Herinneringën deel 2

[J.H.]

H-142-St.Hubert

[J.H.]

H-142-St-Hubert

[A.Oosterbaan]

Zijn we er weer Jan

[J.H.]

Ja, leuk hé
gr.
Jan.

[zeepaard]

J.H.
Ik mis jou ook al
Groet Arie

[vreemdeling]

                            Plicht Besef

Een kort verhaal over een thuisreis vanaf de IJslandse visgronden.
Het visruim was bij en bij vol en we hadden meer dan 18 uur aan dek doorgebracht.
Het weer was vrij slecht toen we onze laatste trek scheep haalden.
Toen de schipper vanuit de brug schreeuwde..... sjor het net vast, we gaan naar huis...gaf  het een goed gevoel als nooit te voren.
Iedere visserman die dit leest zal wel weten wat ik bedoel.
We waren al gauw klaar met de vis van de laatste trek, sloten het visruim waterdicht en sloten alle deuren met de knevels.
Ik had de wacht en het zou nog eens 4 uur duren voor ik een bad kon nemen.
Na twee weken met dezelfde kleren aan, was dat het enige waar ik aan kon denken tijdens mijn zeewacht.
Aan het einde van mijn vier uurs wacht, was het weer er niet beter op geworden.
Het stormde met een windkracht 9 en de golven kwamen  van stuurboord zijde op de boeg in en we knalden er tegen in.
Het is raar, maar je schijnt weinig te praten de eerste uren die je thuis stoomt, het lijkt er op dat je jezelf afvraagt, hoeveel je zal besommen of over je vrouw of je meisje.
Of wat het ook mag wezen.
Mijn aflosser kwam en ik gaf hem het stuurrad en de koers en ging op weg naar de douches waar ik zo maar verlangde.
Na een goede schrob beurt dook ik mijn kooi in. Ik denk dat ik niet langer dan een paar minuten in mijn heb gelegen, toen we een enorme klap water kregen en waar bij  we een slagzij over bakboord opliepen.
Mijn eerste gedachte die bij mij op kwam was om naar de brug te gaan en de radio-zend installatie.
Op het moment dat ik in de gang kwam, raakte een stoker in paniek en wilde de knevels van de waterdichte deur openen zodat de deur vrij voor gebruik zou zijn en schreeuwde dat het schip ging zinken.
Het eerste wat ik deed was op hem springen en hem al worstelend in de messroom te krijgen.
Als hij de deur had weten te openen had het water naar binnen gestroomd en was het schip waarschijnlijk gezonken. Een van de bemanningsleden kwam mij te hulp en wisten hem van de deur te verwijderen.
Op dat moment hadden we een slagzij over bakboord en de verlichting was uitgevallen.
Ik wist mijn weg naar de brug te vinden waar de stuurman al aanwezig was, die probeerde het stuurwiel naar stuurboord te draaien en zo de kop van het schip in de wind kon brengen.
De aflosser die mij aan het stuurwiel had afgelost, lag koud in een hoek van het stuurhuis nadat hij hier uit het was gespoeld.
De stuurman zijn gezicht zat onder het bloed van de rond vliegende glas splinters. Het stuurboord gedeelte van het stuurhuis was door de overkomende golf in elkaar geslagen en had met een explosieve kracht alle ramen ingeslagen.
De schipper schreeuwde om de gewonde man weg te brengen , maar de kracht van overkomende golf had de deur van het stuurhuis klem geslagen en ben ik begonnen om met een bijl de deur te openen.
Tegen de tijd dat in het voor elkaar had, richtte hei schip zich vanzelf op en dat gaf grootte opluchting.
Als de stuurman niet zo vlug had ingegrepen met het stuurwiel, zou niemand van ons vandaag nog in leven zijn.
Op het moment dat hij het schip weer goed in de wind had, brulde de wind door het vernielde stuurhuis en het was steenkoud toen de bemanning in het stuurhuis verscheen, met uitzondering van de machinist die geen enkele keer tijdens deze kritieke toestand, de controle over de machine had verloren.
Toen de zaken weer wat verbeterden, zond de schipper een radio bericht uit voor hulp en wij probeerden het stuurhuis met dekzeilen af te dekken en probeerden dit ondanks de duisternis, zo secuur mogelijk te doen om wind en zee buiten het stuurhuis te houden .
Op het moment dat we de dekzeilen goed hadden aangebracht kreeg de schipper contact met de trawler Armana, die een aantal mijlen voor ons voer.
Zij keerde terug en escorteerde ons naar Reykjavik,
Wij kwamen in Reykjavik en onze welgemeende dank ging uit naar de Armana die steeds “standby “ was gebleven.
Bij daglicht konden we schade zien wat de zee had aangericht.
Zelfs de stuurboord verschansing was naar binnen ingedeukt.
Er kwam zelfs een filmploeg een de schade op een film vast te leggen.
Wij werden wat opgelapt  en binnen 24 uur vervolgden we onze thuisreis.
Gelukkig was het weer verbeterd en de thuisreis was niet slecht,
Het kwam uiteindelijk toch goed, want we hadden nog steeds de vis aanboord om  af te slaan, anders zou er deze reis geen of weinig betaling voor ons zijn geweest.

[vreemdeling]

                                          De laatste man.

Winter stormen rond de kusten hebben vaak het leven geëist van plaatselijke visserlui.
Zo'n verlies werd vaak omschreven als de prijs de voor de vis moest worden betaald.
Tegenwoordig moet de visserman vechten tegen de Regering politiek, vis quota's en buiten bedrijfstelling.
In het verleden was de weersgesteldheid de tegenstander van de visserman.
En het was tijdens een verschrikkelijke storm dat  de Fleetwood trawler Lois in 1947  naar haar noodlot op weg was.
Haar bemanning had een prettige Kerst aan wal doorgebracht en de Lois was weer terug in de visserij, nadat zij door de Admiraliteit was vrij gegeven van haar oorlog taak als mijnen veger.
De schipper was  sedert 18 maanden aan boord  vanaf het moment dat zij was vrij gegeven voor visserij doeleinden.
Maar deze Nieuwjaars reis zou voor de schipper zijn laatste reis zijn.
Ofschoon de gehele bemanning werd gered, verloor de schipper het leven bij  het tragische ongeval bij IJsland.
Het was op Zondag 5 Januari dat de 111 tons trawler, gebouwd in 1917, op de rotsen liep en ten onder ging, toen zij de visgronden bij de ZW kust van IJsland had bereikt.
De bemanning werd heen en weer geslingerd toen het schip op de rotsen liep, op korte afstand van de kust.
Noodsignalen werden afgevuurd en binnen enkele minuten was er hulp onderweg.
Een lijnwerp redding ploeg vuurde een lijn af, die op het dek belandde en hiermee werd met een broekboei de bemanning gered.
Alleen de schipper, die tot het laatst aan boord was gebleven en zich aan het want vastklemde en was er klaar voor om ook door middel van de broekboei te worden gered.
Toen wij hierop wachtte, stortte een grote golf zich tegen de zijwand van het schip en toen was de schipper verdwenen.
Niemand van ons heeft hem nog gezien.
De redders verklaarden dat het op het moment van stranding, er een verschrikkelijke sneeuwjacht was, met huizen hoge golven .
Men was van mening dat de schipper door de hoge golf uit het want was geslagen of misschien wel uit de broekboei, waarmee hij in veiligheid zou worden gebracht.
Veel van de 15 koppige bemanning realiseerde zich niet dat de schipper was verdronken. Zijn lichaam spoelde later aan.
Het lichaam van de schipper werd met een IJslands vrachtschip naar Fleetwood gebracht.
Zes van de bemanning leden waren bij de overlijdens dienst, voorgegaan door  dhr. Howes van de Mission to Seaman, dragers van de lijkkist.
Aanhoudende stormen en hoge golven verwoestte het schip, dat op de rotsen in stukken werd geslagen..

[vreemdeling]

                          The Luckiest Sailor
I’ve been fishing the sea since a lad of fifteen;
There’s not a stretch of the ocean where I haven’t been,
And I’ve seen Northern lights and the whale fish at play,
And I’ve slept through the dogwatch, been fined half me pay,
And I’ve prayed long and hard in a westerly storm,
And I’ve dreamt of the young girls who had helped keep me warm,
And I’ve sat with the old jacks and listened in glee
To the tales of the women, the drink and the sea.
Chorus:-
I’m the luckiest sailor that Hull ever knew;
When the Kingston ship sank with the loss of her crew,
And I prayed for their lives and their sons and their wives
On the day that the Peridot perished.                                                                                                                 


I was a young sailor with settle in hand,
From trawling in Iceland with white fish to land,
And I’m dressed to me nines in me Ruckerback tails
And I’m off down the Stricky to sink a few ales;
But I’ll tell you a tale of the taxman and me,
He’s been robbing me blind since I first went to sea,
And I says to the skipper, ‘I’ll spend time ashore,
Cos I’m damned if the taxman will have any more.’                                                                         

Chorus

Then a whisper was heard that a Hull ship was down,
With no chance of a rescue, her men had all drowned,
And I supped up me ale and I knew in me head
That the Hull ship was my ship and me mates were all dead,
And the coins in me pocket weighed heavy that day,
And it took little courage to give ’em away,
And me mind took me back to me long days at sea,
And I asked the good Lord why me mates and not me.                                                           


Chorus
 Hollandse vertaling .

Ik heb altijd op zee gevist vanaf toen ik een jongen van 15 jaar was.                                            Er is geen streek in de Oceaan waar ik niet ben geweest.                                                     Ik heb het Noorderlicht gezien en spelende walvissen.                                                                              Ik heb op de honden wacht doorgeslapen en dat kostte mij een half loon.                                                     Ik heb lang en hard gebeden in een westelijke storm.                                                                                                                  Ik heb van jonge meisjes gedroomd die mij hebben geholpen om warm te blijven.     Ik heb met oude mannen gezeten en met plezier geluisterd,                                     Over verhalen van vrouwen, de drank en de zee.
Koor,                                                                                                                                Ik ben de gelukkigste zeeman die Hull ooit heeft gekend.                                                      Toen het schip van de Kingston maatschappij zonk,                                                                      met het verlies van heel haar bemanning.                                                                                    En ik heb gebeden voor hun leven, hun zoons en hun vrouwen.                                             Op de dag dat de Peridot verging.

Ik was een jonge matroos , met vorderingen in het vooruitzicht.                                        Om te trawlen bij IJsland en wit vis aan de wal te brengen.                                                     En ik was prachtig uitgedost in mijn Ruckenbacks pak.                                                               Ik ging naar de Stricky om een paar biertjes te nuttigen.                                                              Maar ik vertel je een verhaal van de belasting ontvanger en mijzelf.                                      Hij berooft mij van alles, sinds ik naar zee ben gegaan.                                                                       En ik zei tegen de schipper, ik blijf een tijdje aan de wal.                                                             Omdat ik vervloekt ben als de belasting nog meer van mij wilt hebben.

Toen werd er een fluistering gehoord dat een schip uit Hull was vergaan.                 Met geen kans van redding, haar hele bemanning verdronk.                                                     En ik slurpte mijn bier op en ik wist in mijn hoofd.                                                                    Dat het schip uit Hull, mijn schip was ...en al mijn maten waren dood.                                                En het geld in mijn zak woog die dag zwaar.                                                                                     En het kostte wat moed om het weg te geven.                                                              En mijn gedachten namen mij mee naar de lange dagen op zee.                                   En ik vroeg --- Goede God---- waarom mijn maten en niet ik.

De Luckiest Sailor werd door Linda Kelly geschreven.
In Januari 1968, wat ook weleens de Driedubbele trawler Tragedie wordt genoemd. overkwam Hull. De Romanus, Kingston Peridot en de Red Cleveland zonken in een paar weken tijd en van deze 3 schepen was er slecht één overlevende en verloren 58 bemanningsleden het leven.
De man van Linda Kelly was een 20 jarige leerling en was in opleiding voor leerling matroos en was op dat moment één van de bemanningsleden van de Kingston Peridot.
Het was een uitstekend vis jaar geweest en kort het moment dat hij naar zee moest, kreek hij een aanslag van de belasting. Niet onder de indruk er van,  besloot hij om de volgende reis niet mee te gaan.
Het was de Peridot 's laatste reis.
De “ruckenbacks “ was een kleding stijl wat geliefd was bij de vissers uit Hull.      Vaak in heldere kleuren, met een enkele sluiting en  met één rij knopen en met een geplooide achterkant met een riem.                                                                                        In Hull waren veel kleermakers die dat soort kleding maakten.
De “Stricky “wijst op de “The Strickland Arms “een kleine pub in Strickland Street en deze pub bestaat nog steeds.“

Kennen J.H. Of Maarten soms dit lied ?






                                                                                                                               

[Maart]

Nee Cor heb het nooit gehoort maar het is wel mooi , bedankt dat je dat gedeelt heeft

Maart

[Bert van der Toorn]

                                          De laatste man.

Winter stormen rond de kusten hebben vaak het leven geëist van plaatselijke visserlui.
Zo'n verlies werd vaak omschreven als de prijs de voor de vis moest worden betaald.
Tegenwoordig moet de visserman vechten tegen de Regering politiek, vis quota's en buiten bedrijfstelling.
In het verleden was de weersgesteldheid de tegenstander van de visserman.
En het was tijdens een verschrikkelijke storm dat  de Fleetwood trawler Lois in 1947  naar haar noodlot op weg was.
Haar bemanning had een prettige Kerst aan wal doorgebracht en de Lois was weer terug in de visserij, nadat zij door de Admiraliteit was vrij gegeven van haar oorlog taak als mijnen veger.
De schipper was  sedert 18 maanden aan boord  vanaf het moment dat zij was vrij gegeven voor visserij doeleinden.
Maar deze Nieuwjaars reis zou voor de schipper zijn laatste reis zijn.
Ofschoon de gehele bemanning werd gered, verloor de schipper het leven bij  het tragische ongeval bij IJsland.
Het was op Zondag 5 Januari dat de 111 tons trawler, gebouwd in 1917, op de rotsen liep en ten onder ging, toen zij de visgronden bij de ZW kust van IJsland had bereikt.
De bemanning werd heen en weer geslingerd toen het schip op de rotsen liep, op korte afstand van de kust.
Noodsignalen werden afgevuurd en binnen enkele minuten was er hulp onderweg.
Een lijnwerp redding ploeg vuurde een lijn af, die op het dek belandde en hiermee werd met een broekboei de bemanning gered.
Alleen de schipper, die tot het laatst aan boord was gebleven en zich aan het want vastklemde en was er klaar voor om ook door middel van de broekboei te worden gered.
Toen wij hierop wachtte, stortte een grote golf zich tegen de zijwand van het schip en toen was de schipper verdwenen.
Niemand van ons heeft hem nog gezien.
De redders verklaarden dat het op het moment van stranding, er een verschrikkelijke sneeuwjacht was, met huizen hoge golven .
Men was van mening dat de schipper door de hoge golf uit het want was geslagen of misschien wel uit de broekboei, waarmee hij in veiligheid zou worden gebracht.
Veel van de 15 koppige bemanning realiseerde zich niet dat de schipper was verdronken. Zijn lichaam spoelde later aan.
Het lichaam van de schipper werd met een IJslands vrachtschip naar Fleetwood gebracht.
Zes van de bemanning leden waren bij de overlijdens dienst, voorgegaan door  dhr. Howes van de Mission to Seaman, dragers van de lijkkist.
Aanhoudende stormen en hoge golven verwoestte het schip, dat op de rotsen in stukken werd geslagen..

Beste 'Vreemdeling'
Als u zoveel over de Engelse en Schotse visserij weet, waaronder aardig wat scheepsrampen, dan acht ik het niet uitgesloten dat u wat meer weet over de onderstaande ramp in 1911.

http://www.vissersnamenmonumentscheveningen.nl/detail/1911-352-silverdale-gy-aanvaring

Hierbij kwam - zo goed als zeker- de Scheveninger Maarten den Dulk om.

vr.groet
Bert v.d. Toorn
VNMS-onderzoek

[J.H.]

Hallo Bert.
Ik heb geprobeerd om het verhaal v/d Silverdale te plaatsen maar de topic raakte vol en heb ik het maar weer weggehaald, er komt een Maarten den Dulk in voor.
Als je even een email adres geeft dan stuur ik het naar je toe.
Vr gr.
Jan.

[Bert van der Toorn]

Hallo Bert.
Ik heb geprobeerd om het verhaal v/d Silverdale te plaatsen maar de topic raakte vol en heb ik het maar weer weggehaald, er komt een Maarten den Dulk in voor.
Als je even een email adres geeft dan stuur ik het naar je toe.
Vr gr.
Jan.

Hallo Jan,

Bedankt zover.
groet,

g.vandertoorn@hetnet.nl

[Knorhaan]

http://www.plimsoll.org/images/82050_tcm4-326514.pdf

K

[Bert van der Toorn]

http://www.plimsoll.org/images/82050_tcm4-326514.pdf

K

Beste J.H. en Knorhaan bedankt

Mijn oproep is niet voor niks gebleken. Van J.H. kreeg ik maar liefst een 16-pagina-groot rapport over het onderzoek na de ramp. Van Knorhaan een soortgelijk rapport. Mijn sterke vermoeden dat daar Scheveninger Maarten den Dulk bij omkwam bleek juist. Ik kan niet alles op m'n VNMS-site plaatsen maar enkel pagina's zal ik er zeker bij zetten. Zulke documenten zijn 'de krenten in de pap'.

vr.groet
Bert v.d. Toorn
VNMS-onderzoek

[vreemdeling]

                                            Nood Roer

In September 1943 bereikte de Fleetwood trawler Eileen Wayman veilig de thuis- haven na 321 mijl afgelegd te hebben met een nood roer.
De beproeving voor de bemanning begon, toen zij nog vissende waren.
Het slechte weer noodzaakte de trawl scheep te houden en het schip probeerde het slechte weer te ontwijken.
Er stond een harde wind met een zware zeegang en veel regen.
Toen het roer niet meer op koersveranderingen reageerde, wed ontdekt dat de roerkolom in de schacht was gebroken.
Gedurende de 5 volgende uren, onder toezicht van de schipper, werd er hard gewerkt om een nood roer te installeren, door gebruikmaking van een visbord, de vislijnen en de winch.
Mijl na mijl, uur na uur,  voer de trawler lusteloos in de stormachtige wind.
Het schip werd bestuurd met gebruikmaking van de winch, met 3 man continu bij de winch en een wacht lopend van 4 uren.
Het schip kreeg behoorlijk wat water scheep en zodoende hadden de mannen een zeer onplezierige taak en zij deden het zonder veel misbaar.

Met de wind uitschietend bij het bereiken van Rathlin eiland, besloot de schipper, dat het veiliger zou wezen om richting het eiland Man te koersen.
De trawler bereikte Peel om 6 uur 's middags van 5 September en was gedwongen door het slechte weer, daar te blijven tot 6 uur 's morgens van 8 September, toen zij uiteindelijk kon beginnen aan het laatste gedeelte van kaar thuis reis.
De schipper was van mening dat de gehele bemanning er aan mee had geholpen om het schip weer veilig thuis te brengen.

De bemanning werd later beloond voor hun dappere krachtinspanning.
De schipper kreeg een gouden horloge met inscriptie en een geld bedrag en de bemanning kreeg eveneens een bedrag in geld, geschonken door de rederij die het schip had gecharterd
De schipper gaf hulde aan zijn bemanning op de wijze hoe het schip werd bestuurd. Door  gebruikmaking van de winch en orders op te volgen van de stuurman, bootsman of van hem zelf gegeven vanuit het stuurhuis

De voorzitter van de verzekering maatschappij prees de bemanning, dat door het veilig terug brengen van het schip, een waardevolle voedsel producent was behouden gebleven.
De vice voorzitter van de eigen rederij feliciteerde de bemanning van het schip met de woorden...... Het toont, ondanks geconfronteerd te zijn met de gevaren van de storm en in oorlog tijd , dat er aan boord van het schip ,een hecht team verband was.

De bemanning was één.
En het verheugende hem om te zien, ofschoon de trawler geen eigendom was van een rederij uit Fleetwood, visserlui uit Fleetwood erg goed de eigendommen van anderen konden beheren.

De schipper was dankbaar voor de lofprijzing van zijn bemanning en hemzelf en hoopte dat hij in de toekomst nog meer van dienst kon zijn.
Visserlui zien graag dat hun werk door anderen wordt gewaardeerd.

De Eileen Wayman kwam helaas twee jaar later tragisch aan haar einde, toen het schip op de rotsen liep bij Island of Lewis bij de Hebriden.
De bemanning werd door de eilandbewoners gered.
Het ongeval vond plaats in December 1945 toen het schip bijna aan het einde van haar reis was.
Het schip zonk nadat zij op de rotsen was gelopen.
De noodsignalen van het schip werden door de eiland bewoners gezien.
Direct spoedde zij zich  naar de kust, om te proberen de bemanning in veiligheid te brengen.
Het schip zonk zo snel dat er geen tijd was om persoonlijke bezittingen te redden.
Het proces duurde maar een paar minuten en bij daglicht was van het schip niets meer te zien. Zij was van de rotsen afgegleden naar dieper water.
Eén van de bemanningsleden heeft de stranding niet meegemaakt.
Hij was wegens ziekte in Stornoway aan de wal gebracht.