Herinneringën deel 2

[Knorhaan]

Johan.
Kan jij mij vertellen hoe het komt dat de geplaatste tekst niet overeen komt met het origineel. Sinds words 7 i.p.v. XP heb ik hier last van.
Voorheen had ik nooit dat probleem.
Ik probeer het te corrigeren zodra het geplakt is, na het copieëren , maar dat lukt ook niet.
Wat is uw advies ?

Prettig weekend

Cor.

Ik denk dat er nogal wat niet zichtbare leestekens , zoals spaties en tabs, in je tekst zitten.
Je kan die zichtbaar maken en daarna weghalen door de knop onder de pijl op het tabblad Start aan te zetten.

[vreemdeling]

Hans en Knorhaan.

Bedankt voor jullie advies.
Ik ga het uit proberen.

Cor.

[vreemdeling]

                                De Haringvisserij rond de Galway Baai.

De haven dam in Bearna, een klein dorpje ten westen van Galway was oorspronkelijk gebouwd in 1799 door de vooruitstrevende landheer Lynch. De dam werd later in 1822 vergroot door de nieuwe ingenieur Nimmo, om de haring visserij in de baai te bevorderen. Een deel van de haven dam werd in 1831 weggespoeld en kort er na weer opgebouwd door een gift van £ 70. van de kustwacht, die op dat moment een station had op de weg van de haven dam.
De landkaarten uit 1840 van Galway tonen nog de Nimmo's havendam in al haar glorie, die de kleine vissersvloot beschermde tegen de Zuid Wester stormen.
Maar interessant is ook, dat het een rij van kleine huisjes langs de kust liet zien, wat Freeport werd genoemd, tussen de haven dam en Mags Boreen , een uitstekende klif, in het oosten. Toen de landmeting hun kaarten corrigeerden, in de late jaren van 1800, was er niets meer van deze huisjes te zien.
Dus, wat was er gebeurd  met Freeport en de haring industrie, wat de plaats in stand hield.

Een rapport over de visserij bedrijfstak uit 1837, bevestigde, dat deze huizen waren gebouwd en werden verhuurd aan visserlui, door een zekere heer Lynch ( uit wiens geslacht ook de beroemde Che Guevera is voortgekomen ). De visserlui betaalden een prijs van 10 ½ shilling per jaar voor deze huisjes.
Het rapport bevestigde ook dat de bewoners alleen hun inkomsten verdienden uit de opbrengst van de zee, dat zij voldeden aan de regelgeving van de Claddagh, dat zij op haring mochten vissen en hun vangsten per kar naar Galway moesten brengen. In Bearna werd geen vis gedroogd of gerookt, alleen verse vis werd verhandeld.
Daar waren 21 hoekers onder 9 ton in grootte en 20 roeiboten, die in 1837 een bedrijfstak van over de 200 mensen van vis voorzag.( om een vergelijking te geven, waren er in die periode 80 tot 100 hoekers vanuit Claddagh vissende en sommige bronnen spreken zelfs over meer dan 200 stuks.
Op het hoogte punt van de visserij, werden in Claddach elk jaar ongeveer 20 hoekers nieuw gebouwd, wat gemiddeld £ 70 kostte en deze traditionele boten visten gewoonlijk zo'n twee jaar, voor zij werden verkocht voor transport gebruik ( zeewier en turf ).
Ofschoon de pure biomassa werd opgevist door de vloot, voldeed de vangst zelden aan de vraag en moest vaak worden aangevuld met geïmporteerde Schotse haring.
Met de vooruitgang in de commerciële visserij uitrustingen, zien wij nu, dat het interessant is om de eenvoud te zien van deze  visserlui, die dezelfde netten gebruikten, zowel voor de zomer- als voor de winter visserij.. wat een constante selectie verzekerde van enkel grotere maten vis.
Trawl visserij, werd afgekeurd ten aanzien van de drijvende netten en de algemene mening van de Claddach vissers was, dat de trawl visserij de visstand zouden verstoren en die dan de baai zouden verlaten.

Het verschil met hun collega vissers van de Claddagh, gebruikte de vissers van Bearna in tegenstelling van de vissers van de Chaddagh, geen overvloed aan kurk als drijfvermogen voor de war netten.
De opvatting was, dat als het net zoveel had gevangen als mogelijk was om het minimum aan de  kurk drijfvermogen op te heffen, het net wat licht zou zinken, wat dan voor de vissers het teken was, om het net binnen te halen..
In de Galway baai waren in die tijd twee haring visserij seizoenen, een winter visserij in Januari met gebruikmaking van netten.
Vanaf Maart tot September werd op de beug visserij overgeschakeld en eindigden het jaar weer met de zomer haring visserij en gebruikte hier voor dezelfde netten als in Januari.
Scholen haring van twee vierkant mijlen groot, waren niet ongewoon gedurende deze succesvolle zomer visserij.
Ofschoon 5000 haringen een gemiddelde  vangst van een nacht was, kon een ondernemende bemanning wel 20.000 haringen in een nacht vangen. Onvermijdelijke ongelukken gebeurden er door over beladen hoekers, waar het gewicht van de haring het schip om deed slaan en wat met verlies van schip, lading en bemanning gepaard ging..

Maar wat was er gebeurd met deze kleine toevallige bedrijfstak.
Misschien dat een storm het weggevaagd had ? 
Kon een sobere haring visserij activiteit, een eens zo succesvolle industrie ten val brengen ?
Een onderzoeker keek eens naar de historische gegevens van de Ierse zee van 1959 tot 2009 en vond merkwaardige variaties in lengte proporties bij het kuitschieten gedurende deze periode.
Kon een kleine vloot aan drijfnet vissers 100 jaar eerder dit hebben veroorzaakt, wiens hele leven afhing van de twee haring seizoenen, met vistuig uit een begin fase, wat alleen de grote maat haring ving, ongevoelig aan verschillen in grootte van de maat van de haring bij rijpheid.
Of deed een combinatie van omgeving en visserijdruk in de Galway baai  in de haring stand de “Rode Overlevering knop “, in doen slaan.?
Of deed een combinatie van beïnvloedingen, hen aanpassen aan een nieuw kuit schiet seizoen, als  antwoord ?
Of kon de Grote Ierse Hongersnood zich hebben uitgestrekt naar de kleine visser gemeenschappen, waarvan het  bestaan afhankelijk was van de zee en niet van het land.?

De wetten van de Claddagh waren grondig en verdiende wel wat aandacht wat hun eigen rechten betrof..
De wet bevatte artikelen over op welk tijdstip in het jaar de visserij kon beginnen, de onderbrekingen in een vis seizoen, om  minder vis aan te voeren om de prijzen te doen oplopen, de religieuze feestdagen en welke visserij uitrusting gebruikt mocht worden.
Binnen de Aran eilanden was de trawl visserij in de baai verboden, omdat geloofd werd dat de natuurlijke vis voorraden zouden worden beschadigd en de vis buiten de baai  zou blijven.
De mannen van de Claddagh waren zo efficiënt bij hun zelf regulering, dat industriële visserij ondernemingen, in de vroege jaren van 1800, gewoonlijk bescherming van de Marine moesten vragen, om de trawl visserij in de baai te kunnen uitoefenen.
Een andere traditie was, dat grote vangsten, niet eerder binnen gehaald mochten worden dan na de 4e September, wanneer het feest, wat de Fair of the Hill werd genoemd, in volle gang was. Onderdeel van dit feest was dat enkele Dominicaanse priesters mee naar zee werden genomen door de Claddagh mannen, om de vangsten te zegenen.
Geen hoeker mocht gaan vissen, tot de “koning “van de Claddagh, het sein had gegeven om te gaan vissen en zich rond de “koningsboot “ zich meer dan ruim 500 schepen hadden verzameld.
Niet alleen de plaatselijke vissers, maar ook diir vissers uit andere plaatsen.
De “koningsboot “ was herkenbaar door een andere kleur van de zeilen.

Wat moet dat in die tijd, een prachtig gezicht zijn geweest !

Einde

[vreemdeling]

                                      De Zegening van de Galway Baai.
Deel 1

Elk jaar, op een Zondag in het midden van Augustus, rond Maria Hemelvaart ( 15 Augustus ), komen grote groepen mensen naar de haven hoofden van Galway, voor de viering van een oud ceremonieel, de zegening van de Galway Baai en haar visserlui.

De zegening was een uitdrukking van het geloof, wat het eens was voor het vissersdorp net buiten de wallen van de stad Galway, maar in de latere decennia werden de vissers uit de Chaddagh, vergezeld door de bemanning van de trawlers, die in de haven van Galway thuis hoorden.

De keus van de zegening op rond half Augustus is wel heel erg duidelijk. Ongeveer rond die tijd opent zich het zomer haring seizoen en het vindt waarschijnlijk zijn herkomst in de angst van de Claddach vissers bevolking en hier voor Gods zegen afsmeekt over hun werk en voor zijn hulp op de hoekers en de lichtere currachs. om hen na iedere reis weer veilig thuis te brengen.
En rond die datum is het ook de katholieke feestdag van Maria Hemelvaart op 15 Augustus en Maria is de bescherm heilige van de Claddagh vissers gemeenschap.

Onze lieve Vrouw van Galway.

De visserlui uit de Claddagh waren er ook erg gelukkig mee, omdat deze zegening dicht bij de datum van Maria Hemelvaart plaats vond. 
In de streek rond de Claddagh en Galway stad, was het reeds een lange traditie van de  aanhankelijkheid aan “ Onze Lieve Vrouwe “.
Ook was de officiële naam van de lokale Dominicaanse  kerk, die van de  “Heilige Maria van de Heuvels “ en één van de kerk schatten was een erg geliefd beeld met de naam van “Onze Vrouwe van Galway “.
Het meest waarschijnlijke is, dat het beeld zijn eerste “ thuis “ vond in de kerk, die in 1669 in de plaats kwam van de in 1651 vernielde kerk, die vernield werd door een bedreigende  Cromwell invasie.
Deze kerk wordt gezien als de meest met ornamenten versierde kerk in het koninkrijk.
Het beeld is van hout en is in barok stijl vervaardigd en het wordt beweerd, dat het beeld van Italiaanse origine is.
In 1683 werd John Kirwan,  na een periode van dertig jaar, weer de eerste katholieke burgemeester van Galway en zijn vrouw gaf het beeld een zilveren kroon.

Heden ten dagen zijn het nog maar slechts een paar boten van de eens zo beroemde Claddagh vloot. Die schepen worden nu in het midden van Augustus door de trawlers vergezeld, die de oude hoekers en de currachs hebben vervangen en zij worden weer vergezeld door een escorte van yachten en kleinere plezier vaartuigen, die de Galway baai binnen varen, na de zegening van de netten op de kade.
In de baai is het luiden van een bel het teken voor de aanwezige schepen, om een wijde cirkel te maken rond een hoeker met bruine zeilen of in de meer recente jaren een trawler, met een altaar aan boord en het koor uit de “Heilige Maria op de Heuvel “kerk en ook met een Dominicaanse priester, waarvan de Orde reeds meer dan 500 jaar in de Claddagh visser gemeenschap is gevestigd.
De schoonheid van de ceremonie, die hierop volgt is van grote eenvoud.                                             Een voorgelezen passage uit het evangelie van Johannes, herinnert aan die mooie scene op het meer van Galilea, toen Jezus met de apostelen ging vissen en hun verteld werd om het net aan de andere zijde van het schip uit te gooien en....... bovendien ook toevoeging..... je zult vis vangen. ( Joh.21 vers 6 ).
Zij deden wat hun werd gezegd en Petrus trok het net vol grote vissen aan boord..
Honderd drie en vijftig stuks, allemaal grote vissen.!
En ofschoon het net zo vol vis zat, scheurde het net niet.

Benedicite Canticum ( Gezongen Dankzegging )

Het gezongen Benedicite Canticum roept vervolgens de gehele schepping, vanaf de engelen uit de hemel tot aan de vissen in de diepte van de zee, om hulde te brengen aan God.
En een ander Bijbel citaat, dit maal uit het Bijbel boek Lucas, herinnert aan de vermoeidheid en frustratie bij Petrus, zoals af en toe elke visserman het wel eens zal ondervinden en uit roept.........
Meester,..... wij hebben de hele nacht gevist en hebben niets gevangen ( Lucas 5 vers 5 ).
Maar op verzoek van hun Meester, wordt het net nogmaals uit gegooid en dit maal zaten de netten zo vol vis, dat een andere schip moest worden geroepen,om te komen helpen.
En beide boten werden met vis gevuld. ( Lucas 5 vers 7. )

Voor een kort  ogenblik, kunnen de mensen die deze ceremonie volgen, zich op het Bijbelse meer van Galilea  wanen, in gezelschap met  Jezus en zijn vissende discipelen,  waar hij erg veel van hield, dan in plaats van op de Galway baai te zijn
Ondertussen staat bij de mast van de hoeker, die in het centrum van de cirkel met de wachtende schepen ligt, een in het wit geklede, biddende priester met de woorden...............

Machtige God, wij smeken U Here God, om Uw barmhartigheid over ons .
En zoals U de vijf broden en de twee vissen heeft vermenigvuldigd om de honger van de duizenden aanwezigen te stillen, zo vermenigvuldig nu, als het in Uw raad uitkomt, de vissen die U geschapen heeft in deze wateren, voor het gebruik van de mensheid.
Dat wij Uw goedheid mogen wedervaren, U dank mogen bewijzen en Uw Heilige naam mogen prijzen.

Aan het einde van het gebed, bijna onverwachts, roept hij Maria, de Sterre van de Zee aan, om voor haar kinderen te pleiten en degenen die vertrouwd zijn met de schriften van St.Bernhard, herinnert  hij hen aan zijn woorden.........

Als je door de stormen van het leven heen en weer wordt geslingerd, kijkt naar de sterren  en roep de heilige maagd Maria aan.

Het Magnificat  ( de Lofzang )

Het Magnificat wordt gezongen en de omringende zee wordt met wijwater besprenkeld.
De laatste actie van deze dramatische ceremonie is het kruis aan de omringende zee en visgronden te tonen en een beroep te doen op Gods zegen voor hen zelf en voor de mannen in de omringende boten, de schepen hun uitrustingen  en de medewerkers in de visserij bedrijfstak.

Na de zegening van de schepen, maken de schepen nog een korte rondvaart door de baai, voor zij naar de haven terug keren. De  heldere slingers en vlaggen die aan de tuigage zijn bevestigd, vangen het heldere licht van de Augustus zon op en aan de top van de mast of op de boeg van het schip wapperen de groen, wit en oranje kleuren van de nationale vlag en de wit met gele kleuren, van pauselijke kleuren.
Op weg naar de zegening kunnen wij het bidden van de rozenkrans in de Ierse taal horen van over het water en het zingen van geestelijke liederen.
Op de terug reis worden groepsliederen gezongen, waaronder nieuwe liederen, zoals... “Hier is een toast aan  u, Claddagh” en natuurlijk ook het lied.... “Galway Baai “, een wat vrolijker lied.
En zeer recent wordt het zeer geliefde lied van de geliefde zangeres uit de Claddagh, Molly Brown, gezongen, wat als vreemde titel heeft... “De lachende Politie man “.

Ondertussen varen de door motoren aangedreven schepen, puffend naar de haven, waarbij de witte zeil yachten zachtjes in hun kielzog mee dobberen..
Maar de paar resterende hoekers met de door de wind gevulde zwarte zeilen, verplaatsen zich naar de Claddagh, als sierlijke zwarte zwanen in het water.

De trawlers hebben de hoekers in de visserij vervangen, maar deze resterende hoekers zijn de zegepraal van de Galway baai.
Na de oorlog kwamen er Schotse trawlers naar de haven van Galway, die enthousiast mee deden aan de zegening.
Nu zijn het de eigen helder groen gekleurde trawlers, thuis horend in Galway, die het symbool zijn van de nieuwe vitaliteit in deze eeuwen oude traditie.
Een kranten bericht uit Augustus 1941,van de gemeenschappelijke kerkelijke van de “Maria van de Heuvels“, groep, vermeldde, dat er dat jaar slechts, maar 18 hoekers deel aan de zegening hadden genomen..
Een nieuwe periode had zijn intrede gedaan, want het was al de tweede keer in de geschiedenis, dat er door motoren aangedreven trawlers aan de ceremonie hadden deelgenomen.

Op zijn eigen manier weerspiegeld het patroon van deelnemende schepen, die aan de zegening in de baai deelnemen, de verandering, die in de visserij tak van Galway heeft plaats gevonden.
Eens lagen er twee honderd vissers schepen in de haven van Galway en als de schepen van de Claddagh binnen lagen in de haven, lagen zij stijf tegen elkaar aan, zodanig, dat een persoon van de ene zijde van de haven , via de dekken van de schepen, naar de andere zijde kan lopen.
Het moet wel een zeer indrukwekkend gezicht zijn geweest, om deze gehele vloot bij de zegeningen te kunnen zien.

Wordt vervolgd.

[vreemdeling]

Deel 2

Uiting van Geloof.

Sedert eeuwen zijn deze jaarlijkse zegeningen een uitdrukking van hoop en een behoefte om te bidden, door de naar zee gaande gemeenschap.
Het is ook het symbool van een hechte gegroeide vriendschap, zowel in goede en in slechte tijden,  tussen de plaatselijke kerk en de mensen van de Claddagh en van Galway.
Tot het midden van 1800 werden de zeilen van de boten op de vloer van de Claddagh kerk gemaakt, wat de enige beschikbare grote ruimte was.
In 1846 opende frater Rush, de Prior van  monniken gemeenschap, een visserij en zeevaartschool, de eerste van haar soort in Ierland,  voor, volgens zijn eigen woorden … “het nut van de kinderen van de visserman van het oude dorpje Claddagh, onder toezicht van de geestelijken van het klooster.
Al veel eerder in 1730, is er in het kasboek van het klooster van de Dominicanen een  onvoorspelbare.  expressie gegeven over de vriendschap die bestond tussen de priesters en de plaatselijke visserlui.
Waarschijnlijk had een dame uit Galway de Prior van de monniken een som geld gegeven, maar hij was niet zeker van het doel waaraan het geld besteed moest worden.
Hij vond zelf een simpele oplossing, volgens het kasboek, op de datum 26 April 1730 waarin geschreven staat.... Aantekening:
Niet wetende wat ik met de som geld moet doen, welke ik van mevr. Duras heb gekregen, ( voor de gemeenschap )  of niet, ik heb het omgezet in 10  gallons sterk water ( drank ) voor de visserlui.

De Zegening van de baai was eeuwen lang een uitdrukking geweest van het plaatselijke geloof.
Dit geloof is kleurrijk en is heden ten dagen gesymboliseerd op het altaar van Onze Vrouwe van Galway in de kerk van Galway..
Centraal staat het oude beeld van Onze Vrouwe van Galway. Op de achtergrond is een stralend mozaïek te zien, wat een Claddagh hoeker toont onder vol zeil en met visserlui aan boord, die door elkaar worden gesmeten door een ruwe zeegang, Op een klif in de verte, als of zij de wacht houdt over hen, staat de kerk van de “Heilige Maria van de Heuvels “. Op hun knieën en in gebed, in de hoek van het mozaïek,  zijn twee Claddagh kinderen zichtbaar, een jongen en een meisje, blijkbaar de maagd  Maria  vragend om de schepen te behoeden en om ze veilig thuis te brengen..
Het mozaïek symboliseert de hoop van het gebed en het geloof in Maria, waar wij al eeuwen op vertrouwd hebben, een hoop wat elk jaar in Augustus tot leven komt bij “De Zegening van de Baai.”

Dat de zegening niet altijd helpt, blijkt wel uit een andere notitie die ik vond, waarin vermeld wordt, dat in 1902 acht visserlui omkwamen bij een scheepsongeval.. Zeven personen verdronken, de achtste persoon zwom naar de wal en kwam veilig aan wal, maar stierf van uitputting op het strand.

Naschrift.

Wij zullen het misschien een hoop poes-pas vinden, maar...... is dat wel zo.?
In onze zuidelijke provincies en in de zuid Europese landen is dit ook merkbaar bij de Rooms Katholieke geloof beleving.
Hun (de Ierse mentaliteit) is ook anders en hun Rooms Katholieke geloof wordt meer zichtbaarder beleefd, door openlijk er meer uiting aan te geven.

Hoeveel vissersschepen in de zuidelijke landen zijn er niet met namen van Heiligen
De mooiste naam die ik ooit ben tegen gekomen, was een garnalen kotter uit Honfleur, met de wel zeer bijzondere naam........” Jezus van Nazareth “.


Innerlijk maakt het echter geen verschil, met de zegenende handen van de predikant op de preekstoel bij het uitspreken van de zegen bede,aan het einde van de dienst op de biddag voor de visserij, die vroeger op de zondag voor het uitvaren van de haring vloot werd gehouden......

De Here zegene U en Hij behoede U.
De Here doet Zijn Aangezicht over u lichten en zij u genadig.
De Here verheffe Zijn Aangezicht over u en geve u vrede
Amen


Ik kan mij nog steeds herinneren dat mijn grootvader Cees Taal, bij het afscheid nemen van zijn zoons ( Maarten, Cor, Albert en Jacob ), schoonzoon en kleinzoons , waar ik ook bij hoorde, maar niet voor de visserij,, bij het vertrek ............ Zegen en Bewaring …....toewenste, …...in plaats van het gangbare Goede Reis en een Behouden Terugkeer.

En was de leus aan het einde bij het uitzetten van de vleet       Geschoten met vlijt..... Gods zegen op onze arbeid ! …... niet van dezelfde inhoud ?


Einde.



 

[vreemdeling]

                    Tekst van de liederen gezongen bij en na de Zegeningen


                                   Here's a toast to you Gladdagh

                       O if I were in Claddagh I'd stand on the pier
                       It's there I'd see fishermen mending their gear
                       I'd stand there forever where the (?) still
                       Here's a toast to you, Claddagh, at the foot of Fairhill

                       It's there we had hurlers, but now they're all gone
                       May their fame live forever like the great Father Tom
                       In their green and black jerseys I remember them still
                       Here's a toast to you, Claddagh, at the foot of Fairhill

                       I can see white-robed clergy out blessing the bay
                       I can see young and old fishermen kneeling to pray
                       May the good Lord protect them by His holy will
                       Here's a toast to you, Claddagh, at the foot of Fairhill

                       And now to conclude, here's a toast to you all
                      On land or on sea, whereer you may fall
                      May your homes and your families be peaceful and still
                      Here's good luck to you, Claddagh, at the foot of Fairhill


"Galway Bay"
If you ever go across the sea to Ireland,
Then maybe at the closin' of your day
You will sit and watch the moon rise over Claddagh
And see the sun go down on Galway Bay.
[And if there's to be a life in the hereafter --
And somehow I'm sure there's going to be --
I will ask my God to let me make my heaven
In that dear land across the Irish sea.
Just to hear again the ripple of the trout stream
And the women in the meadows making hay,
To sit beside the turf fire in the cabin
And watch the barefoot gossoons at their play.
For the breezes blowin' across the sea from Ireland
Are perfumed by the heather as they blow.
And the women in the upland diggin' praties
Speak a language that the strangers do not know.
For the strangers came and tried to teach us their way.
They scorned us just for bein' what we are.
But they might as well go chasin' after moon beams
Or light a penny candle from a star.
And if there's to be a life in the hereafter --
And somehow I'm sure there's going to be --
I will ask my God to let me make my heaven,
In that dear land across the Irish sea.]
















                                                              Calway Bay
                                                  If you ever go across the sea to Ireland,
                                                  You will sit and watch the moon rise over Claddagh,
                                                  And see the sun go down on Galway Bay.
                                                  Just to hear again the ripple of the trout stream,
                                                  The women in the meadow making hay.
                                                  Just to sit beside a turf fire in the cabin,
                                                  And watch the barefoot gosoons at their play.
                                                  For the breezes blowin' o'er the sea from Ireland
                                                  Are perfumed by the heather as they blow
                                                  And the women in the uplands diggin' praties
                                                  Speak a language that the strangers do not know.
                                                  Yet the stangers came and tried to teach us their way.
                                                  They scorned us just for bein' what we are.
                                                  But they might as well go chasing after moon beams,
                                                  Or light a penny candle from a star.
                                                       And if there's is going to be a life hereafter,
                                                       And somehow I am sure there's going to be,
                                                       I will ask my God to let me make my heaven,
                                                       In that dear land across the Irish sea.



                                                                                   
                           



















                                Oh, my dear old Galway Bay                       

                                It's far away I am to day
                                From scenes I roamed a boy
                                saw Illinois
                                But Time not Tide, not waters wide,
                                Can wean my heart away
                                For ever true it flies to you
                                My own dear Galway Bay

                                A prouder man I'd walk the lad
                                In health and peace of mind,
                                If I might toil and strive and moil,
                                Nor cast one thought behind;
                                But what would be the world to me,
                                Its rank and rich array,
                                If memory I lost of thee,
                                My poor old Galway Bay.

                                Oh, grey and bleak, by shore and creek,
                                The rugged rocks abound,
                                But sweeter green the grass between
                                Than grows on Irish ground.
                                So friendship fond, all wealth beyond,
                                And love that lives alway,
                                Bless each poor home beside your foam,
                                My dear old Galway Bay.

                                Had I youth's blood and hopeful mood
                                And heart of fire once more,
                                For all the gold the earth might hold,
                                I'd never quit your shore;
                                I'd live content whate'er God sent,
                                With neighbours old and grey,
                                And lay my bones 'neath churchyard stones,
                                Beside you, Galway Bay.

                                The blessing of a poor old man
                                Be with you night and day,
                                The blessings of a lonely man
                                Whose heart will soon be clay.   
                                  'Tis all the Heaven I'd ask of God
                                   Upon my dying day
                                   My soul to soar for evermore
                                   Above you, Galway










                                       .
The laughing Policeman    

I know a fat old policeman, he's always on our street
Fat jolly red-fasced man, he really is a treat
He's too kind for a policeman, he's never known to frown
And everybody says he is the happiest man in town.

He laughs upon point duty, he laughs upon his beat
He laughs at everybody while he's walking down the street
He never can stop laughing, he says he never tried
Well, once he did arrest a man, and laughed until he cried

He jolly face it wrinkled and then he shut his eyes
He opened his great mouth, it was a wondrous size
He said I must arrest you, but he didn't know what for
And then he started laughing until he cracked his jaw

So if you chance to meet him, when walking round the town
Just shake him by his fat old hand and give him half a crown
His eyes will beam and sparkle, he'll gurgle wth delight
And he'll start in laughing with all his blessed might.




                                 

[J.H.]

Dat versje "Galway Bay" is dacht ik gemaakt door Jantje Contant ( Johnny Cash) , zijn voorouders kwamen uit Ierland , of ben ik verkeerd met Marilyn Monroe

[vreemdeling]

Een van deze liedjes is ook door Bing Crosby veranderd.

[vreemdeling]

Het werk van de visserman is   25 x zwaarder geworden in de laatste 150 jaar.

De vis populatie in de kust wateren van het Verenigd Koninkrijk, zijn een fractie van hetgeen het had moeten zijn.

Een bericht uit 2013.


Het lijkt misschien wel op een sterk verhaal van een visserman, maar op de trawlers moet heden ten dagen 25 keer harder gewerkt worden, om dezelfde hoeveelheid vis te kunnen vangen, zoals zij dat150 jaar geleden scheep haalden.............zoals wetenschappers dit hadden berekend.

De vis populatie in de Britse kustwateren waren een fractie van wat het eerder was en door het analyseren van de historische gegevens, hebben zij kunnen berekenen, dat ondanks de inspanningen van de moderne trawlers, de vangsten slechts een kleine fractie waren, van wat hun, door zeilen voortbewogen schepen van hun voorgangers, konden worden verwacht, om te vangen.

De introductie van de bodem sleepnetten, waarbij metalen of houten bomen aan de netten waren bevestigd om over de zeebodem te slepen, werd dit geïdentificeerd als de belangrijkste oorzaak in de dramatische daling van de vis populatie, in de Engelse kust wateren.

Deze wetenschappers gebruikten de gegevens van twee Regering onderzoeken uit de 19e eeuw, van de eerste kwantitatieve schattingen over de effecten van bodem sleepnetten, die effectiever waren wat de vangsten betrof, maar minder selectief waren.
En ook schade aanrichtte aan de bodem gesteldheid , wat ook door vele maritieme onderzoeken is bewezen en wat ook aantoonde, dat het een `` keerpunt `` was, in de vis bestanden, rond Engeland.

Deze wetenschappers hadden berekend, dat voor dezelfde inspanningen, de moderne trawlers 25 maal minder vis hadden gevangen, dan hun collega´s in 1860.
Volgens Professor Callum Roberts van de Universiteit van York is het een ``geweldig `` gegeven, maar............ HET IS WEL WAAR !

Het bewijs hiervoor werd aan de Koninklijke Commissie gegeven.
De eerste in de periode 1863 – 1866 en de tweede in de periode 1883-1885.
Inclusief getuigen verklaringen over de vangsten  met de  bodem trawl, in gebruik bij de vloot in het gehele land, tijdens een periode van 1810- 1880.

Een gepensioneerde visser uit het Noord Oosten van het land, vertelde in 1866 de commissie het volgende....
Twintig jaar geleden vingen wij daar gewoonlijk 600 tot 700 stuks vis per dag. ( Spurn Point op de hoogte van Grimsby.
Nu kunnen zij daar niet meer vangen dan zo'n 20 stuks en drie of vier maal zoveel,  maar dan verder in zee.

Een andere visserman herinnerde zich. …...
Tot 1885 ving een schip in de Silver Pits,  380 kg vis in een nacht.
Het is nu ongebruikelijk dat zij meer dan 38-50 kg vangen en dan zijn het nog goede vangsten !

De getuigen spraken niet alleen over het vangen van minder vis, in vergelijking met de voorgaande jaren, maar zij moesten ook verder weg gaan vissen, moesten harder werken en er moest extra visserij apparatuur worden aangeschaft, om dezelfde hoeveelheid vis te vangen, zoals het voorheen, gebruikelijk was.
De vangsten waren zo dramatisch terug gelopen rond 1880, dat zelfs enige trawler eigenaars, een oproep deden, om een verbod uit te vaardigen, van de schrobnet visserij in het zeegebied tot drie mijl uit de kustlijn en ook hadden zij zorgen over de vis bestanden, die tot 1886 werden aangevoerd.

Dr. Ruth Thurstan, nu werkzaam op de Universiteit van Queensland in Australië, maar eerder werkzaam was in York, in de periode dat deze  onderzoekingen werden uitgevoerd, verklaarde........
Het is duidelijk dat de bodem trawl de visserij beïnvloedde, rond het Verenigd Koninkrijk.
Onze bevindingen hielpen,  om onze begrippen van het verleden te veranderen en de lange termijn effecten op ons maritieme milieu, te verbeteren.

In een brief, gepubliceerd in het tijdschrift Vis en Visserij, kwamen de onderzoekers tot de volgende conclusie........
Deze studie leverde het bewijs van een grootschalige vernietiging van leefgebied van de zeebodem en kust vis populaties, reeds lang voordat de onderzoeken naar visserij statistieken werden bijgehouden.
En zelfs nog langer, voordat er regelmatig wetenschappelijk toezicht hierover begon.

Einde

[vreemdeling]

Drijftil.     
Antwoord 1198
d.d. 1 sept. 2015.

Vandaag was het weer goed raak.
Dit is nu de vierde keer dat ik dit gebeuren ziet.
Een uur geleden lagen er twee schepen met kranen op de Gouwe, om het veen te bergen en een derde kraan was vanaf de wal bezig om het spul te bergen.
Er lag een plakkaat bij van zeker meer dan 25 vierkante meter en verder  een zes tal plakken van zo'n 5 vierkante meter en nog wat los drijvend spul..

Cor


Ook het tegengestelde kan gebeuren.
In een krant van Woensdag 14 oktober  staat een artikel...... En dan zie je plotseling dat je hele tuinset in een gat is verdwenen !
Het gat werd met 11 kub zand dicht gegooid.

De bodem heeft hier wel erg vreemde nukken

Cor

[vreemdeling]

                                        De oprichters van de visserij in Argentinië.
Deel 1

Tussen 1950 en 1952 zijn er in de haven van Mar del Plata in Argentië,verschillende vissersschepen uit België aangekomen, waarvan de bemanning met hun gezinnen, zich daar willen vestigen.
De overeenkomst die ondertekend was  tussen de Argentijnse regering en gerenommeerde eigenaars en reders uit de zeevisserij, machtigden hierbij de oprichting van het bedrijf en legaliseerde hiermee het verblijf van de bemanningen in dit land en de verandering van de registratie van de visserij nummers van de Belgische vaartuigen.
De rederij en de bemanningen van de Belgische schepen vestigden zich in de havenplaats Mar del Plata en begonnen met de exploitatie van de visserij  voor de aanvoer van verse vis, voor de consumptie  in Argentinië.
Afkomstig zijnde van de Vlaamse kust en goed op de hoogte zijnde van de visserij op de Noordzee, legden deze vissers nu beslag op een vacante plaats in de visserij uitoefening in Argentinië, om de visserij activiteiten te gaan uitoefenen vanuit de haven van Mar del Plata.

Sedert het einde van de 19e eeuw had een deel  van de Italiaanse gemeenschap in Argentinië,de kust visserij uitgeoefend met schepen uit het Middellandse zeegebied
De belangrijkste soorten vis waren de makreel en de ansjovis, wat werd afgenomen door de plaatselijke conserven industrie. Ook werd gezouten makreel aangevoerd.  Een bescheidener visserij op wijting en heek, werd uitgeoefend voor de vrije consumptie aanvoer.
Sommige van de oude stoomschepen, die al in de 19e eeuw  waren gebouwd, werden in Buenos Aires omgebouwd voor de visserij voor de diepvries markten.

De Belgische reders kwamen hoofdzakelijk uit Oostende en Nieuwpoort, steden, welke aan de kust van West Vlaanderen waren gelegen, waar de havens op elkaar waren georiënteerd en in nauwe verbinding stonden met de Europese vismarkten.
Niet alleen verplaatsten zich een deel van de Vlaamse rederijen zich met hun schepen, maar ook haar bemanningen en ook de huisgezinnen van de betrokkenen.

En eveneens was er de gelijktijdige overdracht van gegevens van groepen familieleden, die zich ook bezig hielden met dezelfde soort activiteiten en met elkaar waren verbonden door hun eerdere verhoudingen tot elkaar en nu een nieuwe uitvoering in werking stelde en banden van solidariteit kweekten, die zij reeds min of meer met elkaar hadden, in hun oorspronkelijke woon gemeenschappen.
Hierdoor werd de oprichting van de oorspronkelijke activiteiten vergemakkelijkt,  maar de oorsprong van de visserij in Argentinië  was niet nieuw, maar verliep erg traag en onbevredigend.

Met de ervaring van de Vlaamse vloot bij de navigatie op zee en de technische uitrusting van hun schepen, werden zij nu ingeschakeld voor de verkenning van de visgronden, die tot nu toe niet werden bevist en zij  nu gemotiveerd gingen deelnemen aan deze oceanografische operaties.
Naast de kennis , die bij hun beroep hoorde en de connecties met de Europese markten, waarborgden het de Belgen van de opname in de netwerken van de lokale bedrijven en de groei van de sector als statusgroep in het visserij gebied van de Mar del Plata, een vissersplaats, die in deze geschiedenis veelal onbekend was buiten de grenzen van het lokale visgebied, waardoor het de moeite waard was om dit uit te breiden.

De factoren die de migratie stroom hadden aangemoedigd na het einde van de tweede  Wereld Oorlog, was een kwestie van politieke conflicten, veroorzaakt door groepen, die op de voorgrond waren getreden tijdens de oorlog en ook de angst  van een nieuwe oorlog, wat in deze periode te maken had, met de regerende Europese machten.
In het geval van de Vlaamse vissers werden er technologische wijzigingen geïntroduceerd in de visserij beoefening in de Atlantische Oceaan.
Aan het einde van de tweede wereld oorlog, vonden er ook voortdurend conflicten plaats tussen de diverse taalgebieden in België.
Tijdens de bezetting van België door de Nazi's, hadden de Duitsers een militaire regering in  België gevestigd, die de steun kreeg van diverse katholieken groeperingen en de Vlaamse Nationale Socialistische Partij.
Het thema  van deze collaboratie veroorzaakte botsingen, niet alleen tussen verschillende politieke partijen, maar ook tussen de katholieke bevolkings groepen onderling en de groepen die aan het verzet hadden deel genomen, wat tevens een verdere verwijdering te weeg bracht tussen de Vlamingen en de Walen, die de Vlaamse taal niet machtig waren of niet wilden spreken.
Je had met de Nazi's samen gewerkt of je had het niet en het Vlaams was nu eenmaal synoniem aan de  Duitse taal, met het gevolg van deze politieke situatie, dat er een terug gang was in de economie en met als gevolg, dat er herhaaldelijk stakingen en werk onderbrekingen waren.

Aan de andere kant, was er ook een crisis situatie ontstaan bij de visserij in de Noord Atlantische wateren, wat voornamelijk de Vlaamse visserij schaadde berokkende, waarbij de maritieme economie voor de regering een belangrijke bron van inkomsten was.
Na de oorlog nam het aantal vissersvaartuigen uit de Europese landen in een hoog tempo toe, die mede hierdoor voor de uitputting van de eigen voorraden in de Noordelijke wateren zorgden.
De invoering van nieuwe technische en moderne voortstuwing systemen, veroorzaakten een overbevissing.
En de heftige onderlinge concurrentie benadeelde sommige landen, waaronder België, Engeland, Nederland en Noorwegen, landen, die voorheen de visserij markten hadden beheerst.

Van heel veel  trawlers uit het noordelijke Europa, waren de rompen van die schepen van hout gemaakt en werden tijdens de oorlog zowel door de Duitse en Engelse Admiraliteiten gevorderd om omgebouwd te worden tot mijnenvegers.
In 1946 betaalden de Britse regering zelfs een bepaald bedrag, ter compensatie van de in beslag genomen schepen.
Deze compensatie had tot doel om het geld te besteden voor de vernieuwing van de visserij vloot, maar was niet voldoende voor de bouw van nieuwe schepen en het verkregen geld werd geïnvesteerd in de aankoop van andere bestaande mijnenvegers, die op veilingen in de Europese havens te koop werden aangeboden.
Dit werd eveneens door Belgische reders gedaan, die de schepen  tot visserij schepen lieten ombouwen, op werven in Oostende.

Eer 1950 ten einde was, was bijna 10 % van de Belgische bevolking, ongeveer meer dan 80.000 migranten, naar andere landen vertrokken en onder hen was ook een groep Belgische families die in 1949 al naar Argentinië waren gegaan.
Deze migranten maakten deel uit van een netwerk van speciale functies, die gekoppeld waren aan groepen, die betrokken waren geweest met de traditionele visserij door beroeps vissers en ambtenaren, die België op het einde van de tweede Wereld oorlog,  hadden verlaten.
Sommige van deze mensen waren al regelmatig  in Argentinië geweest en door eerdere overeenkomsten met de regering, handelden zij als gemachtigden, bij de migratie.

Deze migranten verplaatsten zich met 3 vissersvaartuigen van de familie rederijen Ghys, Nyville en Hendryckx.
Om deze reis te kunnen financieren, werd iedere rederij in contact gebracht met een groep mensen uit verschillende pensioen fondsen, waarvan sommige hiervan betrekkingen hadden met de visserij industrie en anderen fondsen, die niets van doen hadden met de visserij..
Het gemeenschappelijke doel was, om een coöperatie op te zetten, genaamd, …..de “Verenigde Vissers “, om in Argentinië, in de plaats Mar del Plata, deel te gaan nemen aan de diepzee visserij.
Uit een interview werd al duidelijk, dat de samenwerking reeds in België was aangegaan en dat zij geprojecteerd werd naar Buenos Aires, in een onderneming met de naam “Uitbreiding n.v.., waarin ook een Belgische organisatie van bewoners, zitting had.

Dit bedrijf had een heel bijzondere operatie mogelijk gemaakt, om de kleine bedrijfjes, die in België al actief waren geweest, hier hun persoonlijke inbreng konden uiten, zodra het moment daar was, dat de beheer vestiging, het toeliet..
In alle gevallen, behalve het innen van de vergoedingen voor de onderhandelingen, behield de onderneming Uitbreiding n.v., zich het recht om deel te nemen als investeerder in de verschillende visserij groeperingen., met behoud van de positie van haar leden.
Het doel hiervan was, om de werkgelegenheid te vergroten en investeringen te kunnen doen voor haar deelnemers en de standpunten te verbeteren voor de toekomstige Belgische emigranten.

Rafael Nyville, Augusto Ghys en Leon Hindrickx waren enkele van deze kopers van de eerder genoemde mijnenvegers, die door de Britse Marine werden aangeboden en die daarna zouden worden omgebouwd voor de visserij, bij de scheepswerf Seghers in Oostende..
De schepen met de namen “Vredeman “,” Frans Nyville” en de “Montreal”, visten gedurende twee jaar in de IJslandse wateren, totdat uiteindelijk de richting werd gekozen, die door andere eigenaars reeds eerder was gebruikt en waarvan de eigenaars gekozen hadden voor een nieuwe bestemming voor hun gezinnen en hun vaartuigen en hierdoor eerdere netwerken konden worden ingeschakeld, voor een snelle realisatie van hun plannen.

Het waren eigenlijk Raphael Nyville en haar zonen, die vijf eerdere mijnenvegers hadden gekocht.
Twee van de schepen, met de namen “Captain Piedrobuena” en de “Christus is Koning”, werden verkocht aan Argentijnse ondernemers.
Het derde schip, de “Montreal “ werd gekocht door de Oostendse reder/eigenaar Leon Hindrickx.
Augusto Ghys uit Nieuwpoort werd de eigenaar van het schip “Vredeman “ en de broer Frances, van Raphael Nyville, met zijn zoon Humbert, ook een inwoner uit Oostende, werden de eigenaars van het schip “Frans Nyville “.

Wordt vervolgd.

Vreemdeling

[J.H.]

O-205-Montreal-

Alle foto's van Mevr. Christiaen-Van Iseghem

[J.H.]

O-339-Luc

[J.H.]

O-340-Christiane II-

[J.H.]

O-341-Marie Louise-