Herinneringen deel 3

[J.H.]

GY-696-Sheldon-
Painting: Steve Farrow

[J.H.]

GY-696-Sheldon

[J.H.]

Fd-99-Hayburn Wyke-

[J.H.]

Fd-199-St. Philip

[J.H.]

Princess Victoria

[J.H.]

Gy-38-Kennymore-

[J.H.]

LO-231-Bridesmaid

[J.H.]

GY-228-Comitatus, Rn GN-22-Comitatus

[J.H.]

Donaghadee redd.boot "Sir Samuel Kelly" redde 30 personen van de Princess Victoria

[vreemdeling]

Noordover No.12

De kolen moesten zo economisch als mogelijk was, worden gebruikt voor de duur van de reis.
Als de visserij goed was, haalden wij de trawl scheep bij het donker worden en lieten haar aan dek liggen tot het de volgende morgen licht werd, om kolen te besparen.
Wij maakten wel de trawl klaar, om de volgende morgen meteen weer te kunnen vissen en probeerden wat te slapen .en zouden na het ontbijt weer met vissen beginnen..
Die reis was de visserij goed en hierdoor moest de achter kant van het visruim leeg gemaakt worden van de daar opgeslagen kolen..
De schipper riep mij in het stuurhuis en stuurde mij naar de stoker, om hem te helpen met het vullen van de tunnel en het leeg maken van de achterkant van het visruim..
De stoker was afkomstig uit Wales en was niet erg geliefd, want het was een onrust stoker.. De hoofd machinist voor zag ons van drie carbid lampen..
Eenmaal in het visruim, doofde een van de carbid lampen en de stoker begon aan de lamp te prutsen.. Ik was er niet van onder de indruk, daar carbidlampen  gevaarlijk waren en gemakkelijk een explosie konden veroorzaken..
Jaren eerder, toen de Comitatus nog Betty Johnson heette, was er aan boord een explosie geweest wat veroorzaakt was door carbid.
De machinisten waren in de machine kamer met een drum carbid bezig en lieten deze vallen.
Toen de drum op de vloerplaten van de machine kamer viel, barstte de drum open.. De machinisten hadden niet gezien dat wat stukken carbid in het water van de vullings terecht was gekomen, waar zij het acetylene gas verspreidde.
Het gas  vulde de machine kamer. Toen het de stookplaat bereikte en de vuren, ontstond er een ontploffing die zich over het schip verplaatste.
Het resulteerde, dat twee bemanning leden werden gedood en drie leden ernstig gewond raakten..
Carbid is geen product, waar je mee kunt spelen..
Toen wij eenmaal in het visruim waren, sloot de bemanning de luiken. Wij zouden daar bezig,zijn. tot alle kolen naar de tunnel was verplaatst, wat ons minstens vier uur zou bezig houden..
Wij moesten de kolen in vis manden scheppen en naar het einde van de tunnel slepen , om ze daar leeg te storten.. Wij moesten er voor zorgen dat de kolen tot aan de bovenkant van de tunnel werd vol gestuwd., anders kregen wij de hoeveelheid niet uit het visruim.
Het was zwaar werk. Je voelde het aan je rug, daar de tunnel niet hoog genoeg was, om recht op te staan.
De hele tijd was ik bezig met het kruipen door de tunnel, terwijl ik een mand kolen sleepte en waarna ik het nog in de tunnel mocht vol stuwen.
De stoker maakte wel zijn excuses, dat hij mij niet kon helpen, omdat hij een slechte rug had..
Wij vulden uiteindelijk de tunnel en het visruim was nu leeg van de kolen.
Wij plaatste een houten schot voor de tunnel en vergrendelde het schot.
Wij hamerden op de spanten van het visruim, om de aandacht van de bemanning te trekken.
Toen zij uiteindelijk ons hoorden, lieten zij ons naar buiten.
Het was prettig om het daglicht weer te zien.
Ik was helemaal kapot en was zo zwart als een schoorsteen veger..
Het achter stuk van het visruim werd schoon gespoeld, de vullingen schoongemaakt van het kolen gruis, zodat wij geen verstoppingen konden krijgen van de lens pompen van het visruim.
Hierna werd het visruim gecontroleerd en was zij klaar om in gebruik te worden genomen.
De schipper stuurde mij weg om me te gaan wassen en ik kon een paar uur gaan slapen.
Toen ik klaar was met de wasbeurt, ging ik naar de kombuis en dronk een mok thee in gezelschap van Albert...
Wel Jim, zei de kok, je kunt nu iedereen vertellen dat je met een moordenaar hebt samen gewerkt..
Ik stikte bijna in mijn thee.
Wat bleek nu, de man uit Wales had een roof overval gepleegd in Wales en terwijl hij trachtte te ontvluchten, sloeg hij iemand met een loden pijp op zijn hoofd en de man stierf aan zijn verwondingen.. Hij was nog maar pas vrij gekomen uit de gevangenis, na zijn veroordeling te hebben uitgezeten. Het was gelukkig goed afgelopen.
Het was maar goed, dat ik dat niet eerder had geweten.
Ik zou nooit met hem naar beneden zijn gegaan, in het visruim.

Wij visten bij St. Kilda. De visserij was goed en wij hadden niet te veel nacht werk. Wij hadden liggen drijven tot het licht werd en de eerste haal was na de ochtend maaltijd..
Wij vingen twee kuilen met kleine schelvis. en het werk ging door zoals het 's-nachts was geweest.
Om kleine schelvis te kunnen strippen, zonder handschoenen, is beslist geen lolletje..
De ingewanden van schelvis zitten gewoonlijk vol met kleine stukjes gebroken schelpen en terwijl je aan het strippen bent, komen de stukjes schelp tussen je vingers en schuren langs je huid, tot je vingers gaan bloeden. en pijn doen.
Het wordt ook wel schelvis exceem genoemd.. Het komt ook aan je polsen en schaaft langs je huid en veroorzaken zout water etterbuilen, die erg pijnlijk zijn.. Sommige van de bemanning waar ik bij voer, hadden hier erg veel last van.. Ik voer eens bij een bootsman die ze gewoonlijk weg schrobde met een droge borstel om te proberen er vanaf te komen..
Het moet verschrikkelijk pijn hebben gedaan..
Een andere behandeling die ik heb gezien was, als de zweren rijp waren en op het punt stonden om open te barsten, de bemanning een lege melk fles nam, hielden het boven de tuit van een ketel kokend water en als de fles vol met stoom was, plaatsten zij de nek van de fles over de zweer en drukte er op.. Als de stoom verdampte, veroorzaakte dat een vacuum in de fles en zoog het de puss naar buiten.
Ik heb het een keer bij mijzelf gedaan en de pijn was ondraagbaar. Het was minder pijnlijk om de zweren te houden, zoals zij waren..
Wij stopte met het strippen van de schelvis, halverwege de ochtend.. Wij stonden wat bij elkaar aan dek, gebruikten het middag maal en gingen naar onze kooi voor een paar uur slaap..
Toen ik mijn vingers spreidde, zaten zij onder gestold bloed  en het deed verschrikkelijk pijn..
Ik moest een emmer warm water uit de kombuis halen, mijn handen er in weken en toen ik mijn vingers probeerde van elkaar te halen, was het een pijnlijke operatie.
De volgende nacht hadden wij een betere visserij. Aan het einde van de tweede nacht verkeerden mijn handen in een verschrikkelijke staat. Ik wilde niet huilen, maar bij God, ik was er dicht bij.
De rest van handen van de bemanning was te slecht om ze te gebruiken. Het duurde een paar dagen, voor mijn handen weer beter waren. Het werken in zout water, houdt de genezing tegen..
De volgende nacht leverden de eerste twee halen en paar manden vis op. en wij benutten de rest van de nacht om naar een andere visgrond te verstoken..
Ik ontdekte de reden, waarom er geen schelvis die nacht werd gevangen, want een van de matrozen had een klein gaatje in de kuil gemaakt, zodat de vis kon ontsnappen.. Toen de schipper het te weten kwam. informeerde hij het kantoor en de man werd voor levenslang de toegang tot de firma  ontzegd,.

Ik dacht dat schelvis strippen het ergste was, maar even slecht was de nacht dat wij in een school
zand haai terecht kwamen bij Barre Head.
Zandhaai is een klein soort haai, zij hebben een stekel en hebben een huid als schuur papier. Wij visten 400 kits van deze zand haai in achttien uur. Zij moesten allemaal worden gestript en ze verwoestte je handen tot flarden. Zij schaafde de achterkant van je vingers weg op de rechter hand.. Als je deze vis stript, bewegen je vinger constant langs de buik en het eindigt er bij dat de vingers rauw, rood en bloederig worden..
Op je linker hand zijn het je vinger toppen en de palm van je hand, die er mee te maken krijgen.. Ik heb nog steeds,  tot vandaag ,kleine littekens op de knokkels van mijn handen als oorzaak van het schaven..
Ik moet u wel vertellen dat ik die nacht zachtjes heb liggen huilen. Gelukkig stoomden wij hierna naar huis,
Het was veel  zwaar werk, daar de zandhaai maar weinig geld op bracht op de markt.. Toen ik thuis kwam, kon mij moeder het niet geloven, dat mijn handen in zo'n slechte staat waren.
Na een paar maanden te hebben gevaren op de St.Philip, ging het steeds beter en ik kreeg al een drie kwart matrozen loon. Maar de winter was in aankomst en het weer werd steeds slechter., Op een ochtend na de ochtend maaltijd, zei de schipper mij, dat ik niet aan dek moest gaan werken.
Het weer was smerig en ik moest die dag bij hem op de brug door brengen.. Hij ging mij leren hoe ik het schip moest sturen en mij het kompas leren.
Toen ik in het stuurhuis kwam , was de schipper er al. Hij had de wacht afgelost en hem naar de messroom gestuurd voor zijn ontbijt.

Oké, wat weet jij van het kompas.
Niets was mijn antwoord.
Was jij een goede leerling op school.
Matig antwoordde ik.
Wel, je moet deze morgen beter zijn dan gemiddeld, want als je het kompas niet kent voor 12 uur, krijg je geen middag eten.
Grote genade, ik dacht dat vandaag mijn middagmaaltijd verloren zou gaan.
Ik zou sterven van de honger tegen de tijd van de avond maaltijd.. Het was half zeven en ik moest twee en dertig kompas streken leren voor 12 uur..
Oké, wij beginnen bij Noord en werken door de kompas streken heen tot wij weer terug zijn bij Noord.
Oké, antwoordde ik

wordt vervolgd

[vreemdeling]

Noordover no.13

Wij zullen met de eerste vier streken beginnen en dat zijn Noord , Noord ten Oosten,  NNO en NO  bij Noord
Oké, zei ik.. Wanneer je deze  vier geleerd hebt, zullen wij de volgende vier nemen en voegen dan  alles tezamen en zo voort.. Hou je er mee bezig. Laat mij maar weten wanneer je de eerste vier hebt gedaan.
Oké, zei ik weer.
Het was een van de langste en vervelendste ochtenden, die ik ooit had beleefd..
Ik leerde de vier eerste streken van het kompas.
Goed dacht ik. Maar tegen de tijd dat ik volgende vier uit mijn hoofd had geleerd, was ik de vier eerste streken weer vergeten.
En zo gingen wij maar door,de streken steeds en steeds maar opzeggend. Tegen de tijd dat het schafttijd was, had ik het kompas op deze manier geleerd.. Ik kon het herhalen en ofschoon ik enkele keren stotterde, kon ik het opzeggen.
Om 12 uur  kwam de stuurman de schipper aflossen.
Ken je het kompas al, vroeg de stuurman ?
Ja bijna, antwoordde ik.
Maar niet goed genoeg zij de schipper.  Hij krijgt niets te eten, voor hij het kompas goed uit zijn hoofd kent..
Albert vroeg mij. of ik alles nog eens wilde herhalen. Ik herhaalde het kompas en  voor de eerste keer herhaalde ik ze zonder fouten.
Dat is prima Jim, zei de stuurman en zei toen tegen de schipper...... Ik denk dat hij vanochtend een pracht stukje werk heeft afgeleverd en heeft nu zijn middagmaal wel verdiend..
Oké, antwoordde de schipper en ga nu maar eten.
Fijn zei ik. Ik voelde dat ik het prima had gedaan. En als ik eerlijk wilde zijn, was ik tevreden over mijzelf.
Na de middag maaltijd kwamen wij weer terug in het stuurhuis. De schipper vroeg mij om opnieuw de kompasstreken te herhalen. Maar dat was een grote vergissing..
Ik had net gegeten en een goed halfuur geleden had ik het voor het laatst gerepeteerd en ik gokte maar wat, ik was meer als de helft vergeten.
De schipper schold mij uit voor de grootste bastaard onder de zon. Vanmiddag zoek je  ergens een rustige plaats op en je houdt je bezig met het kompas, zodat je het uit je hoofd kunt opzeggen.
Dat deed ik en de volgende thee pauze kon ik het zonder fouten opzeggen.
De volgende morgen in het stuurhuis vroeg de schipper mij om de kompas streken te herhalen en ik kende ze perfect uit mijn hoofd..
Dat is oké, ken je het kompas nu ?
Ja, antwoordde ik en ik was trots op mezelf.
Goed zei de schipper, maar zeg ze nu eens achterste voren op..
Dat kan ik niet, antwoordde ik hem en ik ging wat terug staan bij het antwoord.
Dan ken jij het kompas nog niet, snauwde hij..
En zo gingen wij maar door en moest ik het andersom leren..
 Aan het eind van de reis kon ik het van twee kanten opzeggen. Het was alleen maar toen hij mij leerde sturen, dat ik mij de belangrijkheid er van realiseerde, om het kompas van twee kanten te kennen.
Een paar dagen later was het weer te slecht om te kunnen vissen. Wij stoomde langzaam tegen de wind in, wat wij "liggen steken "noemden..
In het stuurhuis sprak de schipper tot de stuurman.... Laat Jim het stuurrad maar over nemen, dan kan hij leren sturen.
Zou je denken dat hij dat kan, antwoordde de stuurman.
Ja.... Laat hem het maar proberen.
Ik nam het roer over. Ik had het schip al eerder bestuurd, maar alleen bij mooi weer..
Dit was een nieuwe belevenis voor mij.
Blijf het stuurwiel goed vasthouden en laat het niet los, instrueerde Albert mij. .Als dat stuurwiel beweegt en je het niet goed vasthoud, dan wordt het uit je handen gerukt.
Rond 1950, waren er geen hydraulische stuur inrichtingen, of je moest het geluk hebben dat je op één van de nieuwe diesel trawlers voer, die nog maar kort geleden van de scheepswerven waren gekomen..
Ons stuurgerei werkte nog met een ketting.. De ketting liep van de roer arm aan BB zijde langs het dek omhoog en door het stuurhuis naar beneden aan SB zij en langs het dek naar de SB roer arm..
Terwijl ik aan het roer stond, schudde en trok het de meeste tijd. Maar dat was, als wij over de top van een golf stoomden en het roer uit het water kwam, dat het roer echt te keer ging..
Als het roer door een golf werd getroffen als het roer boven water was en  het gewicht van de golf probeerde het roer om te gooien, dan moest ik op het stuurwiel gaan hangen en goed vasthouden, zodat het stuurwiel niet uit mijn handen werd gerukt en zonder controle rond zou draaien, met het gevaar dat de ketting kon breken en wij zonder stuurgerei zouden zitten .
Of nog erger, dat het roer door de kracht van het water hard omgegooid zou worden, met het gevaar dat het roer ontwricht zou worden.
Dat was een keer gebeurd op de Hayburn Wyke., dus ik moest goed opletten..
Op de volgende reis visten wij op diep water bij North Rona, toen ik naar het stuurhuis werd geroepen.
Hier, zei de schipper, iemand wil je spreken.
Hij overhandigde mij de radio telefoon.
Wie op aarde zou mij willen spreken, vroeg ik mij af.
Ik was verrast en blij, dat ik mijn vaders stem hoorde.
Hij was toen stuurman op de Northern Isle.
Zij hadden een schippers kletspraatje gehouden op zee en zij waren 10 mijl van ons verwijderd en kwamen naar ons toe stomen..
Ik was zeer verwonderd, want ik had nog nooit een diepzee trawler gezien afkomstig uit Grimsby of Hill..
Toen zij zich bij ons voegden, was ik verwonderd over de afmetingen van het schip.
Zij kwamen bij ons langszij en gaven een paar flessen whisky over.
Ik had mijn vader al een paar maanden niet gezien. Als zij binnen lagen, zat ik op zee en vise versa, en zo zagen wij elkaar niet veel..
Zij waren onderweg naar IJsland om daar te vissen en op haar laatste reis hadden zij 2800 kits van 10 stones vis, aan land gebracht, bijna allemaal kabeljauw..
Ik kon mij deze hoeveelheid vis niet voorstellen.
Als wij 500 kits binnen brachten, was het een goede reis..
Een paar dagen later liepen wij de Castle Baai binnen op het eiland Barra.
Onze schipper vertelde aan een andere schipper dat ik een goede dekjongen was en hoe goed ik het kompas kon opzeggen en hij vroeg mij om het kompas op te zeggen, beginnend met de richting die het schip voor lag.
Maar ik maakte er een rommeltje van. Ik zei iets stoms zoals ZW ten oosten. Onze schipper was er niet erg van onder de indruk en gaf mij een klap.
Kalm aan Tom, dat is nergens voor nodig, zei de andere schipper.
Maar de schipper zei, dat ik het verdiend had, omdat ik hem had teleur gesteld..
Ik voelde me er niet prettig over, ofschoon ik niet gedacht had,, dat de schipper mij zo hard zou slaan..
De volgende dag stoomde wij naar diep water bij St.Kilda.
Het weer was armoedig.
Wij haalden na de ochtend maaltijd en toen het net aan de oppervlakte kwam, was het net aan flarden..
Overal was het net gescheurd.
De kuil dreef op het water en zat vol met vis, hoofdzakelijk met heek..
Wij hieuwden het net heel langzaam op, zodat het niet verder zou scheuren, maar wij vochten een verloren strijd.,want het net viel geleidelijk uit elkaar.
Toen gebeurde het ergste en het net scheurde compleet in tweeën.
De kuil met heek dreef weg, tot groot verdriet van de schipper.
Hij schreeuwde vanuit het raam van het stuurhuis. .......Haal het net zo vlug mogelijk aan dek en houdt een enterhaak gereed.
Zodra het net aan dek lag, belde hij voor vol vooruit.
Hij draaide de kop van het schip tot hij de kuil in de verte zag drijven en legde het schip op dezelfde koers..
De bemanning dacht dat het een geintje was en dat hij nooit de kans zou hebben om de kuil aan boord te krijgen., omdat het weer ook niet in ons voordeel was..
Maar het was anders,
Hij manoeuvreerde het schip langs de kuil met vis, wij gooide er een enter haak heen en kregen houvast bij onze eerste poging.
Wij kregen een tros rond het net en hieuwde het aan boord.
De meeste vis ging verloren, maar ik gaf de schipper voor 100 procent een pluim, omdat hij het had geprobeerd.

Wordt vervolgd.

[J.H.]

Gy-149-Northern Isles

[vreemdeling]

Noordover No.14

De volgende reis, vertrokken wij aan het einde van November. Het weer was slecht en we stoomden door de Sounds of Mull naar de But of Lewis.
Nogal wat trawlers lagen voor het slechte weer in opperte achter de Butt.
Het was maandag 30 November 1953.
Het meeste van de dag hadden wij in opperte gelegen,  het weer was er niet beter op geworden,
Om 18.00 uur besloot de schipper dat wij de haven van Stornoway zouden opzoeken en daar voor de nacht te meren..
De volgende morgen rond 9.00 uur vertelde de schipper ons wat slecht nieuws.
De Fleetwood trawler Hildina was door het slechte weer overvallen en was gezonken op 80 mijl NO van de Sule Skerry.
Haar zusterschip, de Velia, stoomde naar deze positie op. Er was geen nieuws over de veiligheid van het schip en hoe het stond met de bemanning.. Dit was het tweede grote ongeluk voor Fleetwood dat jaar, de eerste was de trawler Michael Griffiths, die verloren was geraakt tijdens de grote storm van 1953.
De Hildina was voor de rederij J.Marr en Zonen. gebouwd.
Met haar 296 ton was zij een van de eerste zes door diesel motoren aangedreven trawlers , die het jaar er voor waren gebouwd. Het waren schepen waarover werd gepraat, over haar luxe accommodatie en haar ontwerp..
Eerder op de dag, op dinsdag 1 december was zij met haar net vastgelopen op de bodem van de zee
Wat begonnen was als een normale dag vissen, zou een tragedie worden.
Met haar net vast op de bodem, moest zij een opeenvolging van stortzeeën verwerken. De schipper, George Clarkson, gaf orders om het schip te verlaten.. Het zou blijken, dat het zijn laatste commando's  waren.
Binnen zeer korte tijd was het schip geheel overspoeld en maakte zij zware slagzij over SB.
De bemanning probeerde tevergeefs het vistuig af te hakken, maar zij konden er niet bijkomen ofschoon zij tot hun middel in het water stonden...
De rest van de bemanning , die op het achterschip was, haastten zich aan dek, trokken hun zware werk kleding uit en gooiden het Carly vlot overboord en gleden of sprongen over boord..
De schipper en de marconist Robert Donald Robertson uit Hull, bevonden zich nog steeds op de brug,
Robert Donald Robertson zond de noodberichten, tot het laatste moment, uit
Hij en de schipper gingen ten onder met het schip.
Elf leden van de bemanning waren op het Carly vlot geklauterd en twee man in de reddingsboot, Helaas, een volgende golf gooide de reddingsboot om en smeet haar tegen de zijkant  van het schip en gooide de twee mannen weer in het water.
Het reddingsvlot werd ook omgegooid en smeet de mannen in het ijskoude water.
Slecht 9 mannen konden op het vlot terug kruipen.. Zij konden alleen maar hopeloos toe kijken, hoe één van hun vrienden, hulpeloos weg dreef..
David Adkinson,, slechts 20 jaar oud en één van de jongste leden van de bemanning, had in de reddingsboot gezeten.
Hij slaagde er in de 100 yards met zwemmen te overbruggen naar het reddingsvlot. Daar wachtte zij af, tot de Hildina kapseisde en onder de golven verdween.
Sommige van de bemanning, met inbegrip van de stuurman, John Moran en de bootsman, konden niet zwemmen..
Hij slaagde er in houvast te krijgen aan de reddingsboot. De bootsman hield met één hand zich vastgeklemd aan de reddingsboot en een de matrozen hield zich vast aan zijn enkel..
De stuurman slaagde er in, als eerste aan boord van de reddingsboot te klimmen en begon de anderen aan boord te trekken..
Voor de overlevenden moet deze wachttijd als een mensenleven aangevoeld hebben.
 De Velia was slechts 6 mijl verwijderd,van de rampplaats,  toen zij het noodsignaal oppikte.
Schipper Charles Pennington gaf meteen orders om het vistuig af te kappen.
Het duurde drie kwartier eer hij de plaats des onheil kon bereiken., de terug gekantelde reddingsboot werd door de radar van het schip opgepikt, wat de vondst van de boot bewerkstelligde.
Toen de Velia hen bereikte, had de bemanning al van de uitputting te lijden , sommige waren reeds bewusteloos en hadden de benodigde medische hulp, dringend nodig.
Sommige waren zelfs te zwak om de hen  toe gegooide reddingslijnen,  te grijpen.
De schipper moest zijn schip dicht langs het vlot manoeuvreren en iedere keer als het vlot met de zee omhoog kwam,  langs het schip, konden zij de mannen van het vlot pikken en ze aan dek brengen..
Matroos James Benson verloor het leven bij de redding.. Toen hij aan boord werd getrokken, slipte hij uit zijn zwemvest en tragisch verdween hij in de golven..
David Kingston had nog steeds de reddingslijn vast,en droeg alleen nog maar zijn ondergoed en was stijf van de kramp.
Hij hield de lijn vast met zijn tanden en werd zo in veiligheid getrokken..
De overlevenden ontvingen medische hulp, door middel van een dokter aan de wal, via de radio-telefonie verbinding met de wal..
De tien overlevenden, werden er negen, daar de kok stierf op weg naar de wal..
Verscheiden trawler zochten in het ramp gebied nog naar overlevenden en hierbij werd ook hulp verleend door een vliegtuig uit Inlossing.
 De Velia bleef nog verscheidene uren zoeken, alvorens zij het rampgebied verliet..
Om 03.00 uur op Woensdag morgen, bereikte zij Stornoway..
Wij gingen er heen, kijkend om wij soms konden helpen bij het meren. of dat er andere zaken waren, die wij voor de overlevenden konden doen., maar zij werden uitstekend verzorgd door de  Seaman Mission en de Reddingsdienst Societeit.
De overlevenden werden naar de Mission gebracht voor een welverdiende rust..
Rond lunch tijd gingen wij een kijkje nemen in de Mission.
Ik sprak met David Atkingson en de bootsman, die vol lof waren over schipper Charles Pennington, de schipper van de Velia, ofschoon zij weinig loslieten over wat er echt gebeurd was.
Niemand had ernstige verwondingen, maar zij waren allemaal terneergeslagen en rustig, waarschijnlijk nog steeds in shock,.
Later in de namiddag, woonden wij een herdenkingsdienst bij, met de overlevenden en de bemanningen van andere trawlers, die in Stornoway lagen.
De dienst werd geleid door de Haven Evangelisatie Commissie, onder leiding van Dhr. Baxter.
De kist met Denis Webb werd  zorgvuldig en plechtig aan dek gezet.
Na de dienst, verliet de Velia, die haar reis beëindigd had, Stornoway en keerde terug naar Fleetwood, met het lichaam van Denis Webb aan boord.
De overlevenden verlieten Stornoway de volgende dag..
Wij verlieten ook Stornoway en vervolgden onze reis.
Ik heb David Atkingson nooit weer ontmoet,  na deze ontmoeting.
Veertig jaar later, toen ik schipper was op de hektrawler Noordzee, kreeg ik een jonge knul van 21 jaar aan boord als stuurman,,wat later een zoon bleek te zijn van David Adkingson.

Op een reis  waren wij de Kerstdagen op zee.
Ik hield er niet zo van, om de Kerstdagen op zee door te brengen, maar er waren wel eens gelegenheden, dat je er weinig tegen kon doen..
Onze eigen schipper zou een reis thuis blijven en de schipper die ons die reis mee naar zee zou nemen was de jonge knul,  Ronnie Slapp..
Op eerste Kerstdag, stopte wij voor een dag de visserij..
Ik kan mij nog herinneren , dat ik in het stuurhuis was en de schipper met andere schepen aan het praten was en op zijn beurt wat bemanningsleden een lied zongen..
Aan twee matrozen bij ons aan boord , die later top schippers zouden worden in Fleetwood, werd ook gevraagd om een liedje te zingen, maar zij weigerden., maar de schipper , na lang praten, wist hen over te halen..
Goed, waarschuwde één van deze matrozen, maar ,,,,,,,, jij zult het niet mooi vinden..
Dat geeft niet, zei schipper Ron
Zij zongen een liedje, wat zij gedurende de reis hadden gefantaseerd , op de melodie van de song "Antwoord Mij " van Frankie Lane.... ( waarschijnlijk omdat er slecht werd gevangen ) en het klonk als volgt....

Geef mij eens antwoord Ronnie Slapp,
waar is het mis gegaan,
a.u.b geef mij antwoord, doe het a.u.b.
Was het gisteren
Maar toen wij haalden ,
was het al mis.
Wil je ons niet vertellen
waar het mis is gegaan.?     
A.u.b. antwoord ons,............
doe het a.u.b.

Verdere woorden ben ik vergeten, ofschoon het een heel goed lied was.
De schipper echter was er helemaal niet blij mee..
Hij schreeuwde.... Jullie twee rotzakken,....... jullie krijgen allebei de zak, als we binnen komen.
Oh. maar dat kan ons weinig schelen, was het antwoord,,,,,,,wij zouden toch al ontslag genomen hebben..
Het was toen wel leuk, maar dat is nu allemaal vergeten.



Originele Engelse tekst van de song  "Answer Me"

ANSWER ME OH MY LOVE
JUST WHAT SIN HAVE I BEEN GUILTY OF
TELL ME HOW I CAME TO LOSE YOUR LOVE
PLEASE ANSWER ME MY LOVE
YOU WERE MINE YESTERDAY
I BELIEVED THAT LOVE WAS HERE TO STAY
WON'T YOU TELL ME WHERE I'VE GONE ASTRAY
PLEASE ANSWER ME MY LOVE
IF YOU'RE HAPPIER WITHOUT ME
I'LL TRY NOT TO CARE
BUT IF YOU STILL THINK ABOUT ME
PLEASE LISTEN TO MY PRAYER
YOU MUST KNOW I'VE BEEN TRUE
WON'T YOU SAY THAT WE CAN START ANEW
IN MY SORROW NOW I TURN TO YOU
PLEASE ANSWER ME MY LOVE

 Wordt vervolgd.

[J.H.]

H-222-Hildina, gez. 01-12-1953

[J.H.]

H-239-Velia, r n FD-116 Velia, 1964-verk. naar Italië