Herinneringen deel 3

[vreemdeling]

De kinderen van de vissers families  in Scarborough.

De kinderen van de vissers families hadden nooit eens een gemakkelijk leven. Het leven in de negentiende eeuw en in de vroege jaren van de twintigste eeuw, werd gekarakteriseerd door armoede.
De kinderen liepen vaak rond zonder schoenen aan hun voeten. Zij hadden veel broers en zussen en sliepen allemaal tezamen in een bed, om en om. Zij kregen nooit wat zakgeld en zij winsten zelfs niet wat zakgeld was of wat het betekende,.Hun moeders en vaders werkten heel hard ,elke minuut van de dag, om er zeker van te zijn dat er voedsel op de tafel kwam..
Er was niet veel overgelaten voor de kinderen, in de manier van behandeling..

Tijdens een maand per jaar leefden de kinderen van de Oude Stad in Scarborough als koningen en koninginnen..Zij keken uit naar de perioden van de haring vloot..
De Schotse kaak meiden zouden per trein arriveren en al heel spoedig zou de buiten haven een plek worden van de grootste bedrijvigheid en activiteit.

De kinderen hielden zich gewoonlijk verscholen achter de kratten. Rond de hoek waren nog  meer kinderen verscholen, achter nog meer kratten. Zij wachtte tot de  kisten  gevuld werden met haring en hielden deze nauwlettend in de gaten. Sommige haringen vielen van de kisten, als deze werden opgetild .En de kinderen zaten daar en baden, dat er maar veel haringen van de kisten zouden vallen als mogelijk was., Zij keken naar de haringen als zij zich bewogen, alvorens van de kist af te vallen.. En dan sprongen zij in actie en renden zij  naar de gevallen vis toe.. Sommige van de visserlui schreeuwden naar hun en gaven hun een tik en sommige van hen waren echt achterbaks..Andere visserlui namen het met een goed humeur en verwachtten van hen , dat zij de gevallen vis zouden oppakken..Over het algemeen, waren de kinderen hen te vlug en te snel af en gingen er met hun prijs er van door.. In ieder geval waren de visserlui te druk met de tonnen vis,wat nodig was om verwerkt te worden... Er was toch wel genoeg voor iedereen..

Daarna namen de kinderen de haring mee en leurden tussen de huizen om de haring voor wat penny's te verkopen.. Gewoonlijk trokken zij naar de wijk Barrowcliff, bij de oude spoorlijn  of naar de wijk Edgehill. Gewoonlijk gingen zij naar de  huizen van de oude bewoners En daarna kwam het beste gedeelte voor de kinderen, om hun zuur verdiende geld te gaan besteden. Zij zaten dan gewoonlijk gezamenlijk op de kasteel dijk hun snoepgoed op te eten.. Zij hadden dan de rijkdom, waar zij nooit over hadden durven dromen.

Er was ook een man ,die zich gewoonlijk voegde bij deze grote bonanza. Hij huurde een handkar dicht bij de haven en stuurde zijn kleinkinderen er op uit om haring te gaan rapen. Zij verzamelden veel haring en vulde de gehuurde handkar met haring.
Hij maakte gewoonlijk zijn ronde door de Oude Stad en verkocht de haring op dezelfde manier als de kinderen deden.

Soms vochten de kinderen om de vis. Zij traden dan op als een groep. Zij bevochten elkaar als groep, elkaar om de oren slaande met de prijs van de haring.. Aan het einde van de dag stonken zij naar de vis, maar dat kon hen niets schelen..
Tot op een dag de Schotse kaakmeisjes hun boeltje weer pakten en zich verplaatsten naar de volgende haven, daar de schepen de haring scholen volgden, langs de kust. Wat dan alleen maar voor de jeugd overbleef, en wat zij nog zelf konden doen, was te dromen over het volgende jaar.


Einde

[vreemdeling]

Een stagiaire loopt weg en gaat naar zee..

Ik hoorde geruchten dat dhr. Hodson wat jongens zocht voor zijn bark Lady Wharnecliffe en ik melde mij aan om mijn diensten aan te bieden..
Hij stemde er in toe als mijn vader er ook in toestemde.
Ik wist dat het een hopeloos geval zou worden. Ik dacht er treurig over na en liep verder langs de haven.. toen dhr. George Newby mij vroeg, of ik geen zeilmaker wilde worden..

Ik klampte mij vast aan dat idee en mijn vader stemde opgewekt er in toe, zeggend ... " Als jij een zeilmaker wordt, kan jij, als jij wat ouder bent,  alsnog naar zee gaan en dan ben jij veel beter af, daar meer dan de helft van het zeeman beroep te maken heeft met de zeilmakerij en de kennis van het vak..

Ik stemde er in toe, om zeilmaker te worden en binnen een jaar of twee, kon ik het vak als een man, maar keek nog altijd vooruit naar de tijd, dat ik zou gaan varen..
 
Op een avond, na mijn werk voor die dag beëindigd te hebben, wandelde ik op het havenhoofd, en droeg een rijbroek van zeildoek* en gluurden naar de scheepvaart toen ik de brik, "De Rechten van  Middelsborough "uit Middelsborough waarnam, die aan de kade klaar lag om te vertrekken.
En daar ik naar dat schip keek, vroeg de kapitein van dat schip mij,  of ik soms een schip zocht..

Dit was mij te veel en ik antwoordde  ... "Ja "
Hij zei mij.. "Ga dan je spullen halen " en ik rende naar huis., zocht wat kleren bij elkaar en ging terug aan boord..
Tijdens de nacht verlieten wij de haven, maar de wind nam af en wij lagen de volgende dag, door windstilte, nog steeds voor de stad..

Mijn verblijfplaats was bekend geworden en een roeiboot kwam van de wal naar ons toe , op kosten van een halve sovereign ** voor mijn moeder, om mij naar de wal terug te sturen, maar de kapitein  antwoordde dat hij niemand van boord zou sturen als het schip op zee was..
Hierop antwoordde de man in de roeiboot..."Hier krijg jij moeilijkheden mee  Deze jongen is een leerling van zeilenmaker dhr. Tindall "

Ons schip had als bestemming London, maar een sterke zuidelijke wind stak op en duurde enkele dagen en het schip had veel moeite om het vol te houden  met deze tegen wind, zodat wij genoodzaakt waren de Humber op te varen..

De Kapitein was een gelovige oude kerel, die iedere avond voor zijn gehele bemanning in gebed ging en hij verklaarde, dat ik wel de Jonas moest zijn en hij mij niet verder mee durfde te nemen en zette mij in Grimsby aan wal.
Mijn leermeesters schonken verder geen aandacht aan mijn korte werk onderbreking en ik  keerde terug  naar mijn oude werk als leerling zeilenmaker, zonder veel commentaar.

*
Aanduiding van zeilmakers leerling.
**
Geldstuk
Een voormalig Brits gouden geldstuk ter waarde van een pond sterling, wat nu alleen nog geslagen wordt  voor comparatieve doeleinden,

Einde

[vreemdeling]

Bijgeloof en ongeluk in de vissers gemeenschap in Flamborough Head..

Vissers gemeenschappen staan bekend voor hun geloof in de vreemdste bijgelovigheden..
De lokale bijgelovigheid  is algemeen bekend.
Iedereen met een beetje verstand zal  niet proberen dit te doorbreken. I
Iedereen kent bepaalde woorden die niet gezegd worden.
Als iemand het woord  varken of konijn of haas gebruikt, dan zullen visserlui  hun boot keren en weigeren om naar zee te gaan. Het werd dan beschouwd als een slecht voorteken..
Nu zijn er nog steeds mensen, die dit niet weten. Neem nu de koopman die in 1940  Flamborough  bezocht. Hij probeerde een mooi konijn aan een visserman te verkopen en begreep  echt  de zorgvolle blik van de visserman niet.. Daarna probeerde hij hem een halve haas te verkopen.
De visserman barstte van kwaadheid en zat de koopman in de straat achterna ..
Je gebruikte nu eenmaal deze woorden niet en iedereen wist dat..

Bijgelovigheid kwam je overal tegen. De visserlui van Flamborough mochten het woord "last "
( afgelopen of laatste ) niet gebruiken als de netten of fuiken werden scheep gehaald..
Zij moesten dan het woord "einde lijn " of "einde  krabben fuik "gebruiken.
Zelfs de vrouwen waren bijgelovig..
Het werd als ongeluk beschouwd als je wol oprolde om een trui te breien, bij lamp licht..
En ook  waarom deze  vreemde overtuigingen ooit  begonnen waren, is moeilijk te zeggen..

Ook hadden de visserlui hun gelukkige bekoringen.
Een van deze gelukkige bekoringen  was een geluk sixpence ( muntstuk ) die aan mevr. George Cowling was doorgegeven van haar  grootvader en hiervoor door  haar over grootvader, dhr. Haar overgrootvader William Cockcroft viste op haring met zijn yawl ( type vissersschip ), genaamd "Hoop " in Great Yarmouth en Lowestoft,  tijdens het haring seizoen. Haar eigen grootvader, dhr. George Bielby had ook een sixpence ontvangen toen zijn vader de visserij vaarwel zei..
Hij maakte deze sixpence vast op een stuk kurk ( vloot ), wat bevestigd was aan het net.
George Bielby viste op haring  bij  Whitby en Scarborough. Toen hij de visserij vaarwel ze, gaf hij de sixpence aan zijn kleindochter..

De visserij staat er om bekend, dat het gevaarlijk is. De grote haring vloten  gebruikten gewoonlijk hospitaal schepen, waarvan goed gebruik werd gemaakt.
De periode van de zeilvaart was nogal  gevaarlijk. Stormen konden zomaar uit het niets ontstaan en gezinnen konden zomaar in een keer, verscheidene gezinsleden verliezen, als een schip verging..
Tegenwoordig gelooft niemand meer in deze oude overtuigingen. Maar heden te dage, is het niet meer zo gevaarlijk om naar zee te gaan. Nu vertrouwt men op satelliet navigatie en lange afstand weer voorspellingen. Het bijgeloof sterft uit...
Dhr. R.B. Cowling. de bootsman van de reddingsboot van Flamborough, , zei...  dat het oude bijgeloof was vergeten. Het werd alleen nog maar genoemd, als grootouders het verleden ophaalden.

Inderdaad zijn tegenwoordig de gevaren op zee niet zo slecht . Het aantal slachtoffers op zee is niet meer zo hoog, zoals het eerder was. Een groot aantal schepen worden  uitsluitend voor de plezier vaart- gebruikt  Zo  vermijden zij de slechte dagen. Er zijn tegenwoordig minder visserlui.. In de vroege jaren rond 1900 waren er 210 visserlui die op 70 zeilschepen de visserij uitoefende  van uit Flamborough Head
In 1950 waren het nog maar  20 personen, die 7 a 8 boten in gebruik hadden.
In het jaar 2000 waren er nog maar enkele kleine roeiboten. maar zij werden evenveel voor de pleziervaart gebruikt als voor de visserij..

Mijn persoonlijke  bijgelovigheid is mijn paarden staart.
Ik wilde dat eigenlijk niet vertellen, maar ik weet niet  waarom.. Het is iets om te kunnen overleven..
Mijn vader, die schipper was, had er een hekel aan, maar ik denk dat het familie aangelegenheid is..

Voor andere dieren ben ik niet zo bang.
Er wordt vaak gezegd, dat de ratten het zinkende schip verlaten., maar ik heb dit nooit meegemaakt , dat het gebeurde. Maar ik heb nog nooit een zinkend schip hoeven te verlaten. Gelukkig bijna, maar niet.

Fluiten is een andere zaak. Mijn vader zei altijd, dat gefluit de wind op juttende.
De Vrijdag,
Ik hield er niet van om op een Vrijdag te vertrekken. maar nu vreemd genoeg, maakten wij onze proefvaart op een Vrijdag en wij vertrokken op onze eerste reis op een Vrijdag..
Maar wij hadden geen andere keus..
Ik was alleen maar de schipper en niet de eigenaar..

De oudere bewoners van Scarborough, zullen op weg naar hun schip om uit te varen, als zij de dominee tegen komen, rechtsomkeer maken en om niet naar zee te gaan.

Je sprak eens over een persoon die erg onfortuinlijk was., Waarom wilden de mensen hem ontlopen?
Het was eigenlijk best wel  een aardige persoonlijkheid..
Het scheen alleen maar dat hij een aureool van ongeluk had.
Ik denk. dat hij nooit op een Scarborough schip heeft gevaren..Mensen wilden niet bij hem varen. Hij was wel een plaatselijke inwoner en een innemende persoonlijkheid, maar iedereen zei, dat hij een Jonah was..
Het is eigenlijk de enige persoon van hier, waar ik het van weet.

Wordt vervolgd

[dekzwabber]

 Weer een intreresant artikel Cor.
Het kan nog gekker,weet niet waar ik het moet zoeken,maar het staat op int:Een oud verhaal,wat gaat over de Katwijkse Gekken logger,die wilden naar Jerusalem,gelukkig was er een Kaptein,die de Nood oproep begreep,en de Engelse kustwachtinschakelde.
Adje.

[vreemdeling]

Bijgeloof    deel 2

Laat nooit je haar of je nagels knippen, op de dag dat je naar zee gaat, daar er wordt beweerd dat het een offer is aan Proserpina en haar offers te brengen, maakt Neptunes kwaad..
Als je kerkklokken gelui hoort, terwijl je op zee bent, zal het mij vertellen dat er iemand aan boord  op het punt staat te sterven..
En wist U dat een visserman nooit de kleding van een mede bemanningslid zal dragen die gestorven is. zelfs al heeft hij geen andere middelen om uit te kiezen, daar het dragen van een andermans kleding  die gestorven is, ook jouw einde spoedig zal naken...
Als je een slok neemt uit een glas en je tikt tegen het glas, en het boven stuk van het glas gaat ringelen, stopt het dan onmiddellijk, want het is een ander teken, dat je spoedig schipbreuk zal lijden.

Vogels.
Een vogel die bekend staat dat zij ongeluk brengt, is de wulp. die gemakkelijk te herkennen is door haar lange krachtige neergaande gebogen snavel, haar bruine lijf en haar lange poten..
Zij worden gewoonlijk gezien rond de kustlijn van het Verenigd Koninkrijk. en dat is niet om zich zorgen over te maken voor de opvarenden, behalve als zij de vogel waarnemen buiten op zee, want dan brengt deze vogel ongeluk.

Doodt nooit een zeemeeuw of een albatros. Veel mensen houden niet van zeemeeuwen, maar deze moeten gerespecteerd worden door iedereen die naar zee gaat..
Deze vogels dragen de zielen van dode zeelui met zich mee en als je een zeemeeuw dood maakt, zal dit ook resulteren in het verlies van de ziel, die de zeemeeuw met zich mee draagt.
Er zijn wat vogels  die beschouwd worden om geluk te brengen, zoals de zwaluw, waarbij wij kort stil blijven staan.. Als je een zwaluw ziet tijdens een zeereis , zal het je een glimlach geven  op ieder bemanningslid gezicht..
Het is meestal ongewoon om een zwaluw op zee te zien, daar zij traditioneel gezien worden op droog land en het zijn landvogels..Als je er toch een ziet, zal dat voor de visserman betekenen dat men dicht bij land is, en een ander geloof is dat de zwaluw ieder jaar naar dezelfde plaats terug keert en dat het een aanwijzing is, dat de visserman  veiling  naar huis zal terug keren.

Onder zeelui werd het een traditie om hun eerste zwaluw te laten tatoeëren na 5000 mijl te hebben gevaren, gewoonlijk werd deze tatoeage op de hand gezet en daarna op de andere hand eveneens een zwaluw,  na de tweede 5000 mijl te hebben afgelegd..
Een andere gelegenheid was  bij het passeren van de evenaar en bij terugkeer een tweede zwaluw..
Echter een ouder verhaal  vertelt de geschiedenis van de zwaluw tatoeage, wat terug gaat naar  een schip , dat "de Zwaluw "heette..
Er werd verteld dat er een muiterij op dit schip was uitgebroken en om de muiters onderling  elkaar gemakkelijker te kunnen herkennen,hadden zij ieder een tatoeage van een zwaluw op hun borst. Door hun kleding te verschuiven, lieten zij elkaar weten, wie zij konden vertrouwen tijdens de muiterij.
Ook wordt verteld,  dat een veer aannemen van een Ren*, dat het doodslag is op Nieuw Jaars dag en wordt geloofd als een bescherming van de man bij schipbreuk..

Een dolfijn die dicht bij het schip zwemt wordt gezien als een brenger van geluk voor het schip en bemanning..
Visserlui geloven dat de Dolfijn  een teken is  van bescherming en brenger van een fortuin, Als zij er een zien bedanken zij haar en houden stevig vol dat zij een goede vangst zullen hebben..
Andere tekenen van goed geluk houdt in een zilveren muntstuk  te plaatsen in de top van de mast voor een succesvolle reis en als een gestolen stuk hout wordt verborgen in spiegaten in de kiel van het schip, zij sneller zal varen als gewoonlijk./

Bananen waren erge ongeluk brengers om aan boord te hebben van een schip in de vroege jaren van 1700., toen het bekend werd dat het hebben van bananen aan boord, ongeluk bracht.. Er werd beweerd dat een blik  op alle schepen die niet op hun bestemming waren aangekomen en verdwenen waren in die periode, geconstateerd was dat zijn allen een ding gemeen hadden, dat zij allemaal een lading bananen aan boord hadden..
Dat gerucht deed al snel de ronde en werd al heel vlug een bijgeloof dat dit fruit vervoerend hetzelfde effect zou hebben op elk schip.

Iedere visserman werd er bij betrokken , wanneer een lid van hun bemanning  er een aan boord zou brengen..
Het tweede mogelijke ontstaan van het bijgeloof wat ik hoorde  was, dat het allemaal begon bij de slavernij..
Er werd vaak verteld dat deze fruitsoort veel vervoerd werd aan boord van slaven schepen..
Het fruit  verspreidde methaan gas als het ging gisten en vergaste iedereen beneden dek.
Algemeen werd geloofd dat veel slaven en bemanningsleden de dood vonden  als het resultaat van de vergisting en zo was het erg ongelukkig om zo'n "stille doder "aan boord te hebben..
Een derde theorie is, dat bananen bekend staan dat zij een ander gevaar met zich meedragen, in de vorm van een soort spin , die een dodelijke beet had.. Bemanningsleden begonnen plotseling te sterven zonder een bepaalde reden, tot het ontdekt werd, dat zij allen afdrukken van beten vertoonden.
Uiteindelijk werd het  ontdekt dat het een giftige spin  was, de Braziliaanse wandelende  spin, waarvan de gewone naam "bananen spin `was..simpel omdat deze spin de gewoonte had, zich in de tros bananen te verbergen op de plantages en het is af en toe gevonden als een soort verstekeling in de lading aan boord van een schip en was de dader.
Uiteindelijk de laatste herkomst is dat bananen alleen werden vervoerd met de snelste schepen, om het bederf tijdens de reis te stoppen.
De schepen , die voor dit vervoer werden gebruikt waren zo snel,  dat de vis deze scheep trajecten

ontvluchtte, wat het moeilijk maakte voor de visserman. om iets te vangen en daarom kregen deze schepen een `slecht voorteken `, dat zij de vis bang maakte en vluchtte.

Terug denkend aan mijn moeder, zorgde zij voor mijn vader en toen ik er bij kwam. was het een lotsbestemming  om een visserman te zijn. En het was niet alleen in mij tiener jaren en tijdens mijn schooltijd dat vader zei, dat hij niet wilde, dat ik een visserman werd.
Dat was het.. Hij had de oorlog meegemaakt en hij had  in de arctische wateren gevist..Hij had veel  verontrustende dingen gezien. En dat was waarschijnlijk zijn weg..
Maar ik was onvermurwbaar, dat ik naar zee ging. Maar in plaats van  dat ik een visserman werd, zond hij mij naar de koopvaardij.

*
Lid vrouwelijk hulp korps, tijdens de oorlog.

wordt vervolgd.

[Knorhaan]

Weer een intreresant artikel Cor.
Het kan nog gekker,weet niet waar ik het moet zoeken,maar het staat op int:Een oud verhaal,wat gaat over de Katwijkse Gekken logger,die wilden naar Jerusalem,gelukkig was er een Kaptein,die de Nood oproep begreep,en de Engelse kustwachtinschakelde.
Adje.

https://www.rd.nl/vandaag/binnenland/drie-doden-op-de-katwijkse-gekkenlogger-1.495056

K

[dekzwabber]

Weer een intreresant artikel Cor.
Het kan nog gekker,weet niet waar ik het moet zoeken,maar het staat op int:Een oud verhaal,wat gaat over de Katwijkse Gekken logger,die wilden naar Jerusalem,gelukkig was er een Kaptein,die de Nood oproep begreep,en de Engelse kustwachtinschakelde.
Adje.

https://www.rd.nl/vandaag/binnenland/drie-doden-op-de-katwijkse-gekkenlogger-1.495056

K

Knorhaan Bedankt voor de Moeite voor het opzoeken van dit artikel.
 Hg Adje.

[vreemdeling]

Bijgeloof no.3

En dat was, toen ik mij realiseerde, wat mijn moeder gewoonlijk voor hem deed en de grappige kleine dingen, die ik nooit van te voren had opgemerkt, omdat het een deel was van het natuurlijke leven..
Zij deed nooit de was op de dag dat mijn vader vertrok. Zij liep nooit mee naar de voordeur , om afscheid van hem te nemen, als hij naar zee ging .
Dat werd dan ergens in het huis gedaan, maar zeker niet bij een deur..

En natuurlijk hadden wij mijn moeder bij ons tijdens ons leven, die erg bijgelovig was..
Maar zij sprak nooit over dat soort dingen.. En het was niet zo heel veel later, toen ik zelf op zee zat,  dat ik mij realiseerde, hoeveel zeelui er bijgelovig waren.
De kapitein op het vrachtschip waar ik op voer, hield niet van de kleur groen, hij hield er niet van om op Vrijdag te vertrekken, waarvan waarschijnlijk de oorsprong moet worden gezocht in het geloof..
Goede Vrijdag was een uitzonderlijke dag in de gedachte van de meeste  religieuze mensen en dat was waarschijnlijk de oorzaak er van.,

De kleur groen..
Ik wist niet waarom. Ik ben het ook  nooit te weten gekomen, dan heel veel later in mijn leven..
Wij hadden aan boord een groene onderlaag van grondverf bij stalen scheepsdelen en de verf werd onmiddellijk terug gebracht naar de wal,.
Maar hetzelfde spul kwam terug aan boord  met een mooi etiket er op geplakt, waarop vermeld stond....Zilver Chromaat.

Een ander ongewoon ding. Hoe meer er dingen bekend werden, hoe meer ik het  als hoog bijgelovig beschouwde.

Je kon zingen zoveel je wilde, maar zodra iemand ging fluiten, werden de wenkbrauwen gefronst.
Ik was eens op een schip en had de wacht. Ik was de derde man en één van de matrozen kwam op de brug met mokken met thee in zijn handen en was fluitende door zijn tanden..
Niet erg luid, .maar de schipper hoorde het en sprong letterlijk uit zijn vel.
En de matroos werd meteen verteld, dat wanneer wij weer in Hull zouden aankomen, hij zijn spullen kon pakken en het schip kon verlaten.

En er was nog iets , wat mij te binnen schiet. en dat is,....... als een zeemanszak eenmaal gepakt is voor het vertrek, dat er niets meer uitgehaald mocht worden, voor hij op zee was.
En natuurlijk wisten de familie leden en kinderen dat ook en de meest prachtige kleine dingen en tekeningen  en kleurplaten, kwamen er te voorschijn bij het open maken van de zeezak op zee..

Om verzekerd te zijn van een goede vangst, werden er weleens offers gebracht door whisky in de zee te gooien of een geldstuk aan het net vast te maken.

Als wij op de buiskap stonden, was het opvallend , dat wij daar allemaal in onze burgerkleding   stonden en hadden ons nog niet verkleed, maar zodra de sluis was gepasseerd van het St.Andrew Dok, was er een snelle verkleding.
Maar dat was heel normaal, Zij kochten het geluk op, op de nieuwe reis..

En er zullen altijd wel wat twijfelachtige mensen blijven, die beweren dat bijgelovigheid geen invloed op hen heeft !

Aan boord, werden wij steeds van nieuws voorzien..
De marconist kwam dan in het voorin met een  nieuws bulletin.
We kregen het nieuws over de paarden races  voor de gokkers, wij speelden domino en zodra wij van schip waren veranderd, hadden we deze voorzieningen niet, omdat het vaak werd toegerekend als instrumenten, in de handen van de duivel..
Bijgeloof heeft nog steeds veel met geloof te maken..

Ik had ook mijn gouden kruis. Ik ben het vaak kwijt geraakt en had het getatoeëerd op mijn borst. Het heeft niet altijd gedaan wat ik hoopte, maar ik ben hier nog steeds.
Ik heb een paar miljoen mijlen gevaren.
Ik heb niet veel nauwelijkse ontsnappingen meegemaakt., slecht één of twee kleine ontsnappingen.. Iemand vroeg mij eens... Bent U niet bang , als U naar zee gaat ?
En ik antwoordde hem, dat ik echt niet naar zee zou gaan, als ik bang was..

Ik was er verwonderd over hoeveel atheïsten ik in mijn leven heb ontmoet, die het eerst op hun knieën lagen om te bidden, als het slecht weer was.

Mijn vader ging eens een reis mee op een Hollandse trawler als vis schipper en het brak bijna zijn hart.
Zij hadden een goede visserij op de Zaterdag avond en toen zij rond middernacht de trawl hadden gehaald, mocht hij de trawl niet meer uitzetten tot Zondag avond na middernacht..
Hij vond dit hard geluk.
Maar dat was weer eens een religieuze beslissing.
Maar er kunnen ook mensen zijn, die hierin geloven en dan wordt het weer bijgeloof genoemd.. omdat het met elkaar te maken heeft..

En ik ben zo'n persoon, die open staat als het  met liefdadigheid te maken heeft en zaken zoals dit..
Giften geven en er iets voor terug krijgen..
Visserlui zijn de meest gulle mensen,.
En dat is een zaak, wat mij trots maakt, dat ik een visserman ben..

Ik denk dat iets van het bijgeloof komt van.... wat hadden eens een goede reis tijdens deze en die bepaalde reis en de voetbal club Hull City won dat keer in de voetbal competitie en de volgende keer als zij weer winnen , maken wij weer een goede reis.
Het is afkomstig van iemands erg vlugge gedachten, wat er op een bepaalde reis gebeurde.... we deden zus en zo ... en die en die had een groene trui aan of een gele trui.
Stomme kleine dingen en zij werden steeds grote en belangrijker.
Zo is het meestal met dit soort zaken gesteld.
.
Ik heb al de logboeken van mijn vader in mijn bezit.
Hij stierf kort geleden. .
Ik heb al deze logboeken door gelezen en ik zag wat van het bijgeloof......Oh, wij vingen zo en zo om deze tijd , twee jaar geleden en wij zagen dit en dat !
Daar was eens een ijsberg en wij viste rond die ijsberg en wij hadden een uitstekende trek ......en voor sommige mensen zal een ijsberg dan geluk brengen en heeft het waarschijnlijk niets met  de ijsberg te maken.
En dan weer is het een bewezen feit, dat vis onder het ijs duikt.!

De volgende paragrafen zijn citaten van oude visserlui tijdens onze interviews van verschillende generaties..

Jonge kinderen ontmoeten gepensioneerden visserlui en zeelui en leren uit de eerste hand hoe deze personen leefden en hoe zij dachten..
In deze volgende zaken  sprak een oud visserman over bijgeloof , wat de vissersgemeenschap karakteriseerde.

Het is, zoals wij zijn opgevoed.
Mijn vader en grootvader zijn kort geleden gestorven..
Er zijn verschillende zaken, die je niet kunt vertellen.
Ik ging een keer op een vroege morgen naar de haven om naar zee te vertrekken en het weer was niet al te best.
Wij stonden daar met zo'n 15 man op de kade en één van de jonge bemanningsleden  zei....Als wij nu toch niet naar zee gaan, daar ga ik wel naar mijn vader toe, om mijn rat te gaan voeren.
En dat was het          ( het woord rat werd genoemd )
Fred Normandale.

Een zwarte kat , als je die zag, draaide je om en ging je niet aan boord.
Evenals je een scheel kijkende vrouw tegen kwam.
Of bij een knoop in een stuk touw., een heksen knoop .
Mijn oom was erg bijgelovig en een van zijn medewerkers, een bemanningslid, was in de vasten tijd in het donker  een tros aan het omhoog trekken en mijn oom voelde deze heksen knoop aan het einde van de tros.
Dat was de reden dat hij naar huis terug keerde.
Bill Pashby.

Een persoon stak een groot stuk papier aan en wandelde  recht naar het dolboord van een boot.
Ik vroeg hem, wat hij aan het doen was en hij zei , dat hij van de heksen af wilde komen en als hij de heksen niet had verbrand,   het nooit goed zou gaan.
Fred Normandale.

Zeg nooit het woord"langstaart ", want daar houden de meeste zeelui  niet van.. Zeg het nooit als je tegen een visserman praat. Het moet meteen tot op de bodem worden uitgeroeid.
Er bestaat een oud gezegde  over deze langstaarten..
Er kwam eens een trawler van zee in de haven en loste al zijn vis en deze langstaarten verlieten ook het schip en kwamen aan de wal..
Wanneer dat schip weer naar zee zal vertrekken, zal het zeker zinken. Dat is al meerdere keren gebeurd.
Het wordt ook wel ........ Het zinkende schip verlaten.....genoemd.
Ross Tyson.


Einde

[vreemdeling]

Loggers en Yawls in de visserij bedrijfstak in Filey.

Filey was een vissersplaats ten zuiden van Scarborough aan de zuidkant van de landtong van Flamborough Head..
De plaats had geen haven en de vissersschepen landde bij hoog water op het strand., waar zij dan schuin op één zijde kwamen te liggen, rustend op de kiel en de kim kiel.
De vissersschepen uit Filey hadden een visserij nummer van Scarborough..
Tijdens de haring visserij werd de haring in Scarborough verkocht.
Na de verkoop van de haring op zaterdag ochtend, keerde de vloot terug naar Filey, landde daar op het strand en in de loop van de dag,  bij hoogwater, kwam de vloot weer vlot en zocht zij een ankerplaats in de baai, zodat op Zondagnacht na 12 uur, zij zonder moeilijkheden konden vertrekken voor een nieuwe werkweek.
De periode dat het schip op het strand lag, kon proviand aan boord worden gebracht en eventueel  kon er van netten worden verwisseld. en andere scheep benodigdheden.

Toen het Scarborough Register van Zeil en Vissersschepen begon in 1786, werd de offshore visserij  uitgeoefend met schepen van 50 tot 60 voet lengte en van ongeveer 50 ton in gewicht.
Zij waren logger getuigd tot ongeveer 1870. Dat betekende dat zij  vier zeilen hadden op 3 masten met een ra schuin naar achteren aan iedere mast gesjord.
Alleen had de voorste mast twee zeilen, een fok en een grootzeil, wat aan de ra werd open gehouden.
Het zeil van de achtermast , was een stuk kleiner en stond praktisch buiten boord.

Wij weten, dat  de tekening van de schepen  en de visserij methode  in eeuwen, weinig veranderd is.

Deze drie mast loggers stonden ook wel bekend als de " Five Mans boats  "of "Farms ".
Dit kwam waarschijnlijk omdat de mensen uit Yorkshire  de woorden "far man boat " heel vlug aaneen zeiden.
Buiten deze vijf vaste bemanningsleden, waren er ook nog een  jongen en een kok aan boord..
De jongen of de leerling zoals hij ook wel werd genoemd was zonder twijfel de algemene "pis    paal "aan boord.
Kapitein Sydney Smith, die ooit ook als jongen had gewerkt op de stoomtrawlers, rekende er op dat de houding van de bemanning ten opzichte van de jongen altijd in woorden opgesomd  kon worden...... het was zijn fout   .... wat er ook aan boord fout kon gaan.!

De driemast loggers hadden een dek over de gehele lengte van het schip.. Beneden dek was er het ruim voor de reep, een ruimte voor de vis  en een  verblijf voor de bemanning, op het achterschip, waar de bemanning de maaltijd gebruikte en kon slapen...

Het is heel interessant om naar de eerste bladzijden te kijken van het  Scarborough  Scheep Register.
Van de 15 of zo  geregistreerde loggers in 1780, waren er zeven schepen eigendom van personen  uit de vissersplaats Filey en wij kunnen er vanuit gaan dat een  gelijk aantal van de bemanningsleden van deze Scarborough schepen, mannen uit Filey waren.
Enige welbekende  familie namen worden er genoemd.
John Cappleman en William Edmond  waren de eigenaars van de logger "Happy Return " gebouwd in Scarborough in 1777. Het schip ging in 1806 verloren.
William Edmond was de eigenaar van de "Providence", die in 1773 in Scarborough was gebouwd..
Het schip werd later voor de kustvaart gebruikt en na 90 jaren  werk te hebben verricht, ging zij in 1863 verloren..
Christopher Williamson en  William Anderson waren de eigenaars van de "Chrristopher  and William ", die in 1772 in Scarborough was gebouwd door Christopher Smith, een van de schppers familie leden.
Robert Edmond was eigenaar van een andere "Endeavour ", die in 1773 in Scarborough was gebouwd en verloren ging in 1790.
Mamaduke Cammish en Peter Cappleman waren de eigenaars van de toepasselijk genaamde logger "Herring ", welke in 1787 in Scarborough was gebouwd.
Ook was een boer genaamd William Darley, uit de plaats Muston, mede eigenaar van het schip.
Robert Edmond was eigenaar van de "Robert en Mary ", wat een ander schip was, dat door Christopher Smith was gebouwd in 1787.
Robert was in 1781 getrouwd met Mary Healand en had zijn schip overeenkomstig hierna vernoemd.

De eerste aantekeningen, dat er een Jenkinson in de Registers werd vermeld,  is William Jenkinson  ( 1776 -1844 ) uit Tiley., die schipper was op een driemast loggers de "Vrienden "en de Ärk " rond 1800.De respectievelijke eigenaars waren John Skelton, scheepsbouwers uit Scarborough en John Nessary, een boer uit Hunmanby.
Wij kunnen er van uitgaan dat hij een bekwaam  zeeman was, sedert hij niet meer werkzaam was in de visserij..
Zijn grafsteen in St. Oswald's vermeldt dat hij een "Master Mariner "was, toen hij in Kronstadt, in Rusland, in 1884 stierf.
Zijn vrouw overleefde hem tot 1867, toen haar dood in de krant de Filey Post werd vermeld op de 26e Oktober., waarin vermeld wordt..... Op de 20e Oktober, is op de leeftijd van 89 jaar, na ernstige ziekte, ondersteunend gedragen door het ware christelijke geloof, Mary gestorven,  de vrouw van voormalig Kapitein William Jenkinson ( een oudere  broer van het Trinity House ), die jaren vanuit de havenplaats  Hull, heeft gevaren.

William Jenkinson ( 1776- 1844 )  en zijn nakomelingen, waren zover wij dit kunnen nasporen, de enige  Jenkinson uit Filey, die zich verheven hebben boven het niveau van de visserman en zich sociaal hebben gevestigd.
Zijn zoon, kapitein Edmont Jenkinson ( 1815- ?  ) trouwde met Mary Hutchinson, de zuster van Christopher Hutchinson, een boer volgens de tellingen van 1861 van 256 acres grond in Muston. Hall en Edwards enige zoon, John William Jenkinson had wettig een inschrijving in het district London  in de geboorte, doden en huwelijks kolom van de krant  Filey Post, toen hij trouwde in de Sheffield Parochie Kerk in 1867 ( Filey Post 21 september 1867 )

William's oom, Robert Jenkinson (1756-1808 )  was een directe voorouder  van de gehele  Filey  Jenkinson vissers familie clan.
Hij was de tweede Jenkinson, die in  de Registers van Tiley werd vermeld..
Hij was schipper en deel eigenaar  van een 58 ton drie mast logger "Prospect "van 1802 tot 1805.Het moet hem verscheidene honderden ponden hebben gekost, om zo'n schip  te laten bouwen en moet daarvoor boven de gemiddelde  werkende visserman hebben gepresteerd..

Een 39 ton boot moet  in het midden van de 18 eeuw  zeker  £ 500 hebben gekost, met haar zeilen, touwwerk, roeiboot en netten, waarvan de kosten werden geschat  op ongeveer £ 1000. Hiervoor was de reden dan ook , dat een eigenaarschap normaal verdeeld werd in aandelen..
De schipper had gewoonlijk wat aandelen.. De mede eigenaars  van Robert Jenkinson waren James Barker en Herbert Stalker, touwslagers in Scarborough.
Het was normaal, dat  boten bouwers, touwslagers en zeilenmakers  mede eigenaars waren in diverse loggers. Het was voor hen een bron van inkomsten en het garandeerde dikwijls een markt voor hun producten.
Zo ook voor de schippers en bemanningen, die er profijt van trokken van zulke overeenkomsten en er van verzekerd waren  dat bij uitvoering van werkzaamheden aan het schip  bij zulke eigenaars. de werkzaamheden  prompt en zorgvuldig werden afgewerkt.

Iedereen met kapitaal kon gevoeglijk investeren in een logger..
Plaatselijke boeren en middelstanders  deden dat gewoonlijk..
Wij vonden in het Register, dat Thomas Jenkinson ( 1793 - 1863 ), de vierde van de vijf broers, als schipper en deel eigenaar van de logger "Flora " was in 1830, met Thomas Foord,  een kroegbaas uit Filey.
Het café de "Foord " staat nog steeds aan het begin van de Queenstraat in Filey.

Visserlui op leeftijd, als schipper en mede eigenaar zijnde van loggers, op oudere leeftijd, maakten meestal een jongere relatie tot schipper of plaats vervangend schipper , volgens de wet.
De derde Jenkinson broer , John Jenkinson ( 1791- 1872 ) was eigenaar van de "Vigilant " en zijn schoonzoon, Skelton Fenbi, was schipper van deze logger.
De jongste broer, George ( 1795- 1860 )  was eigenaar van de  "Integrity " en had van 1834- 1846 zijn neef Matthew  ( 1802- 1851 ) aan boord en na 1836  als schipper,

Wordt vervolgd

[vreemdeling]

Loggers en Yawls in de visserij bedrijfstak in Filey

De volgende tabel, genomen van het Scarborough Register, toont  de drie mast loggers  in het jaar 1830 , die toebehoren aan eigenaars in Filey., net voor  de kleinere twee mast loggers er voor in de plaats kwamen..
De tabel is interessant. daar het toont hoe vreemd het eigenaar schap kon zijn en eigenschappen van veel familie namen, die allemaal dicht met  de visserij zijn betrokken, met de hedendaagse visserij in Filey..
Alle schepen werden in Scarborough gebouwd.

"Endeavour," gebouwd in 1792, Eigenaars Ann Willianson en Richard  Richardson, beiden uit Filey,
Schipper Richard Richardson.

"Zephir ", gebouwd in 1801. Eigenaar en schipper  Richard  Cammish..

"Isabelle ". gebouwd 1815, Eigenaars  William Dunn, Cornelius Railey en William Newton ( allen uit Filey ) en  Chris Grundont, ( jachtopziener  uit Hunmanby ). De schipper was Charles Dunning.

"Dunn ", gebouwd in 1815. Eigenaar  William Dunn en William Newton, beiden uit Filey. schipper  John Crawford

"Diligence "gebouwd in 1817. Eigenaar  John Cammish ( visserman uit Filey ), William Smith.
( scheepsbouwer uit Scarborough ) en  Herbert Stalker  ( Touwslager uit Scarborough ) Schipper was  Johm Cammish.

"Scarborough " gebouwd in 1818, Eigenaars  William Newton, een bakker uit Filey  en schipper was Robert Scales.

"Herring " gebouwd in 1820. Eigenaars Marmaduke Cammish, een visserman uit Filey, William Cammish, een visserman uit Filey, John Coulson , scheepseigenaar uit Scarborough, William Darley, een mijnheer uit Whitby  en William Peck , een boer uit Berverley. Schipper was Marmaduke Cammish.

"Providence ", gebouwd in 1822. Eigenaars waren  John Crumpton ( een visserman uit Filey, Jane  Dixon, een weduwe uit Filey en George Smith , koopvaardij kapitein uit Scarborough.    Schipper was John Crumpton.

Het Scheeps Register laat ook zien, dat er een nieuw type logger  verschijnt, na 1833.
De midden mast was  verdwenen, wat hoofdzakelijk werd gedaan om dat de mast obstructie gaf, bij het halen van de netten.. Deze twee mast loggers waren ongeveer 35 voet lang en ongeveer 20 ton aan gewicht.. Zij hadden maar een half dek..

De uiteindelijke  ontdekking in deze "open zee "vissers vaartuigen  was de yawl. Dit type schip  verscheen in 1840 en 1850. Zij waren eerst logger getuigd op de ouderwetse manier.
Deze mooie scheepjes werden vervangen door stoom aangedreven  schepen vanaf 1913.
De laatste yawl die gevist heeft was tot 1917..

Het is vrij duidelijk, dat  mensen, die hebben gevaren  op deze lang meegaande  schepen, nu nog maar weinigen in aantal zijn en ver te zoeken..
Wij waren echter  gelukkig genoeg., om er met twee er van te kunnen spreken n.l. Tommy Flynn uit Scarborough ( die toen ruim tachtig jaar oud was ) en George Cappleman ( die zich in Scarborough 1919  gevestigd had vanuit Filey en toen ruim negentig jaar oud was.
Hun herinneringen en informaties, gegeven door kapitein Sydney Smith, hielp ons een plaatje op te bouwen van de haring vangst techniek in de laatste jaren van de zeilvaart..

De haring werd in rechthoekige  netten ( tot 30 yards lang of 27, 4 meter )  en werden drijfnetten genoemd.. Een andere naam is "gill nets " ( kieuw netten ), afgeleid van de methode waarbij de vis gevangen werd.( verstrikt met de kieuwen ) .
Zestig netten werden uitgezet, aan elkaar verbonden, in een rechte lijn, vanaf de rechterzijde van het schip, als zij zich vooruit bewoog.. Iedere opvarende leverden zijn eigen netten.

Dat waren kostbare uitgaven., traditioneel gemaakt  in Bridport in Dorcet..
Ds. Charles Kendall  beschreef in 1870 dat de netten per stuk £ 1 en 18 shilling  tot £ 2 en 5 shilling kostten.. Daar iedere yawl zo'n 60 netten in gebruik had, . was deze kapitaal uitgave met betrekking tot de haring visserij,  aanzienlijk.
Om het risico van verlies van netten evenredig te beperken, werden de netten van iedere opvarende regelmatig verplaatst in de lengte van de vleet, ( a,b,c  a,b, c  etc.)
De reep werd in gehieuwd met  een hand kaapstaander.
.
Deze haring netten hadden een regelmatige behandeling nodig.. Zij werden gekookt in rood koperen ketels in een conserverings middel  genaamd cutch ( taan ) , genoemd naar de Golf in India , waar het spul werd aangekocht.
Zeilen, touwwerk en zelfs kielen werden er mee behandeld op dezelfde manier, wat een karakteristieke  bruine, taankleurige aanblik gaf.
George Capplement weet zich nog te herinneren dat de netten aan het einde van het haring seizoen werden gewassen, gedroogd en opgeslagen op de zolderkamers van de eigenaars ,na het haring seizoen..

De haringvisserij werd in de nacht uitgevoerd.
Het was een pelagische vis, wat onder de oppervlakte van het water zwom. Zelfs op een  donkere nacht, met geen maan, was hun perculaire gloed zichtbaar op 30 yards afstand.
Tijdens het zomer seizoen, konden de schepen uit Scarborough rond thee tijd vertrekken en kwamen dan vroeg in de morgen weer terug..
Er waren dan ook andere schepen vanuit Schotland, Yorkshire  en Oost Anglia, die gebruik maakte van de haven van Scarborough, tijdens  deze periode van het jaar..
Tommy Flynn weet zich nog wel te herinneren dat de haven zo vol met schepen lag, dat er geen schip meer bij kon..

Daar de scholen haring  zich zuidwaarts verplaatsten, volgden de yawls de scholen haring., vaak nu meerdere dagen op zee blijvend en liepen dan de dichts bijzijnde havens binnen, om hun vangsten te lossen.
In de periode van de yawl, konden de Filey schepen wel van huis weg blijven , vanaf Oktober tot aan Kerstmis..

Aan het einde van het haring seizoen, werden de schepen opgelegd in de haven van Scarborough of konden elders gaan vissen met de beug visserij, gedurende de winter..

De yawl hadden een roeiboot aan boord., wat bekend stond onder de naam corfe ( wat in het Yorkshire dialect werd uitgesproken als kalf..
Deze roeiboot werd te water gelaten vanaf de gangway, een opening van de verschansing, halverwege de lengte van het schip. Deze roeiboten waren voorzien van riemen en een mast met zeilen en hadden de manouvreerbaarheid om beug lijnen uit te zetten of om haring netten te verzorgen..

Werd de yawl voor de beugvisserij gebruikt, dan bleven de schipper en de scheepsjongen aan boord.,om  de beuglijnen van aas te voorzien, die nog uitgezet moesten worden..
De andere drie mannen namen de roeiboot mee om drie lijnen tegelijk binnen te halen ( met de gevangen vis ). zodat deze lijnen weer van aas voorzien konden worden, om te worden uitgezet..
Volgens George Cappleman, was het continu, zonder te stoppen..

Met zoveel werk wat aan boord verricht moest worden. was het voor de schipper en de jongen moeilijk om de zeilen te bedienen van de logger.. Door deze oorzaak  waren de yawl ,toen  "dandy getuigd " , vanaf 1870 en verder.
Dit tuig was gemakkelijker te bedienen, maar  het beperkte de snelheid van de yawl en wat ook  betekende, dat zij niet zo dicht bij de wind konden varen  als wanneer zij "logger getuigd " waren.

Normaliter werd de opbrengst van de vangst van de week verdeeld op Zaterdag, volgens een vast patroon..
Gewoonlijk ging er 50%  naar de eigenaars als een bijdrage in de investering van het schip en uitrusting, de rest was voor de bemanning. Hun deel vond pas plaats  nadat de kosten van het aas was verrekend. Extra manschappen kon men aannemen op drukke perioden in de zomer, op vast loon.
Dit systeem kon ongenoegen veroorzaken.

George Jenkinson, yawl eigenaar uit Filey werd ontboden op Bridlington burgerlijke zittingsperiode in Augustus 1878 door een William French, die Jenkinson had aangenomen voor een guinea ( gouden munt ter waarde van 21 shilling ) per week .
Betaald zijnde voor een week 's werk op de nacht van de eerste dag, was het schip zich aan het klaar maken voor het vertrek de volgende Maandag., toen Jenkinson verklaarde dat...... als zij niets zouden vangen, konden zij ook niets aan lonen uit betalen.

Hij werd veroordeeld door de Raad om een week loon te betalen en twee shilling als compensatie.
George Jenkinson moest ook 11 shilling kosten betalen ( Filey Post 10 Augustus 1878 ).
George Jenkinson stelde voor dat dit gedaan moest worden in geld uitgedrukt aan boord van de yawl "Thomas en Mary ".
Dit bleek redelijk, omdat dit was af te lijden, omdat het een voorbeeld was van een schip vernoemd naar de boot eigenaars.

Einde

[vreemdeling]

De Geschiedenis van de Scarborough Visserij  Bedrijfstak.


Gedurende honderden jaren pufte de Scarborough visserij  bedrijfstak  voort , op dezelfde tred.
De visserman betaalde tienden aan de monniken , voor de rechten van het vissen op zee.
Deze bedrijfstak nam nooit een grote omvang, omdat  de visserman nooit een groot aandeel in de markt had,. Er was geen mogelijkheid van transport van vis naar de grote steden.
En dat was speciaal het geval  met Scarborough, daar deze plaats was omgeven door heuvels en moerassen en met geen steden binnen een afstand van 50 mijl..
Iedere toename in productie zou waarschijnlijk een overvloed aan vis hebben betekend en met dit, een lager inkomen.. Zo'n uitbreiding was  echt niet mogelijk.
De bedrijfstak ging voort in haar eigen manier.
In 1830 verheugde Scarborough zich  over een bloei in haar visserij bedrijfstak.

De plaatselijke historicus, Thomas Hinderwelll,  was buitengewoon kritisch over de visserlui van Scarborough, waarvan hij beweerde  dat zij gebrek aan industrie en initiatief hadden,..
De lokale  historicus  maakte zijn mening bekend.
Het was merkbaar dat de boten uit Scarborough niet veel interesse hadden in de haring visserij.
Een historicus uit Flamborough had het aantal schepen bijgehouden , die deelnamen aan de haring visserij in Yarmouth.
In 1794 waren daar 15 schepen uit Straights, 5 uit Runswick, 8 uit Filey, 5 uit Robin Hood baai . 4 uit Flamborough en maar 3 schepen uit Scarborough.. Het was niet alleen de visserij , maar  het was belangrijk.!
Misschien had Scarborough een andere afleiding, zoals de koopvaardij en de scheepsbouw.
Het meest waarschijnlijke geval was,  dat de Scarborough vissersschepen in de lokale wateren bleven vissen met de overvloed aan vis.. Zij  hielden echter alleen de eerste klas vis,  zoals eerste klas tong,, griet en tarbot.
Zij keurden simpel andere vis af,  zoals schol, schar, leng en heek.
Zij vertrouwden op hun 5 mans boten. Zij gebruikten de beug visserij met zo'n 2500 geaasde haken.
Zij waren gewoon ingesteld op hun eigen manier en werkwijze.

De bloei van de Scarborough vishandel  kwam voor de  geboorte van de spoorwegen.
In 1830 en 1840  groeide Scarborough in grootte en ontwikkelde er een toeristen industrie..
De eerste trawlers van de Noord Oost kust rond Scarborough, waren niet de lokale visserlui. In plaats er van kwamen zij  van de Zuidelijke havens, zoals Brixham, of Lowestoft. Zowel Barking en Brixham claimde het eerste gebruik van de boom kor. De Zuidelijke trawlers  kwamen naar Scarborough en maakten er een centrum van de visserij industrie aan de Noord Oost kust.
Zij hadden baat bij de goede prijzen die er waren in het kust gebied van Scarborough tijdens het toeristen seizoen.
De bloei rond Scarborough duurde  tot 1830 en 1840..

Het hoogtepunt van de bloei van 1830 voor Scarborough kwam, toen de Silver Pit in 1835 werd ontdekt..
Deze locatie werd eigenlijk per ongeluk ontdekt, toen de vissersvloot uiteen werd gedreven tijdens een storm op de Doggersbank.
Eén schip werd van de vloot afgescheiden en had door het slechte weer ook niet de kans gekregen zijn net scheep te halen.
De schipper  was dan ook blij verrast, toen zijn net barstensvol met prachtige tong zat.
Hij kwam weer terug naar deze plek met de hulp van een  navigator, die de koersen en tijden heeft uitgewerkt, welke de trawler tijdens de storm had afgelegd,.
En al spoedig was dit gebied bekend als de "Silver Pit "
Op het hoogte punt van deze bloei werd tong zo overvloedig aangevoerd, dat zij verkocht werd voor 5 shilling een karren vracht..
Deze bloei was echter maar een kort leven beschoren, daar de tong in 1838  verdween uit de"Silver Pit "

In 1845 kwam er een  nieuwe stimulatie voor de visserij van Scarborough , met de opening van de spoorlijn York naar Scarborough.. Op dat moment ging Scarborough samenwerken met de havens van Hull en Grimsby.
Het was het centrum van de bedrijfstak.. Nationaal was er een hoogtepunt in de trawl visserij, daar de Engelse vloot vermeerderde van 130 schepen in 1840 naar 800 schepen in 1860.
De Britse Spoorwegen brachten de verse vis naar het  Engelse industriële achterland..
De eerder afgedankte vis door de vissers van Scarborough, werd nu  goedkoop in de stad verkocht ..

Er was ook een opleving  in de kust visserij van Scarborough.
In 1870 had Scarborough 40 roei vissersboten,  in vergelijking met 6 stuks in 1820.
Verse krab kon nu over grotere afstanden per trein worden vervoerd. Wat overbleef kon altijd nog  verkocht worden  bij het haven hoofd..
Maar de kust visserij was reeds in gevaar.
In 1890 werd de kust trawl visserij verboden, Een rapport van de  Visserij Officier, HB Boothby, in 1909, schilderde een sfeerloos plaatje.. Veel roeiboten ( met zeil ) gebruikte illegaal trawl netten, 20 stuks in Bridlington, 7 in Scarborough en 11 in Hartlepool.. Zij wisten dat zij illegaal aan het vissen waren, maar zij namen wel het risico.. Anders konden zij zichzelf geen broodwinning permitteren.

Zelfs rond 1909 waren er waarschuwende tekens.. De toename van de visserij  was zelfs niet goed voor de visserman..
In 1909 werd er 1.522,191 CWT ( 77.327 ton )vis gevangen, tegen 1.381.592 CWT ( 70.185 ton) vis in 1908. Nu  veroorzaakte deze toename van de hoeveelheid vis, een prijs daling van alle vis in waarde..
In Hull was dit evenzo het geval met een toename van 64.439 CWT( 3273 ton ) in vergelijking met het voorgaande jaar met een algemene prijsdaling van de totale verkoop van £ 141.390..

Bij de trawl visserij  was de focus altijd gericht op de haring..
In 1875 verschenen er de eerste stoomtrawlers en zij konden in alle weersomstandigheden  conditioneren,..
De maten van de netten werden groter. Het gebruik van ijs voor koeling van de vis werd geïntroduceerd..Een Koninklijke commissie werd in 1863 opgericht, om de vis voorraden te onderzoeken..Maar met  de afwezigheid van gegrond stemmingen, werden  statische informatie en goede wetenschap van alle Akten  van het Parlement, die de visserij  regelden, ingetrokken.

In 1891 bezocht de eerste Grimsby trawler IJsland,.
Rond 1880 was de trawler vloot van Scarborough , goed achterop geraakt bij de grote Humber havens Hull en Grimsby,
De Scarborough schepen waren dikwijls  ouderwetse schepen die door middel van schoepen werden voortbewogen..
Deze schepen werden langzamerhand vervangen en het laatste schip van dit type, de "Constance " werd tot zinken gebracht op de 22e Maart 1910.. De nieuwe  schroef stoom trawlers namen nu het werk over zoals de trawlers "Otter , "The Seal "en de "Dalhousie "

Scarborough had de capaciteit om te renoveren.
De Otter trawl scheen  in Scarborough te zijn ontdekt, met de trawler "Otter " van de firma Normandale.
Dit was een revolutionair nieuw net.

Wordt vervolgd.
.

[vreemdeling]

Bedrijfstak visserij Scarborough    deel 2.

Wereld Oorlog No. 1 gaf dat grootste klap aan de trawler vloot van Scarborough..
In één nacht gingen er  elf trawlers verloren, toen een enkele Duitse onderzeeër, de vloot van Scarborough vernielde..
Nog maar een handvol trawlers bleven er over..
Het einde van de oorlogshandelingen bracht geen einde  aan de misére, daar er in 1920 nog eens drie trawler  verloren gingen, door onontplofte mijnen..
Tussen de twee wereld oorlogen  herstelde de Scharenborg visserij bedrijfstak nooit echt..
Bij het begin van de 2e W.O. had Scarborough  slechts 7 trawlers ( in vergelijking met Hull 191 trawlers en 381 trawlers in Grimsby..
En het aantal van 7 trawlers  werd  nog eens verminderd tot 3 trawlers in December 1943..

Na iedere W.O. mocht de haring visserij zich verheugen in een tijdelijke opbloei.
Grote scholen haring werden er opnieuw gesignaleerd.
De vis voorraden, hadden zich weten te herstellen, tijdens de oorlog..

De trotse traditie van de trawl visserij  bleef gehandhaafd in een paar families.
De familie Normentales  in het bijzonder, beoefende de trawlvisserij  goed tot 1970.
Maar de haven was echter nooit in staat  om te concurreren met de havens zoals Grimsby..en Hull.
Een paar goed  gevestigde lokale families wilde echter de visserij niet opgeven.
Zij bleven vissen vanuit hun plaats van geboorte,
De hoofd trawlervisserij werd uitgeoefend vanuit Grimsby en Hull.

In 1954 werd de laatste tonijn gevangen voor de kust van Scarborough..
Dit was een slecht teken voor de haring industrie.
De tonijn voedde zich met de trek van de scholen haring. De vermindering, toen het kwam, was trapsgewijs..
De laatste stoomtrawler van de Scarboroughse vloot was de trawler William Wilson..
Deze trawler was pas een jaar eerder in Scarborough gekomen. Na zes maanden werd zij gedwongen in de haven te blijven, om dat zij niet in staat was om een bemanning te vinden..
De trawler Emulator had de haven al maanden eerder verlaten en werd trots herinnerd..
Rond 1970 waren de Schotse kaakmeisjes er mee gestopt, om naar de stad te komen en de haring vloten waren er niet meer.
.
Een deel hiervan  was het probleem van de buitenlandse concurrentie.
De haring industrie was afhankelijk van de Russische en Duitse export handel.. Geen andere landen mengden zich in de haring opbloei..
Toen Engeland toe trad tot de Europese Unie, werd de visserij  bedrijfstak  opgeofferd als een prijs voor de toetreding.. De zaken gingen echt slecht, toen de Russen  er mee begonnen om fabrieksschepen te bouwen en deze schepen uit te rusten met Purse Sein netten..
Zij maakten de zeeën leeg van de vis voorraden.
En dat was het dan.
Een duizend jaar van visserij nalatenschap werd vernietigd..
Leefgemeenschappen hadden zich gevestigd rond deze bedrijfstak, waar zij van hielden........ zij wisten niets anders.
Het was een hard gelach en is nog steeds zo, wat  gevoeld wordt, door de oudere visserlui..

Voor een vluchtig moment in het midden  van de jaren rond 1800, was de haven van Scarborough de meest interessantste  haven van de Yorkshire kust.
Maar haar was slechts een kort leven beschoren..
Over het algemeen genomen  was  de stad, zoals veel van de kleinere visserij dorpen, zoals Filey, Staithes en Robin Hood baai.
Zij waren in zich zelf gekeerd en onvriendelijk  t.o.v. buitenstaanders.
Iedereen kende iedereen. en pottenkijkers waren er niet welkom.
In de drukke havens van Hull en Grimsby konden nieuwkomers wel eens de weg kwijt raken in de drukte.
Nieuwe ideeën verspreidde zich snel en  de nieuwkomers werden hartelijk verwelkomd.
En de industrie was dichtbij,  om de benodigde onderdelen te kunnen leveren voor de bedrijfstak.

Sommigen verwonderden zich er over, waarom Scarborough nooit in staat was om te vechten,  net als Hull en Grimsby..
Maar een enkel feit komt er uit de periode van Scarborough grootste succes..
In 1864 waren er 400 schepen in de haven van Scarborough, maar slechts 100 schepen konden in de haven, 300 vis smacks moesten buiten blijven.
De haven van Scarborough kon nooit  wedijveren met Grimsby, waar dokken waren langs de gehele rivier oever.
Scarborough kon nooit zo'n vloot herbergen,  wat in Grimsby wel kon.
Zo simpel was het nu eenmaal !

Er is veel gesproken over de  terug val van de haring visserij, maar het kon echt ieder ogenblik gebeuren.
Een soort wat samen zwemt in scholen, 5 mijl lang en 4 mijl breed , wordt altijd bevist tot het uiterste..
Zij verplaatsen zich in voorspelbare richtingen langs de oost kust en zelfs veranderd het de zee in een zilverachtige flikkerende kleur..
Daar de technologie  verbeterde tijdens de 19e eeuw, werden de voorraden opgejaagd en in de twintigste eeuw  doodde de bedrijfstak zich zelf.
De visserman  hielden van dit soort leven en wilde het simpel weg ook niet opgeven..

Het was gemakkelijk om de ontbreking van regelgeving te bekritiseren, maar effectief was het een vrijheid voor iedereen.
Trawlers van ver weg, zoals van het eiland Man, bezochten de kust van Yarmouth.
Het waren niet alleen de Engelse trawlers, maar ook de Hollandse.
Om Thomas Scale te citeren.... Ik heb de haven vol zien liggen met haring schepen, Hollandse, Schotse, vanuit Yarmouth, Lowestoft en schepen uit Zuid Engeland.
De trawlers uit Scarborough konden daar zelfs niet meer binnen lopen, toen het op een keer , slecht weer werd, zoals ik mij herinner, toen ik nog een jongen was en al de Scarborough trawlers moesten Hartlepool binnen lopen, als schuil haven..
Beide havens waren prop en prop vol, tot in de monding van de buitenhaven toe.

De haring bedrijfstak scheen altijd zo gezond en de Schotse kaakmeisjes kwamen nog steeds naar Scarborough. tot laat in  de jaren rond 1960..
Het was een soort van instelling..
Maar Scarborough was slechts een verwerking station.
De meeste schepen  kwamen simpel genoeg uit  gewoonte,
Hun bezoeken waren van korte duur.. Het kon zelfs beschreven worden als een plaatselijke industrie.... want de Schotse kaakmeisjes vertrokken weer in September..
Behalve van een paar lokale families, waren de vissersschepen van buitenstaanders..
De visserij bedrijfstak van Scarborough was meer een illusie,  dan realiteit.

De oude expert van de Scarborough visserij aanhalend, kapitein Sidney Smith.... Oh ja, reusachtige veranderingen,.
Ja, de netten van de trawlers werden verbeterd en nogmaals verbeterd en nog beter verbeterd en ook de drijfnetten voor de haring visserij , wat nu niet meer bestaat, is jammer,  omdat Britse, Hollandse, Belgische en Franse vissers, de Noordzee bevisten op haring gedurende duizend
jaren met drijfnetten en het maakten geen verschil voor de vis voorraden.
Maar hebzucht  deed hen verkiezen voor ring netten en dat vernietigde het geheel., omdat ring netten gewoonlijk rond een school wordt uitgezet en het vult het schip in korte tijd met de vis en.......wat later vervangen zou worden door een modernere methode van de purse seine netten, wat nog slechter was.
Want het is zo'n groot net  wat de gehele school haring omcirkeld  en als de uiteinden van het net naar elkaar toe worden gehaald, kan de haring niet meer ontsnappen en wordt vervolgens dan de voet lijn naar zich toe getrokken, is er nu absoluut geen mogelijkheid meer  om te kunnen ontsnappen en  wordt vervolgens het net leeg gezogen met een vacuum pomp..

En als eenmaal de gehele school  is binnen gehaald,.....     de grote haringen, de kleine haringen., de onvolwassen haringen   .......zien wij, .............. hoe de Noordzee gezuiverd is van de haringen.

Einde

[vreemdeling]

Visserlui vertellen de politici wat hun mening was  in 1883.

In de late dagen van de maand September en in de maand Oktober van 1883, was de vissers gemeenschap van Scarborough in gesprek over een nieuwe Akte van het Parlement met betrekking tot de visserij bedrijfstak..
Meer regelgeving werd verplicht gesteld en de visserlui mopperden over meer bureaucratie..
Boetes werden opgelegd aan hen die de regelgeving niet gehoorzaamden..
Schippers moesten examens afleggen..
De visserlui kwamen in opstand.
Vergaderingen werden gehouden en de hoogwaardigheid bekleders van de stad, zoals dhr. Rowntree namen het woord..
De vergadering in de Oude Stads Hal werd niet gekenmerkt door een logisch en gegrond debat.....de visserlui waren niet gekomen om naar de standpunten van andermans mening te luisteren...... en in plaats hiervan namen zij de mogelijkheid waar, om anderen, waarmee  zij in de clinch lagen, te vertellen,  hoe zij echt over hen dachten ?
Het was een vergadering om nooit te vergeten.

Dhr. Donisthorpe stond op als de voorzitter van de vergadering en riep op tot een  eerlijk aanhoren van de sprekers en werd prompt uitgejouwd. met de woorden........" Hoeveel hebben ze jou betaald voor deze functie." ?

Er waren enkele minuten van verbijstering, terwijl er een "dronken "visserman de zaal uit werd gezet.
Dhr. Donisthorpe probeerde er een punt van de maken over de  kort geleden gehouden vergadering in Sandsite, waar gezegd was..... "De Mercury gaat door  met te vertellen dat wij de Resolutie hebben aangenomen, omdat wij een stelletje onnozelaars zijn,  " , waarop de menigte antwoordde. ...."dat bent U ", waarop de menigte waarderend lachte.
Hij vervolgde....... velen van jullie, die nu hier vergaderd zijn,  zijn geen visserlui.
De menigte  barstte weer in lachen uit en applaudisseerde en een  leukerd in het gezelschap schreeuwde... Bent U een visserman ? 
Kan jij een vissers smack naar de Doggersbank brengen ?
Hij probeerde  de vergadering te overdonderen door te zeggen... Op vier punten is de wet dictatoriaal, het overige is louter onzin., waarop een visserman schreeuwde...."Dat ben je zelf ook !  "  en een ander schreeuwde..... "Man,... ga toch zitten  "!.

Dhr. Rowntree nam het woord en trachtte  een serieus punt te behandelen...... Wat van de voorstellen over de voedsel vertrekking aan boord, van de schepen  zijn afkomstig van de visserlui uit Hull..
En voor hij de kans kreeg dit punt te behandelen, schreeuwde er een visserman met stem verheffing...."Wij willen niet, wat zij in Hull wensen. Wij willen de Scarborough voorstellen en wij krijgen ze niet.."
Tijdens zijn gehele toespraak, werd dhr. Rowntree, een prominent politicus uit Scarborough, het spreken moeilijk gemaakt en werd steeds weer in de reden gevallen  en uitgejouwd van  "Hoepel op man" en "Ga zitten " of Blijf bij je onderwerp ", wat gevolgd werd door veel gelach..
Er waren momenten dat er niets te verstaan viel, boven de herrie van de mensen massa uit.. Keer op keer trachtte Rowntree  de vergadering toe te spreken, maar de visserlui huilden schreeuwend... Nee, Nee en kraaiden het uit.
Ter verdediging van de Akte van het Parlement, trachtte dhr. Rowntree te zeggen.
...."Ik denk, dat er voedsel voorstellen in de Akte staan, die jullie graag zouden willen horen ", maar  voor hij scheen te kunnen beginnen met wat te zeggen in de tien minuten die hem hiervoor waren toegewezen, schreeuwde de voorzitter van de vergadering  .. Je tijd is voorbij !
Dhr. Rowntree nam weer plaats op zijn zetel..

Dhr. Luons sprak en zei... "Het kan mij niet schelen wat de Paus gezegd heeft over politici.... Voor het Leger en Regering , laat gekken dan een wedstrijd houden.
Wat dan als de beste is beschouwd,  is het beste " !
Deze prachtige woorden en dichtkunst, werden met een uitroep van verbazing ontvangen en veroorzaakte gelach. De menigte bleef maar doorgaan en maakte het de hoogwaardigheid bekleders moeilijk, zodat  zij nauwelijks in staat waren om te spreken boven het geluid van de heksenketel uit, van de menigte.

De politici en de burgerlijke hoogwaardigheid bekleders verwachtten en zekere hoeveel respect voor hun  afdelingen en hun klasse..
Er was een verwachting van verschil van de lagere klasse en dat was, wat de lagere klasse visserlui voor hen waren.. Het was een vreemde klasse van verschillende culturen. Een debat tussen professionele politici en visserlui..

George Marshal, een trawler schipper nam het woord..
Ik ben al een lange tijd schipper , maar nog nooit heb ik een scheepsjongen in elkaar geslagen.
Luister, luister, werd er door de toehoorders geschreeuwd..

Ik hou niet van de functionarissen van de Kamer van Koophandel.
Zij komen gewoonlijk op de gekste tijdstippen en roepen vergaderingen bij elkaar in het midden van de week, als veel schippers honderden mijlen verwijderd waren,,,,,,, er waren die avond veel schippers aanwezig, die nog nooit een examen hadden afgelegd en dat ook niet gekund zouden hebben.
Luister, Luister  werd er weer geschreeuwd door de toehoorders van de vergadering.

De visserlui waren kwaad over de nieuwe wetten die er zouden komen.
Schippers moesten gedwongen worden  om een examen af te leggen..
Zij moesten  de activiteiten aan boord bijhouden.
Dit had gedeeltelijk te maken met een dekjongens aan boord, die aan boord werden misbruikt..
Er had kort geleden een geval in de krant gestaan over een jongen die aan boord van een schip was gestorven.
Hij was aan boord getreiterd en de schuldigen werden onschuldig gepleit, daar zij alleen maar de  orders van de schipper hadden uitgevoerd,.
Jongens werden vaak aan boord misbruikt, werden gehard en gedwongen de rotste werkzaamheden te verrichten.
In veel gevallen was het net als in het leger, waar nieuwkomers gedwongen werden om inwijding proeven  af te leggen.. Later zouden zij als volwaardige soldaten worden geaccepteerd.

Ook werd er een vergadering in Filey gehouden in de Victoria Kamers van de Liberty and Peace Defence League, in de Murray straat.. Onder hen waren aanwezig John Cammish, dhr. Jenkinson Naxby en George Colling.
De voorzitter opende de vergadering met het zeggen..... de Akte  blijkt  een van deze bemoeizuchtige stukken wetgeving te zijn ,wat van geen nut is voor  iedereen, behalve aan hen die   grote salarissen zullen ontvangen voor het werk of grote zorg hebben over hard werkende visserlui.
Er werd een resolutie aangenomen waarin werd verklaard. ... dat de inmenging van de Kamer van Koophandel  met de vrijheid en ongebondenheid van de mensen,  een halt moest worden toegeworpen.

De politici zagen deze mensen  als laag geklasseerde visserlui, maar zij waren hard werkende middenstanders..
Zij waren de  grondvesting van de vrije markt economie........ de kleine hard werkende bedrijven.. Als handelaren  verwachtten zij het respect van de politici..
Zij verwachtten van hen, dat zij zouden  luisteren naar hun grieven en spraken hier duidelijk over.. De politici wisten niet wat hen overkwam.... zij waren nog niet gewend dat de toehoorders van mening uitte door te roepen " Goed  gedaan " en "Man, ga toch zitten " !

Wordt vervolgd
...

[vreemdeling]

Visserlui vertellen hun mening          deel 2

Dit was een erg moeilijk punt voor de visserij bedrijfstak, nu zij gedwongen werden de voorschriften  te accepteren.
Veel van de schipper waren ongemanierd en totaal ongeschikt om formulieren in te vullen en  te leren leven met gecompliceerde voorschriften.
De visserman was er niet aan gewend , om dit te doen..

Wat later in dat zelfde jaar, werd een Koninklijke Commissie gehouden naar de visserij bedrijfstak , wat de mening van menig visserman trok, met name langs de kust vanaf Hartlepool  en Hull.
Hier werd naar de mening van Thomas Wood geluisterd.,
Hij was een visserman uit Hartlepool en hij verklaarde........
"Ik heb 24 jaar vanuit Hartlepool gevist.
Wij visten in de wateren  van zo'n 20 mijl uit de kust, waar eens 50 tot 60 stones  schelvis per dag werd gevangen ( 315 tot 370 Kg. ).
Nu vangen wij er 5 of 6 stones ( 31 tot 37 Kg. )
Hij schreef deze vermindering toe aan de activiteiten van de trawlers..
Vorig jaar had hij een beschadigd net, veroorzaakt door een trawler, maar het schip was te ver weg om haar visserij nummer te kunnen lezen, wat in het algemeen op een plaats vermeldt staat, waar het moeilijk te zien is.
Hij wist, dat de trawler niets te zoeken had binnen de drie mijl zone, maar het was gebruikelijk  dat je niet de politie lastig viel met je klacht..
Zijn bemanning  bestond uit vier man en een jongen en het laatste haring seizoen vingen zij voor
 £ 50 waarde aan haring, waar zij eerder £ 150 aan waarde vingen..
Velen  zijn er toe gedwongen om de visserij op te geven, daar het onmogelijk was, er de kost mee te verdienen..
Twintig jaar terug, waren er 100 haring schepen, behorend bij deze haven, die de haring visserij uitoefenden, maar nu zij het er slechts 25 schepen...
De trawlers hebben nu de kustwateren leeg gevist en vissen nu verder weg..
Dit bewijs werd bevestigd door andere visserlui uit Hartlepool, zoals Robert Rowntree en William Davison..

De visserij bedrijfstak had klaarblijkelijk verdere voorschriften nodig, maar zij was vol met onwillige mensen om zich aan de wetten en voorschriften te houden..
Veel van de visserlui wilden klaarblijkelijk verdere voorschriften, maar alleen dan, als zij werden opgelegd aan andere vissers..
De drijfnet vissers  wilden voorschriften om de trawler te doen stoppen, om dicht bij de kust te vissen, waarbij zij de netten van de drijfnet vissers beschadigden..
Voor zover als de drijfnet vissers er bij betrokken waren,, moesten de trawler vissers echt zeker worden gestopt met vissen.
Zij waren een overlast, wat de bedrijfstak verwoestte..

De vergadering die in 1883 werd gehouden, is vaak gezien als een keer punt in de geschiedenis.
Voor dat jaar was de vissers bevolking overgelaten aan hun eigen inzichten.
Zij waren duidelijk de zeeën aan het plunderen van alle vis  die zij konden vangen.
De Staat liet hen over het algemeen alleen.
Zij hadden maar een paar voorschriften en formulieren, waar zij zich aan moesten houden.. Voor hen lag er een  voortdurende toename van voorschriften en controle van de Staat.. Rond 1970 was de betrokkenheid van de Staat in de bedrijfstak bijna totaal.. Voorschriften over de maten van de netten, en vis quota's.
Aan het eind , waren ze betrokken met de sluiting van bepaalde visserijen..
De vis industrie had ook goed gepresteerd zoals de boeren bij het voeden van de natie.
Nu was de groei van de productie van de boeren duurzaam. De uiteindelijke  technologie, waren de fabrieksschepen van de Russen en de Noren., Zij  maakten de zeeën leeg van vis..Dat kon nooit duurzaam zijn..

De bedrijfstak slaagde er altijd weer in om door te gaan.. Het had te veel banen.
In 1883 had Hull  300 a 400 eerste klas trawlers en 200 a 300 kleinere vissersschepen.. Gedurende vele jaren  vanaf 1883, won de bedrijfstak  groots de argumenten..
Het was kritiek op dat moment., maar alleen voor de kust visserij.. Trawlers maakten de zee leeg van vis en moesten steeds verder en verder  weg gaan vissen..
In de volgende  twintig jaar werden zelfs scheepjes in de grootte van roeiboten uitgerust met trawl netten, ondanks het feit dat zij niet in de kust wateren mochten vissen.
De politici waren altijd voorzichtig met voorschriften en wetten.  in plaats hiervan waren zij er tevreden mee, om de visserlui toe te staan, de gans te slachten, die de gouden eieren legde.

Einde

[vreemdeling]

Wat de zee voor mij betekent.

Aan plaatselijke visserlui, zeelui en kustbewoners  werd gevraagd, wat de zee voor hen betekende.
Hier volgen wat van hun antwoorden.

De zee voedt ons, het vermaakt ons en de zee windt ons op..
Het neemt ons mee naar nieuwe landen, om de rest van de wereld te ontmoeten.

De zee is fascinerend,
Als het een fout maakt of als je haar niet begrijpt, zal zij je doden..
Er is geen plaats om je te verbergen van Moeder Natuur.

Het is een wildernis. een niemands land, maar ik hou er van voor de vrijheid die ik voel, de rust , de leegte. Al je problemen blijven aan de wal, mijlen ver verwijderd.

Staande op de boeg van een schip,  met niets dan de zee en de lucht om je heen, met geen land in zicht,  is het meest fantastische gevoel van vrijheid, wat ik heb gevoeld.

Ik ben bang voor de zee daar het onvoorspelbaar is. De zee beweegt onder je voeten, , het is nauwelijks geloofwaardig , dat je op dezelfde planeet bent.

De zee  is een bron van eindeloze bekoring.
Ik houd van haar veranderlijkheid, haar wijde scala van kleuren en haar veranderlijke stemming.
Bij de zee wonend , heeft het mij de diepste blijdschap van mijn leven gebracht, een diep gevoel van welbehagen en gemoedsrust.,
De zee doet mij voelen,  dat ik ben waar ik moet zijn.

De zee is een bezorger en een ontsnapping van het hectische leven aan de wal.,
Kust gemeenschappen voelen zich er aan verwant en  bekijken het weer  meer nauwlettend.

De zee kan een wrede minnares zijn.
Maar een zon opkomst op zee,  het Noorder- en Zuiderlicht, de bio helderheid, een perfect ontwaken van een effen rust op een zomer avond en de ,er dichtbij zijnde met vertrouwelijke, onweerstaanbare en ontembare kracht, zijn  allemaal  van die  dingen, waar  ik persoonlijk van houd,  van het leven op zee...

Mijn boot houdt mij in de gaten  en zorgt er voor dat mijn voeten niet nat worden., een boot of een schip is het "Thuis "van de meeste zeelui.

Bewegend in een langzame schommelende beweging is rustgevend en maakt het leven op zee behaaglijk.

Op zee zijnde , ontmoet je boeiende mensen, waarvan je de verhalen altijd zal blijven herinneren.,
Je ziet  fantastische vergezichten, dolfijnen, grote schepen en extreme weersgesteldheden.
Je bezoekt geheimzinnige havens, van kleine havens tot gigantische maritieme wereldsteden.
Je ziet verschillende culturen..

Mijn boot of schip is een thuis als ik van huis weg ben.
En meer belangrijker zijn de bemanningsleden waarop je volledig moet vertrouwen. Dit helpt er aan mee , een waarborg te vormen, wat ik mij voorstel zoals dat wordt ervaren bij mijnwerkers of bij soldaten, wat gesmeed is in moeilijkheden. Als dit eenmaal is gecreëerd en je je element hebt gevonden in het zogenaamde tastbare teken van elk schip, heb je een werkplaats zoals geen ander.

Kust gemeenschappen staan open  voor schepen vanuit  ergens uit de wereld.

De landen hebben een 12 mijl begrenzing
Buiten deze  nationale begrenzing blijft er één van de laatste aardse vrije  ruimten...
Als je op een eiland natie leeft, vergeten wij ook gemakkelijk in de grootte van 95 % van alle dingen die wij hebben verkregen bij goedkeuring van de zee.
Over het algemeen zijn de  meeste bewoners van het land "Zeeblind ", want zodra eenmaal de schepen en de scheepvaart industrie uit het zicht zijn, zijn zij over het algemeen vergeten, over al de zaken die er niet  direct mee betrokken zijn.

Een individu moet met de zee of op de zee leven,, voor hen, om dit te begrijpen..

Zeevarende families zijn vaak voor een lange periode van elkaar gescheiden en het leven kan echt moeilijk zijn voor hen, die thuis achterblijven.

Landrotten klagen over een  werkweek van 40 uur.
Ik lach er om en denk bij mijzelf, dat is een nogal een gemakkelijk weekje.

Einde.