toe gerold.
En voorop liep dan altijd een jong fanatiek pukkelig babyface strebertje. Hij sprong dan snel over het potdeksel in ons stuurboord gangboord, schoot daarna het luikhoofd over. En via het bakboord gangboord over het potdeksel, sprong hij dan onze werkboot in. Die hij daarna aan een grondige inspectie onderwierp.
We keken elkaar eens aan, en besloten dat we toch eens iets moesten doen om dat strebertje goed te grazen te kunnen nemen. Al wisten we nog niet hoe, maar het idee was geboren. Drie dagen later kwam André, een van onze matrozen met een goed plan. En de reis daarop werden de voorbereidselen in gereedheid gebracht, en met ieders ideeën, en hulp werd de klus geklaard.
En een klus was het, dat hadden we al snel door maar we verkneukelden ons al bij voorbaat hoe we dat strebertje goed te pakken zouden nemen.
Dus de volgende reis toen we Blyth weer binnen liepen was iedereen druk op het dek met schijnbaar werk, of in ons stuurhuis bezig. Om met eigen ogen te kunnen zien hoe dat zou aflopen.
En ja hoor op een zeken moment kwam daar hare majesteit,s douane auto aan gebold. Stopte voor onze loopplank, en de portieren vlogen open. En daar kwam onze Engelse douaneploeg hun auto uitgerold. Maar tot onze schrik was het pukkelig strebertje er niet bij, een teleurstelling bij ons alom.
En onze Kap vroeg nadat hij de Chief van de ploeg van Snaps had voorzien, of de Little boy soms ziek was. Maar dat was niet het geval vertelde de chef hij was naar school, en over vijf Day's about zou hij er weer bij zijn.
Maar hij vond het erg toch aardig van onze Kap dat hij zo'n belangstelling voor de boy had. Al hadden wij het idee aan het gezicht van onze Kap te zien, dat die zich niet zo erg happy voelde, na deze uitspraak van de Chief.
Maar weer op weg terug naar Rotterdam waar we weer in de Waalhaven stukgoed voor Blyth moesten laden, werd besloten de grap toch door te zetten. Dus de volgende reis toen we weer terug in Blyth waren was alles klaar voor de grap die we met het Strebertje uit wilden halen. De bomen waren omhoog, en onze werk boot lag al aan onze bakboord kant op ons kleine strebertje te wachten.
En wij stonden in het Stuurhuis te wachten waar de verwarming op volle toeren draaide. Want het was beren koud buiten, het vroor namelijk zo,n vijf graden buiten, op de dingen die gebeuren gingen. Alleen onze Kap was toch wel een beetje nerveus. En ja hoor daar kwamen de heren van hare majesteit douane aan gereden. Ze stopten met piepende remmen zo als gewoonlijk weer vlak voor onze loopplank, en als van ouds kwam de hele ploeg er uitgerold, en ja zo als ook van ouds met ons pukkelige babyface strebertje voorop.
Lenig sprong over het potdeksel het stuurboord gangboord in, rende daarna over het luikhoofd heen, en sprong het bakboord gangboord in , klom soepel over het bakboord potdeksel, en sprong onze werk boot in. En zakte daarna met een verbaast gezicht tot aan zijn middel hangend in het ijskoude water. En nou vragen jullie natuurlijk af wat wij met onze werk boot uit gevreten hadden? Wel onze werk boot kwam uit de Middellandse zee, en had daar dienst gedaan, om door een glazen bodem, in de Middelandsezee mee op de bodem te kunnen kijken, om al die de mooie vissen. en planten te kunnen bewonderen. En die glazenplaat hadden wij verwijderd om dat hij lekte, vertelde onze Ouwe later aan de chef van de douane, toen hij aan onze ouwe vroeg hoe zo iets nou gebeuren kon. De boy had wel een hartverlamming van de kou kunnen krijgen, of zelfs verdrinken zei hij. Maar wij hebben onze babyface douane ventje natuurlijk vlug uit onze werk boot gehaald, want twee van onze matrozen, Leo en Andre stonden Leo aan de voorkant en Andre aan de achterkant van onze werk boot. Zo dat ze er rap bij konden zijn om ons douane strebertje uit de boot te kunnen halen, zodat hij niet onder onze werk boot boot kon schieten. En de Chief je kon aan zijn gezicht zien dat hij het kon het toch wel kon waarderen. Al liet hij zich daar niet openlijk over uit. Alleen is ons Engels pukkelig douane strebertje daarna nooit meer in onze werk boot gesprongen. Want die had denkelijk zijn les wel geleerd dachten wij. Einde Leen B
De eerste reactie door mijn oude zeevaart kameraad Pete
Mooi verhaal, Leen,daar had ik best wel bij willen zijn hahaha,
grtzzz, pete
|
Laat berichten zien
