Heel vaak bekijk ik nog steeds de side "Schepen van Scheveningen"
Iedere keer opnieuw ontdek je nieuwe dingen..
Bv.
Bij de Sch. 72 ( Prins Bernhard ) staat een foto waarbij is vemeld.
J.Klein ( monteur )

Bij de Sch 10 ( foto van de Deense "snik " staat dezelfde J.Klein.
Echter zonder vermelding van naam

Volgens mij is dit dezelfde persoon die ooit in de gemeente raad van Den Haag heeft gezeten als afgevaardigde van de Boeren Partij ( boer Koekoek)

vreemdeling

Piet Es
Waarschijnlijk een onfatsoenlijke vraag.
Is van uw hand heel lang geledenook ook als eens Iets  over dit onderwerp gepubliceerd .
In mijn herinnering komt dit mij zo bekend voor.
Scheveningse courant of iets dergelijks ?

vreemdeling

rinus n
Het licht van de Scheveningse vuurtoren was meer als 30 mijl zichbaar.
Een uurtje stomen hooguit 12 mijl
vreemdeling

Witkwast
Sorry
Het ging hier over twee verschillende onderwerpen.
Ik heb te vroeg gereageerd.
Maar een uurtje stomen om een nieuwe vleet te halen is wel erg dicht bij.

vreemdeling

Witkwast.
Ik maak een vergissing .
Engelse wal moet Engelse kust zijn.
vreemdeling

Witkwast.
Het verhaal klopt niet helemaal.

Engelse wal en een uurtje stomen maakt wel een verschil van ruim 80 mijl.
Of zie ik dit verkeerd.
vreemdeling

Cor,
Gebeurde het vaak dat je als schipper je reis moest onderbreken door dat 2 vleten in elkaar waren geraakt i.v.m. een indol.

Ik kan mij herinneren dat in het najaar van 1952 2 loggers hun reis hebben moeten onderbreken.
Beide loggers hadden gedeelten van elkaars vleet aan boord.
Beide loggers waren niet aan het einde van hun reis.

Het waren de SCH.133 en de SCH.78.
Beide loggers lagen afgemeerd in de nieuwe haven bij de hijskraan.
Op de loswal werden de netten uit elkaar gehaald.

Het zal wel te maken hebben gehad dat deze schepen onder de Engelse wal visten en het ontwarren van de vleet waarschijnlijk eenvoudiger zou gaan als aan boord.
Ik kan me niet herinneren of er oponthoud is geweest voor beide schepen i.v.m het reparen van de vleten.
Voor A.T. zal dit geen probleem zijn geweest, hadden vleten genoeg.
Voor rederij A.den Dulk zal dit iets moeilijker zijn geweest

Om de noord zou het ontwarren waarschijnlijk aan boord zijn gedaan.

vreemdeling

Piet Es,
Bedankt voor de informatie.
prettig weekend

Vreemdeling

Piet Es.
In een van mijn vorige reacties heb ik gelogen.
Ik vertelde u dat ik alle door u geschreven boeken ( boekjes ) in mijn bezit had.
Ik heb n.l. niet het "Scheveningse woordenboek "
Ik heb het wel gelezen via de plaatselijke bibliotheek.( niet Scheveningen )
Ik ben benieuwd of het woord  "indol "er in staat. Ik kan het dus nu niet opzoeken.

Mijn vraag is waar komt dit woord vandaan , is het een verbastering van een ander woord.

Wordt met indol bedoeld dat door het draaien van de wind , nadat men een  vleet had geschoten, deze vleet verward raakte met een anderen vleet ?
Om werd met een indol nog iets anders bedoeld.

vreemdeling

Piet es,
Onder aan de Seinpostduin, ongeveer op de hoek Ankerstraat was een cigaren / tabaks winkel van Krul. ( voor 1940 )
Op de Kon.Emmaschool was een gymmeester met de naam Krul. ( ook ongeveer deze periode )
Waren deze personen nazaten van genoemde Krul.
vreemdeling

Hallo Aat,
Was jouw vader Piet Taal geb.28 augustus 1916 ?
gr.
vreemdeling

Ook verleden week deze vissoort op de weekmarkt in Wimereux gezien.
Het waren vrij forse exemplaren. Zo'n 3 a 4 stuks in een kilo.
Prijs was € 8 per kg.
In vergelijking met de prijzen  weekmarkt en visstalletjes in Boulogne.
Schol 4 op weekmarkt € 3.50 / kg  Visstal Boulogne schol en schar 3kg voor € 5.-
In Boulogne geen pietermannen gezien.

vreemdeling

Reukkaartjes.
Menigeen zal zich nog de heerlijke geuren kunnen herinneren, welke zich verspreidden in de diverse kerken van ons dorp, als de vele grotere haringschepen terug gekeerd waren van de Kanaal visserij.
Menig visserman had een heerlijke fles reukwerk voor zijn vrouw of geliefde mee gebracht en veelal ook nog een heerlijke fles Dom of Triple-sec voor gezamenlijk gebruik.
De jongere generatie visserlui hadden meestal wat reukkaartjes meegebracht, welke werden uitgedeeld aan hun aanbidsters en vriendinnen bij hun ronde door de Keizerstraat of Boulevard.
Menig reukkaartje verdween in een bijbeltje of psalmboekje, of bleef in het handtasje van de betreffende dame.
Normaal waren wij in onze dorpskerken niet zo aan geuren gewend, in tegenstelling van de R.K. kerken aan de Scheveningseweg of de kerk bij het circus, waar wierook in de erediensten werd gebruikt.
De geuren in onze kerken werden hoofdzakelijk veroorzaakt door de flessen eau de Cologne  van de merken  47-11 of Boldoot., waar rijkelijk gebruik van werd gemaakt als de preek lang en zwaar was of als de kachels of verwarming te veel warmte gaven.
Maar tijdens en na de Kanaalvisserij waren de import geuren veelal aan de overhand en soms ook wel eens wat zwaar op de hand..
Of de Scheveningse dames en meisjes deze geurtjes wel allemaal zo lekker vonden is de vraag.
Manlief of vriend wilde ook eens iets liefs doen.
Maar zo zuinig als wij waren en om de gevers niet voor het hoofd te stoten werd het reukwater tot de laatste druppel gebruikt, in afwachting van wat het komende seizoen voor geuren gepresenteerd zouden worden.
De reukkaartjes hielden het wat langer uit, want deze zaten veilig opgeborgen in de psalmboekjes en bijbeltjes, maar na een half jaar was de geur hiervan ook verdwenen.

Op een van mijn vakantie tochten wilde mijn vrouw wel eens kennis maken met Dieppe, aangezien haar vader hier vele malen met de logger was geweest. Het bezoek viel echt niet tegen.  Het oude en erg vervallen, en ook nog door de oorlog beschadigde stads gedeelte rond de haven en boulevard, zoals verteld was over de situatie rond 1950, was hersteld en boulevard was heel wat beter dan wij in Scheveningen hadden gezien.
In een van de vele “Cafe Tabac “ enkele kopjes koffie gedronken. Enkele oudere dames zaten aan een ander tafeltje, eveneens onder het genot van de traditionele “ fïltre “ , gezellig te keuvelen.
Aangezien het wat oudere dames waren durfde ik hen wat te vragen.
Ten eerste wilde ik weten of zij inwoners van Dieppe waren en of zij zich de situatie herinnerden, zoals dit was rond 1950, als de Nederlandse haringvloot de weekeinden of bij slecht weer, de haven van Dieppe bezochten. De dames van het gezelschap waren woonachtig in de straatjes rond de haven en wisten zich nog heel goed deze zaken te herinneren.
Er ontspon zich een geanimeerd gesprek. Ik vertelde hen ook over de gewoonte van de diverse visserlui ,om flessen parfum en reukwater mee naar huis te nemen en over het fenomeen “reukkaartjes “.
Op mijn vraag over deze kaartjes nog in gebruik waren, was het antwoord….. Non monsieur,
Dat bestaat niet meer….. Af en toe vindt je ze nog wel eens in de kapsalons met een Nieuwjaar wens.
Waarschijnlijk zijn deze kaartjes nooit een handelsartikel geweest. De scheepshandelaren welke de drank en parfums op de schepen te koop aanboden, hadden deze kaartjes in ruime maten voorradig als reclame materiaal voor de verkoop van de genoemde flessen reukwater en parfum., met als opdruk hun handelsnaam en de fabrikant van deze lekkere geuren en de  naam van deze bepaalde

"Bep "    SCH 15.
Vervolg 7

De volgende gegevens zijn verkregen uit persoonlijke gesprekken met een der opvarenden.
 
Reeds tijdens het onvrijwillige verblijf in de gevangenis is deze bemanning gewaar geworden hoe het Duitse regime was . Zelf in vrijheid , een beroep uitoefenend en dan plotseling opgesloten in de gevangenis als een stel boeven.
Meerdere malen werd in de nacht huilende en gillende vrouwenstemmen gehoord. Waren etr ook vrouwen in deze gevangenis opgesloten ? Het bleek wel het geval te zijn.
Dit werd vernomen van een der gevangenbewaarders, een Groninger, welke getrouwd was met een Duitse vrouw en in deze gevangenis werkte als bewaker.
Hij vertelde dat deze ongewone geluiden van gillende en huilende vrouwen afkomstig waren van vrouwen, welke werden ondervraagd, na arrestatie door Gestapo medewerkers.
Deze arrestaties waren meestal het gevolg van ontevredenheid en gemor, tijdens het in de rij staan voor winkels, ter verkrijging van levensmiddelen of andere goederen.

Het verblijf in de gevangenis was voor de bemanning zeker geen een pretje.
Doelloos rondhangen zonder vooruitzichten. Vanuit de vrijheid van het vissersschip naar de beslotenheid van het gevang.
Ze waren, vanuit hun werk aan boord,  gedwongen zo op het Duitse marineschip over te stappen. Gekleed in bruine kiel, pet op het hoofd en rode zakdoek om de nek en geschoeid in lieslaarzen of klompen.
Tijdens de luchtingpauzes werd van deze mannen gevergd, dat zij in looppas rondjes liepen op het terrein waar werd gelucht.
Vaak geen het niet snel genoeg voor de bewakers en werden zij aangevuurd met de kreet......
Mensch, schneller, schneller.
Ik geef je het te doen om met lieslaarzen rondjes hard te lopen.

Wat de bemiddeling van de consul voor waarde heeft gehad is dubieus.
Waarom werd er geen bericht gegeven aan de rederij op Scheveningen.
De eerste berichtgeving was pas nadat de beide coasters resp. in IJmuiden en Schiedam waren gearriveerd.
En nog werd er geen direct bericht aan de vrouwen en moeders van de opvarenden gegeven.
Waarschijnlijk heeft geen van deze vrouwen en moeders telefoon gehad.
Wel weet ik dat de vader van een der opvarenden, een kleine middenstander en waarschijnlijk in het bezit van telefoon, wel in kennis is gesteld van de aankomst in Holland.
Via deze persoon is de echtgenote in kennis gesteld van de aankomst van haar man en deze middenstander is naar een school in Duindorp gereden om de bovenmeester in te lichten, dat de kinderen van de betrokken vader veilig in Nederland was gearriveerd en niet zoals eerst werd aangenomen, zoals de bemanning van de Willy, waren verongelukt.
De bovenmeester verwittigde de kinderen persoonlijk in hun klassen, gepaard gaande met felicitaties en deze kinderen werden in de gelegenheid gesteld om naar huis te gaan.

In het gepubliceerde krantenbericht was sprake van de dominee die de berichten over het verongelukken van de "Willy " aan de betrokken vrouwen en moeders moest aanzeggen.
Ook in het geval van de "Bep " zijn dominee's rond gegaan om betreffende vrouwen en moeder geestelijke bijstand te verlenen. Ook hier was er grote onzekerheid door de lange tijdsduur van de ongewenste internering.

De bemanning heeft wel vergoeding gekregen voor de verloren gegane prive eigendommen.
Deze afwikkeling is vrij spoedig tot stand gekomen. Reeds op 10 mei 1940 kon op het consulaat in Den Haag deze vergoeding worden afgehaald. Hoeveel mensen op deze dag een bezoek hebben gebracht aan het consulaat, is mij niet bekend. Mijn zegsman heeft het op 10 mei nog wel geprobeert, ondanks dat door Duitsland op deze morgen de oorlog was verklaard aan ons land. Maar onderweg naar Den Haag is hij terug gekeerd daar er para troepen waren geland en er regelmatig werd geschoten.
Hoe de schade met de reder is afgewerkt is mij onbekend. Misschien weet Piet Es hier iets over ?

Men zou denken dat lering getrokken kon worden uit wat deze bemanning heeft meegemaakt in de duitse gevangenis.
Mij is bekend dat van een der opvarenden, de kinderen fervente aanhangers werden van de N.S.B.

Veel vragen zullen blijven.
b.v. Het nummer 0. 46 op de Duitse trawler welke de "Bep " heeft opgebracht naar Borkum.
  Was dit een visserij nummer  of was het een voorkomend nummer ingebruik op  oorlogschepen ?
  Was dit camouflage ?  Ook het voeren van de Hollandse vlag op een Duits vaartuig ?
  Kon de " Bep " zo gemakkelijk ankeren of is zij langszij van de trawler gemeerd, nadat deze had geankerd.
 Ook het excuus dat de "Bep " voor een Engels schip werd aangezien lijkt mij onzin.
 Welke Engelse trawler zou zich zo ver in de Duitse Bocht vertonen om te vissen ?

Waarschijnlijk zullen er nog veel onduidelijkheden niet verklaart kunnen worden.

Enkele correcties.
De in de krant vermelde naam Arie Corving in hierin foutief vermeld, Dit moet zijn.... Arie Korving.
De naam Marten Pronk is een type fout van mij. Dit moet zijn ... Maarten Pronk

Vreemdeling
 

 Geachte Anneke,
De "Breggetjes " hadden een breed hoog gedeelte en een lager gedeelte.
Het lager gedeelte stond onder water bij hoogwater..
Dus bij zowel hoog en laag water was het mogelijk om aan boord van de vletten te komen.
Het lage gedeelte was "spekglad "door de in de haven geloosde olierestanten en "bilge"lozingen van de loggers en afvoer van restanten van de haring pakkerijen.
Op het lage gedeelte gingen wij als kleine jongens krabben vangen.wat meestal uit liep op een waarschuwing van mijn moeder omdat onze kleding goed smerig was van de smurrie op deze vlonders.

Vreemdeling